metroda yaşadığım adrenalin dolu dakikalar

yine her zamanki gibi sabahın köründe, pek de kalabalık olmayan o demirden araca binmiştim... etrafta kasvetli bir sessizlik vardı... ne bir bebek ağlıyor, ne bir nene romatizmalarından şikayet ediyor, ne de bir metalci kulaklık olarak gözüken araba teybiyle ortalığı inletiyordu...

bu sessizlik bana huzur verdiği kadar tedirgin de ediyordu... çünkü ters giden bir şeyler vardı...

türk olmadığına emin olmak için bir şeyler yapmalıydım ama ne?
düşünemiyordum çünkü korkuyordum... bu bilgileri öğrenmem benim ve ailemin hayatı için tehlike demek oluyordu... ama bu işe girmiştim bir kere, jason statham olsaydı geri adım atar mıydı? kesinlikle atmazdı... bütün statham filmlerini gözümün önünden geçirdim ve yeterli gazı aldım... şimdi düşünebilirdim...

buharlaşan cama kafamı dayayıp, türk kızlarını düşündüm... belirgin özellikleri neydi?
yağlı saçları? bu kızın saçları hiç yağlı gibi durmuyordu, ama bu yeterli bir kanıt değildi.
sakalları? yüzünde bir tek tüy tanesi bile yoktu kaşları hariç ama bu da yeterli değildi.

başka bir şey olmalıydı, kafamda şüphe bırakmayacak bir şey, ama neydi o şey?
cebimden çıkardım rocco şekeri dilime yapıştırdım ve düşünmeye devam ettim. rocco işe yaramıştı, evreka!

ve gümüş yarak ortaya çıktı!..

başımı kaldırdığımda tüm metro bana bakıyordu ama kız ve kel hiç oralı olmamıştı...
bu kadar kolay olacağını düşünmemiştim zaten, bir daha denedim, sonra bir daha ve bir daha ve bir daha...

hapşuruk anında kalp bir anlık durur derler, hatta o yüzden çok yaşa denirmiş. o dakikalar içerisinde kalbim 5 dakika kadar durmuştur. bunu iddia edebilirim, hatta gittim geldim (bkz: tv izlerken nefes boruma kaçan sakız yüzünden)

40 ya da 41. seferde beklediğim olmuştu... kız o melekleri kıskandıracak güzellikteki yüzünü bana doğru çevirdi. hemen planın ikinci aşamasına geçtim ve ona bakarak gülümsedim.
ve o da bana gülümsedi!! işte aradığım buydu, bu kız türk olamazdı. birazdan dünyanın ortadan ikiye yarılacağına inanabilirdim ama artık o kızın türk olduğuna inanamazdım.

birazdan son durağa gelecektik, sonra ne olacaktı? o kızı, o zalim adamların elinden kurtarmalıydım. canım pahasına da olsa bunu yapacağıma yemin ettim ve buharlı cama imzamı attım. torunlu teyzeyle göz göze geldik o an. sanki benimle gurur duyuyormuş gibi bakıyordu. hayatım bu andan itibaren değişiyordu. artık bir amacım vardı...

ne içtiysen aynısından istiyorum şuku.

adam oturduğu yerden kalkıp şaşkın bir ifadeyle yüzüme baktı. az önce sigara aldığımı hatırlıyordu. uyuşturucunun etkisindeki birinin hafızasının bu kadar kuvvetli olabileceğini düşünmezdim.

'hayırdır kardeşim, bir problem mi var?' dedi. hiçbir şey konuşmadan 20 senesini mafyanın içinde geçirmiş, her türlü çatışmaya girmiş, defalarca vurulmuş, akli dengesini yitirmiş ve 10 gündür sokakta yatan biri gibi baktım yüzüne...

bu bakışım baştan aşağıya titretmişti tekelciyi... 'konuşsana hemşerim, ne oldu?' dedi sabırsız bir ses tonuyla... ne olduğunu sen daha iyi biliyorsun simon. dedim.
''simon ne birader, haplandın mı, çık git şurdan!' diyerek tezgahın arkasından çıkarak üstüme yürümeye başladı... haplandın mı!!! bu soru, bütün gerçekleri gün yüzüne çıkarıyordu. haplanmış birinin nasıl davranacağı konusunda engin bilgilere sahipti.
artık emindim ve yüzüne rengarenk bir balgam atıp, koşarak uzaklaştım oradan...

nasıl olsa yerini biliyordum... benden kurtulamayacaktı...

PANPA o değilde şizofreniyi yendinmi amk gecen başlık actıydın ayrıca devam et amk

bu işin ciddiyetinin farkındaydım... öyle metroda fuhuşa zorlayan kız kurtarmak gibi kolay olmayacaktı, biliyordum... ama ben artık eski ben değildim ve bir avuç uyuşturucu tacirine pabuç bırakamazdım... kafamdan bu düşünceler geçerken parmaklarımın arasında son nefesini veren sigara parmağımı yaktı ve ani bir refleksle yere attım... yarım kalan çayımı da fondipleyip parasını bıraktıktan sonra ayağa kalktım ve kollarımı iki yana açarak derin bir şekilde esnedim...

bu hareketim aksiyondan önceki hareketimdi artık... benim adımla ve yaptıklarımla beraber anılacak... biyografimi okuyan ergenler tarafından taklit edilecekti... sağ elimi cebime sokarak tekele girdim...

dinliyoruz panpa

tamdıbını okudum da nasıl bir şizofrensin la sen , sevdim ama sık kullanılanlara ekledim.

geçmiş olsun panpa

"ne de bir metalci kulaklık olarak gözüken araba teybiyle ortalığı inletiyordu... "

ahahah bin , şükuladım seni bu cümle için *

et panpa dinliyoruz

anlat panpa

cebimden çıkardığım rocco kutusunu avucumun içine alıp sıktım... kameralar avucuma ve oradan yavaş yavaş, sinirlenmiş ve gergin bir yay gibi gözüken suratıma gelmiş ve orada sabitlenmişti... bu bir film olsaydı böyle olurdu en azından...

metronun durmasını bekleyemezdim, bu cennetten kaçmış gibi güzel olan kızın, o kel ve muhtemelen kendi annesini de böyle çalıştırmış adamla beraber gitmesine seyirci kalamazdım... yerimden kalkıp, kulağımda keskin bir elektro gitar solosuyla adım adım esrarengiz ikiliye yaklaştım ve karşılarına dikildim... şaşkın gözlerle bana bakıyorlardı.

o sırada adamın bacaklarının arasındaki file torba dikkatimi çekti... içinde limon vb şeyler vardı... normal bir insan gibi gözükmesini sağlayacak bu ince detayı kullandığı için, içimden saygılarımı sundum kel ihtiyara...

reserved

reserved gelecek var burda

ahahaha yarra yedik yine basladı

ahahah mükemmel lan devdıbını beklyoz panpa

bekliyoruz panpa yarım kaldı