mezarlıktaki sır bu gece burada

Bende çocukken Bulvar, şamdan v.s okumak için giderdim mezarlığa ne günlerdi be

nohut tanesi kadar oldu panpalar klavyeye yazarken sanki orama bişey bastırıyo

devam.
transport

orda o kadar çok hırpalandım ki anlatamam şuurumu
kaybetmeden önce en son birinin üzerime ateşle geldiğini gördüm.
elinde ateş tutuyordu ve bana bir daha gelme sakın dediğini duydum. o anda ayaklarım çözülmüştü yere kapaklandım
ve kendimi ateşten korumaya çalıştım. sonra ne oldu bilmiyorum
ama kendime geldiğimde yine aynı yerdeydim, mezarın yanında...

bulunduğum yerin kapısı yoktu. 4 duvar vardı sadece ve duvarlar taştandı.
taşların arasında yeşil yosunlar vardı. ve bulunduğum yerin tavanı yoktu. yukarı
baktıkça başım dönüyordu çünkü üstü uçsuz bucaksızdı sonu gözükmüyordu. burdan
nasıl çıkacaktım. herşeyi net görebiliyordum artık ama gelip kulağıma vuranların yüzünü
bi türlü göremiyordum. bana bunu yapanlar neydi insan mı
cin mi ney?

olay savcılığa vs intikal etti.
üzerimdeki elbiseler alınmış, el koyulmuş.
parmak izi vs rastlanılmamış.
ve üzerimdekilerin kan olduğu da kesinmiş. ama insana ait değilmiş
6 ay sonra savcılık takipsizlik kararı verdi çünkü delil yoktu.
o şeyler artık beni arada ziyaret ediyor panpalar.
ama daha o mezarlığa bi daha gidemedim.
daha doğrusu o mezarlığa gittim de o mezarın yanına gidemedim. aslında
bu gece bu metni yazmadan önce niyetlendim ama gidemedim.
ve size dün gece biri ayağıma kıvrıldı derken odama gelen o şey
yukarda yazdıklarımdandı.
odanın içinde upuzun durmuş çarşafa bastırıyordu.
ben de mecburen yazmayı kestim panpalar yoksa
sonu kötü olacaktı. şimdilik odada bişey yok ama bi müddet yazamasam bilin ki bişey oldu.
çünkü son uyarılarına uymadığımda vucudumda bussuru kırık vardı dün de yazmayı
kesmesem muhtemelen beni öldürecekti ve evde tekim.
panpalar bu olayı üniversitede ev arkadaşıma anlattım
benimle 2gün dalga geçti. deli muamelesi yaptı
ve ertesi gün annesi malsf kalp krizinden öldü :(
şimdiye kadar anlattığım ve bundan sonra anlatacaklarım içinde en sıkıntı olanı budur.
ve o günlerden bugune yıllardır hiç peşimi bıramadılar devamlı görünürler sanki
sürekli uyarı halindeler. panpalar bunlar cin mi bilmiyorum ama eğer cinseler
benim cinlerim var.

reserved

okuyan var mı boşuna yazmayayım?

söylediklerinden hiç bişey anlamıyordum
karman çorman bişeyler, bunun bi dil olmadığına emindim
ve sözü biten kulağıma bi tane şaplak atıyordu
panpalar her vuruş o kadar acıyordu ki anlatamam.
bi zaman sonra vurmalar beynime balyoz gibi inmeye başladı.
kan ter içinde kalmıştım ve artık bunun rya olmadığını anlamıştım.
aydınlık mı azalmıştı gözüm mü alışmıştı bilmiyorum ama sonrasında
bulunduğum yerin tüm ayrıntılarını seçebildim.

en son mahzen gibi bi yerde uyandığımda kalmışım.

evet panpalar uyandığım yer o kadar ışıklıydı ki
içerde bikaç kişi vardı ama hiç birinin yüzünü seçemiyordum.
bulunduğum yerin ortasında kilitlenmiş gibiydim ve birileri
bana doğru yaklaşıyor kulağıma eğilip bişeyler söylüyordu.
evet eğiliyordu diyorum çünkü ben ayakta olmama rağmen içerdekiler çok uzundu belki 3 metre vardılar
o yüzden eğiliyolardı.

bana bir daha sakın gelme demişti...

ve ben o gece inadına evden kaçtım ve gittim mezarlığa.
panpalar Allah sizi inandırsın mezarlığın yanına tam varmadan 20-30 metre önce olanları görmüştüm.
mezarlığın etrafını el ele tutuşmuş o uzun boylu yaratıklar sarmıştı
hepsinin üzerinde siyah bi elbise vardı pelerin gibi bişey değildi.
hepsi yavaş yavaş hareket ediyordu aynı anda.
aslında tam o sıra dönüp kaçabilirdim çünkü çıkışa çok yakındım.

yüzleri daha doğrusu kafaları yine gözükmüyordu. elleri var mıydı onu da bilmiyorum. el ele tutşmuşlardı yazdığım benim tasvirim yoksa belki bi elleri yoktu başka bişeydi.

o sahneyi görünce adımlarımı daha da hızlandırdım artık aramızda 1 metre ya vardı ya yoktu.
hiç biri bana bakmıyordu, çok yavaş tempoda dönüyorlardı...

reserved

daha sonra ameliyata aldılar.
sonradan anlamıştım bacağım çeşitli yerlerinden kırılmış.
bazı kırıklar o kadar yakın ki ameliyat gerekmiş.
4 saat ameliyatta kaldım. 2 bacağım alçılı vaziyette haftalarca kaldım panpalar.

ambulans polis vs geldi.
beni sedyeye koydular hastane zütürdüler.
müthiş ağrılarım vardı.
başımdaki doktor bana sürekli trafik kazası mı diye sorup duruyordu
ama ben anlamıyordum bana orduğunu anlamıyordum
sanki herkes ne olduğunu biliyor sanıyordum.
panpalar beni hastanede röntgen odasına zütürdüler. içerdeki adam makinayı ayarlamak için bi odaya geçti o sırada
bi hayal belirdi, onlardan biriydi.
korktum bağırdım gelme diye, o da aynı şeyi söyledi bi daha gelme dedi. o sırada koşa koşa görevli adam yanıma geldi noldu dedi
artık mantığımı yitirmiştim sürekli o geldi dedim.
neyse röntgenimi çektiler...

rizörvid

artık ağlamaktan bayılcak kıvama geldim.
uyandım panpalar, uyandığımda mezarlığın çıkış kapısındaydım.
hertarafımda kuru kan vardı ve kalkamıyordum tarifi imkansız sancılarım vardı...
bağıdım, doğru düzgün sesim de çıkmıyordu.
sesim kısılmıştı. birileri toplandı başıma kalkamıyordum
kaldırmaya yeltendiler acılarım daha da arttı...

son kez neden geldin sesini duydum...
yine bağırarak. ve sertçe mezarın içine atıldım.
düşüyordum aralıksız belki tam 1dakika düştüm.
yere çakıldığımda müthiç bir sancı duydum. düştüğüm yer
önceki gece olduğum yerdi. panpalar ayağa kalkamıyordum çünkü belimden altı adeta kopuyordu.

ve birden 2 yana ayrıldılar...

artık mezarlık benim önümdeydi.
hiç o kadar korktuğumu hatırlamıyorum çünkü mezarlık açıktı panpalar
mezarın üzeri açıktı.
beni itelemeye başladılar galiba ayaklarıyla iteliyordular.
ne yapmaya çalıştıklarını biliyordum beni sinan abinin babasınınn mezarına atacaktılar.
karşı koymam imkansızdı. yavaş yavaş mezarın dibine kadar gelmiştim...

ben sadece yapma diye yalvardım ama hepsi etrafımı sarmıştı
panpalar bunların üzerindeki siyah elbiselerin hepsinin üzerinde kan vardı
bildiğiniz öbek öbek kan izleri...

ve kan kokuyordular. koku başımdan akan kandan değildi
çünkü yanlarına ilk vardığımda kan kokusunu almıştım.
zaten o an pişman olmuştum.