Sizlere gözleri yaşartan duygu dolu milli oluş hikayemi anlatıyorum beyler. Rizörvleri alın part part yazacağım. Başlıyoruz

Yıl 1989 14 yaşındayım.. o zamanlar şimdiki gibi boşalmalık capsler, türlü türlü ferre videolar filan yok.. ayna gazetesinin ilk sayfasında gögüs dekolteli bi kadın resmi basarlarsa ne ala otuzbiri patlatıp şükür rabbimize diyoruz. arada cep ya da kerem sinemasına gidip "parça" izliyoruz. sinemadan her çıkışta allaaam gerçek bir gibişi ne zaman yapacam diye bunalımlara giriyorum. ama heyhaat devir kötü.. sevgilinin elini tutmak bile büyük başarı. gibiş için tek şansın tek yolun var: bentderesindeki meşhuuur ankara kerhanesi

Dedim ya yaş 14 kerhaneye yasal yollardan girmenin imkaaanı mümkünatı yok. bi başka sorun ise çankaya çocu olmamız. bentderesinde hep tipimiz hem şeklimiz hem de kıyafetimiz ayna gibi parlıyor. semtin bebeleri bi kilometreden anlıyor cincon olduğumuzu dakkasında çöküyorlar ensemize değil kerhaneye girmek kerhanenin semtinde bile gezmek yeterince korkutucu bizim için
neyse... gib bu korku morku dinlemiyor.. o zaman ki kankam fatih'e (kulaekların çınlasın lan bin) mevzuuyu açtım.. kanka dedim ben bu kerhane işine taktım bölgeye gidip bi keşif yapalım belki polisin durmadığı bi arka kapısı vardır ne bileyim belki bi numarası katakullisi vardır işin gidelim uyanalım.. yigit çocuktu fatih benim gibi hormonları da tavan yapmış durumda gidelim kanka dedi en azından mevzuuya uyanmış oluruz

siz park edin 3. parta geçiyorum hemen

kafamıza göre bizi cello göstereceğine inandığımız kıyafetleri çektik. ben ayrancı pazarından aldığım çakımı arka cebe zula ettik vira bismillah çekip bindik ulus otobüsüne. kerhanenin yerini de tam olarak bilmiyoruz ama ben abimin arkadaşlarından duyduğum kadarıyla kafamda bi yol çizdim.. indik otobüsten bentderesine doğru yol aldık. dolmuş duraklarının arkasındaki ara sokağa daldık.. allaam kasetçiler, seyyar köfteciler, asker malzemesi satanlar bi ton hırlı hırsız tip.. arka yusuf yusuf ederek ve bunu kendimizce gizleyerek emin adımlarla yürümeye başladık. sokağın sonundaki küçük kalabalığı görünce kalp atışlarım hızlandı. kanka dedim burası lan herhalde

kerhanenin kapısını görünce kabe-i muazzamaya kavuşmuş hacı adayları gibi sevindik. utanmasak kenarda biyerde şükür namazı kılacaz od derece yani.. ama kerhane kapısı alamut kalesi gibi kapıda general emeklisi gibi caka satan iki bekçi var ki onları atlatmak imkansız gelenin gidenin kimliğine bakıyor, yalandan bi üst araması yapıp içeri alıyorlar. fatih'e baktım umutsuz ve tırsmış gözlerle etrafı kesiyor. napalım lan dedim gidelim olum dedi şunun şurasında 4 sene kalmış bekleriz dıbına koyim

anlatmıyorum beyler