izmir metroda ayakta dikildim.20 tane falan üniversiteli saydım. kızlardan ziyade erkekleri kesiyorum çünkü midemi bulandırdılar. gözlerinde leş bir bakış var, tarif edemiyorum amk. sabahın köründe bu sadistlik hoşuma gitti. sonra metroya bir kürt genci bindi. elinde poşetler, poşetlerde kare sandıklar var. poşetler yırtık, çocuğun üstü başı yırtık.en sevdiğim ortam oluştu böylece. çakma burjuvayla fakir köylü. bakışlar daha da leş.ne nefret var,ne sevgi. acıma bile yok. herkes çocuğu kesiyor.ama kimse bir şey düşünmüyor. sonra çocuğun ineceği durak geldi, poşetlerden iki üç tane sandık düştü. çocuk poşetleri bırakıp toplayamıyor, kafasını kaldırıp birinden isteyemiyor. herkes bakıyor ama kimse yardım etmiyor. kızın biri uzaktan güldü onu fark ettim bu çocuk üstüne alındı. arkasını döndü yavaş yavaş cıkarken topladım sandıkları arkasından indim. merdivenlere kadar gittim verdim kutuları çocuk hafif ağlamaklı olmuş. nihal atsız ile büyüyen bu adamı bu kadar duygusallaştıran kapitalizme ve huur çocugu yeni nesile lanet olsun.