Kendimi bildigim günden beri futbolla yatıp futbolla kalkardım. Öyle bir şeydi ki bu krampondan başka ayakkabı bilmezdim. Herkes ayakkabisini bol baglayip hic cozmeden giyerken ben her sabah 3 dakika boyunca onlarla uğraşırdım. Hedeflerim vardı ve iyi de oynardım. Egoistlik olarak bakmayın şişeler koyardim uzaklara ve şişenin üstünden vururdum yukardan assagi. Neyse uzatmiyim basit sakatlıklar olur futbolda evet. Fakat gunun birinde çocukluk aklıyla ısınmadan arkadaslarimi kirmamak icin semsert topla futbol oynadım. Taş gibi derler ya öyleydi top. Kasım yırtıldı (kemikten ayrıldı). Ve ben hiç bi zaman çocukluk aşkım olan futboldan vazgeçmedim. O kafayla da birakmam gerekirken futbola devam ettim. Ve kendimi iyice sakatladım. Daha sonra defalarca kez başladım ve defalarca kez de sakatlandım. Bileğimin arkasina basıldı civili kramponla, el parmagim kırıldı ve daha bi ton şey... Sonuç olarak ben futboldan vazgeçtim. O çalım attigimdaki mutlulugu o vurdugum topun hedefi bulmasindaki heyecanı hic bi zaman kimse bana veremiycek. Ve ben kramponlarimi hic bir zaman atmıycam. Milli takım hayallerim vardı zamanında ama olmayinca olmuyo demekki.
ne kadar geçmiş bir olayda olsa genede yaralar beni
bu seferde benim için yakın...

seni kimin milli yapacağı da önemli kardesim... Fatih Terim yapamazdı zaten.

Yanlış altinci

Dogru altinci