metrobüste kızılötesi ile kız kaldırdım

ne için bu kadar didindim.. ne için kendimi hırpaladım.. ne için umutlarımı bu denli yeşerttim... babam olmadan mezun olmanın ne anlamı vardı ki? sonunda babamla kadeh dokuşturamadan -" sağlığına babam! " diyemedikten sonra umurumdamıydı mezuniyet günüm.. babam kahveye gidip gerile gerile "oğlum mühendis oldu!" diyemedikten sonra mühendis olsam ne yazardı?

dışarı çıktım ve son nefesimi sigaraya verdim.. çektim derinden..her derin çekişimde, ucundaki ateş çıtırdamaya başladıkça yanmak istedim o ateşte bende.. kor olup salmak istedim küllerimi rüzgara...

masallarda yaşamıyordum ki ben.. arabesk bir şarkının bestesiydim bu hayatta.. damarımın üzerindeki jilet izleri, hayatın arabesk şarkısını ezberletmeye yetmişti aslında..

doktorun sözleri beynimin içinde çınlıyordu;

aşırı öksürmekten dolayı fenalaştı babanız.. bir öksürük kimin bu kadar canını yakabilirdi ki...

yukarı çıktığımda ben bile kendime şaşırıyordum.. ağlamıyordum çünkü.. heykel gibi dikilmiştim babamın yattığı odanın kapısının önünde.. günlerce işlenen bir günaha ortak olmuştum.. günahkar olmuştum.. hayatım boyunca taşıyacağım vicdan azabının bekçiliğini yapmak üzere usulca vicdanımla yüzleşiyordum... mikrop kapmasın diye tedbir amaçlı giydirdikleri önlük ve maskeyle babamın celladı olmuştum..

ara veriyorum beyler. özür dilerim

***hikayeyi yeni okumaya başlamış olan arkadaslardan birisi okuduğu her part'ın linkini keydedip bana toplu biçimde gönderirse buraya koyabilirim. bundan sonraki arkadaslar direk okuyabilir.

devam ediyorum beyler.. yarıda kestiğim için kusuruma bakmayın ama inanın yazarken ağlıyorum.. keşke başlamasaydım yazmaya dedim ilk defa bugün... pişmanlıklarım gün yüzüne çıktı tekrar.. neyse devam edip bitiricem hikayeyi zaten. samimi, içten yorumlarınız için sağolun dostlar.

içeri girdiğimde o dört duvar, bana hoyratça yumruk sallayan dört züppeden daha da ağır vurmuştu yumruklarını.. annem sandalyenin tepesinde, attığı yalandan dolayı yüzüme bakamaz bir biçimde ezilip büzülüp oturuyordu.. babam ise gözleri açık bir şekilde elini uzatmıştı bana... af diler gibiydi.. gözyaşlarım durmadan aktı.. aktı... hiç durmadı.. sessizce ayakta ağlıyordum..

babamın gözünden bir damla yaş süzüldü boynuna doğru.. aktı gitti... - babamın bir damla gözyaşına boğardım dünyayı.. seline kapılırdı gözyaşının dünya.. uğruna feda ederdim bu canı sorgulamaksızın...

konusmadı benimle.. zaten konusacak sesi çok uzaklara göç etmişti.. boğazımdaki ağrı hiç geçmedi.. hiç durmadı sancısı...

annem -"oğlum" diye seslendi ama nafile.. bir işaretimle sustu o fedakar ama günahkar kadın..

çaresizliğim hastane koridorlarında devam etti günlerce... ne sınavlar, ne iş ne de hande umrumdaydı.. hande defalarca mesaj atsada, arasada; telefonun sesleri hastane koridorlarında yankılandı günlerce, haftalarca...

doktorla son görüşmemizde boğazını delmek istemediklerini, tedaviye acil olarak başlarlar ise başarılı olma ihtimalinden bahsediyordu.. babam iyi olacaktı... içimdeki hüzünü kaplayıverdi umut denilen lanet hastalık.. lanet hastalık diyorum çünkü yaklaşık bir sene yaşadım ben bu hastalıkla..

dondurdum okulumu, salim abiyle konustum ve tam gün aralıksız çalıştım.. pazar günleri dövizci kapalıydı, o günlerde de sahaflardaki eski dükkanımda çalışıyodum.. handenin aramalarına kayıtsız kalmıştım..onu görebilecek gücüm yoktu.. zaten zamanla aramaları seyrekleşti.. mesajları kesildi.. içimdeki yeşeren umut, onun umudunu göreltmişti.. benim umudum, onunla yaşayamadığımız aşkımızın celladı olmuştu...

bana demeyin şimdi neden arayıp söylemedin kıza diye.. ne diyecektim? abim beni kandırdı.. annem babam beni kandırdı.. babam ölüyor yetiş mi diyecektim? aklım ailemde olmalıydı.. seçme şansım yoktu.. ben doğru olanı yaptım.. bir kez daha seçme hakkım olsaydı yine yanardım bu ateşte...

çalıştım aylarca.. durmadan, bıkmadan, yorulmadan.. içimdeki umut denilen hastalık vücuduma yayılırken ben hala güneşi görmek için gökyüzüne dikmiştim gözlerimi...

babama söylemiyordum okulu dondurduğumu.. o hala bakışlarıyla gurur duyuyordu benimle.. attığım bu yalan, bana söyledikleri yalanın diyetiydi.. belki de böyle avutuyordum kendimi...

mecburdum yalana.. mecburdum okulu bırakmaya.. mecburdum evimizin direğine bakmaya..

handenin attığı mesajları okumadan siliyordum.. kafamı meşgul etmesine izin veremezdim.. zaten handenin çabasıda kesildikten sonra telefonum doğru düzgün çalmadı bile..

geceleri kafamın yastıkla buluştuğu anlarda, aklıma gelirdi sevdiğim... mühürü hala dudaklarımdayken, kolay değildi unutması..
her gece içiyordum, unutmak için.. babamı..annemi..abimi... handeyi.. hatta kendi benliğimi...

kimbilir ne düşünüyordu benim hakkımda zavallı kız.. ağlattım mı acaba onu da? yaktım mı canını? bu sorular kafamın içinde dönüp dolaşırken sağ tarafımdaki şeytan güç alıyordu adeta bu çaresizliğimden... kulağıma fısıldadı usanmadan her gece 'o' nun ismini..

iş yerinde mesai arkadaslarım, patronum halime üzülmesin,acımasın diye güçlüydüm her geçen gün..salim bey, bir kaç kere sıkıştırmaya çalıştığında cebime avantadan parayı, reddettim düşünmeden.. kaldırdım yerdeki ezilen gururumu.. çalışmakta iyi geliyodu zaten dostlar.. unutuyordum sağ omuzumdaki şeytanı..

edit: http://fizy.com/#s/3hcdd3

yazarken dinlediğim parçaları da paylaşıyorum sizlerle

elime geçen parayı kendi ellerimle hastaneye zütürüyodum.. bir kere daha kandırılmayı göze alamazdım.. gel zaman git zaman babam gözlerimin önünde eridi.. bitti..tükendi..

bir gün hastaneden gelen telefonla irkildi yüreğim.. arayan doktordu.. ağzından döküldü benim celladım olacak kelimeler.. doktor olacak o adam gözünü dikmişti babamın boğazına... gel görüşelim dediğinde anlamıştım işin ciddiyetini.. teslim olmamak için gittiysem de pes etti mantığım, senelerini tıp'a adamış sözde bilim addıbına..

devlet hastanesi olduğu için 2 hafta sonraya gün verdi.. benim miladım o gün oldu aslında.. "yaşamak direnmektir." sözünü hayatımın felsefesi olarak gören ben! , artık pes etmiştim çaresizce, elimden akıp giden umudu yitirirken...

***bir sigara molası verelim beyler..

*** devam ediyorum dostlar

babam artık kabullenmiş kaderini .. günler sonra gelecek olan ameliyatını beklemekteydi.. zaman geçmedi.. dakikalar, saatler, günler..

5 veya 6 gün kala (tam hatırlamıyorum) eve rakı alarak girdim.. aylarca içeri girmesi zinhar yasak olan, o şişe artık eşikten içeri girdi.. o gece içecektim babamla.. ben mezundum artık hayat üniversitesinden.. kutlamalıydık bu güzel günü babamla, annemle.. annem biber dolması yapmış ( hiç unutmam) tencereyi açtırmadım bile.. hemen gidip balık aldım ve orda balıkçıda pişirtip, koşarak eve geldim soğumasın diye.. annem sofrayı kurmuştu..rakı kadehi babamın dudaklarıyla buluşmak için can atıyordu..biliyordum.. hissediyordum..

- vefasız abim ise çalışıyorum ayağına takılıyordu geceleri arkadaslarıyla.. ona fazlaydı bu dram.. haklıydı kendince.. yorum bile yapmıyorum ona..

o gece içtim babamla, canımla, kanımla.. o bir dubleye kafi dedi.. ben ise durmadım..'o' sindire sindire "son" dublesini içerken, ben koyvermiştim kendimi.. içtik... konuştuk.. güldük..eğlendik.. efkarlandık..

vcd ye babamın sevdiği cd yi taktım.. ağladı... o ağladıkça ben devam ettim türküsünü söylemeye, ağlayarak..

yılmaz erdoğan yorumuyla paylaşıyorum sizlerle- telli turnam: http://fizy.com/#s/1agva3

o gecede diğerleri gibi hemen bitmişti... bünyem artık alışmıştı bu bitmek bilmeyen hüzüne.. babamın ameliyat günü geldiğinde, canımdan can aldılar... canımın diğer bir yarısını soğuk ameliyathanede bırakmıştım... çaresizdim...

ameliyata girdikten sonra saniyeler dakikaları kovaladı.. sonra saatler peşi sıra geldi.. ameliyat çıkışı doktorun "herşey yolunda, kontrolümüz altında ama siz yine de dua edin allah'a" demesiyle anlamıştım, yolunda gitmeyen birşeylerin olduğunu.. ne yapabilirdim ki? elim kolum bağlı bekleyecektim işte.. ama o bekleyiş çaldı benden gelecek 10 senemi...

*** bu gece size söz verdim bitiricem diye.. işte bu yüzden hiç durmadan yazdım, paylaştım.. sizlerle konuştum.. artık yazacak gücüm kalmadı dostlar.. klavyeye her dokunduğumda gerçekten tükettim tüm gücümü... affınıza sığınarak yarına bırakıyorum hikayemi.. ama yarın bitireceğim, söz verdiğim gibi.. masamda efkarımı paylaştığınız için teşekkür ederim... iyi geceler...

***Geldim dostlar..bu gece hikayemi sonlandiracagim.. Hikayeye inanmayanlara ve gelen sorulara ise hikayemin sonunda toplu bir sekilde entry girip aranizdan ayrilacagim.. Dubleleri hazirlayin canlar.. Basliyoruz 5 dakikaya

bekleyişim odaya girmeye izin çıktığında, yerini koca bir hüzüne bırakmıştı... annemin " iyi olacak herşey.." demesiyle içimde ki acı kat ve kat artıyordu...

umutsuzca ölümü istiyordu babam.. hissediyordum... hangi baba, oğluna bu şekilde gözükmek isterdi ki..

romanlarda ki, dizilerde ki, filmlerde ki gibi değildi benim babam.. öyle hayal ettiğiniz gibi babayiğit, ulu çınar gibi asalet içerisinde ihtişamlı duran birisi değildi.. zayıftı, yorgundu.. kafasındaki saçları terk etmişti daha 40ına merdiven bile dayamadan... vücudu küsmüştü sanki, nefret ediyordu babamdan.. küsmüştü yıllara babamda.. çok yormuştu 'o'nu acımasız geceler.. o derdine düşmüştü evine ekmek getirmenin... aldığı üç kuruşluk parayı öyle güzel harcamasını biliyordu ki.. banka müdürleri bile yanında halt yemişti, ortaokul mezunu babamın yanında..

boğazındaki o delik aslında acıtmıyordu babamın canını.. ama utanıyordu, biliyordum... savaş veriyordum adeta o deliğe bakmayayım diye.. bakışımı babam yakalarsa üzülür diye... o lanet delik günden güne eritiyordu babamı... ve aylar geçti...

abim ise vurdumduymazlığı ile her geçen gün gözümde bir kat daha bitiyordu.. zavallı annem ise artık abim ile olan kavgalarımızda ortada kalmaktan tükenmişti.. bıkmıştım artık abimin sevgilisiyle alakadar olmasına.. ulan ben okadar şeyi bir kalemde siliyodum da ... ya etrafımda can'ımdan kan'ımdan olan insan, yeni bir hayata gözlerimin önünde yelken açıyorsa... dipsiz, uçsuz deryalara sürmüştü yelkenini artık abim.. bir de utanmasa benden rüzgar dileyecek.. korkusu vardı tabi o deryanın ortasında kalmaktan..

çok canım yanıyordu, gördüklerimden ve göreceklerimden... aslında kıskanıyordum ben abimi.. onun kadar sorumsuz olamadım diye.. evin derdini tek başıma sırtlayınca kahraman olamayacağımı, annemin sürekli abimi kayırmasından anlamıştım..

günler geçtikçe aldırış etmedi abim, babamızın böyle yitip gitmesine.. annem ise safını belli etmişti artık.. hayat gerçekten bir savaş alanıysa ikimiz için.. annem güçlü olanın yanında duracaktı tabiki de.. abimi evimizin babası ilan etmişti.. ne baba ! evlilik için para biriktirdiğini öğrendiğimde evden bir cenaze kalkmıştı... hiç kimsenin ağlamadığı, ağıt yakmadığı bir cenazeye şahitlik etti gönlüm.. siz hiç ölmemiş birini diri diri acımadan toprağa gömdünüz mü? - ben abimi emanet etmiştim artık toprağa.. tabi kabul ederse...

biliyordum "utanma" diye bir kelime varsa, bizim eve hiç uğramamıştı.. etrafımızdaki insanların alaycı bakışları arasında nişan hazırlıkları adı altında rezilliğe şahitlik edecektim.. ama kızmayın hemen bahanemiz vardı beyler.. - abimin mürvetini görmeliydi babam... bu sözler yıkmıştı artık yüreğimi.. organlarım iç içe geçmişken, annem hazırlıklara başlamıştı bile... babam ise durgunluğu ve suskunluğuyla duruyordu.. onlar sanıyordu ki babam razı.. alan razı, veren razı..

onlar nereden bilecekti ki babamı? yarım ömrünü devirmiş eşi bile tanıyamamışken babamı, abimden medet ummak zırvalık değilmiydi..

babam durgundu, çünkü üzülüyordu haline, üzülüyordu bizi daha yolun başındayken bırakıp gideceğine..
babam suskundu, çünkü küsmüştü artık hayata.. karşılığı bu mu olacaktı der gibi bağırıyordu sessiz çığlıkları evin dört bir yanında..

neyse ki babamın yüreği dayanamadı.. artık bu geceden tam 8 ay 3 gün önceydi.. toprak istedi o dev çınarı.. açtı, susuzdu.. adam gibi adam istiyordu bereketine bereket katmak için, toprak... hiç düşünmedi babam gitmemeyi.. gitmeliydi ki görmemeliydi bu rezaleti... gitmeliydi çünkü adamlık dersi vermeliydi toprağa.. hiç olmazsa üzerine basan ve kendini adamdan sayanları sallayacaktı... adına belki de deprem diyecektik biz.. ölümle yaşam arasında anlayacaktı herkes, hayatın ne kadar kısa ve anlamsız olduğunu..

bundan tam 3 gün önce tam 8 ayını dolduran babama ithaf ediyorum bu yazımı...

** hikayeme nokta koyarken şimdi sorduklarınızı cevaplayayım..

2 hafta önce okula tekrar başladım..handenin okuldan ayrıldığını ise okuldakilerden öğrenmiştim.. beni döven gençlerle yine aynı okuldayım ama bana her baktıklarında kafalarını çeviriyorlar.. utançtan mı bilmem ama... abim evli ve mutlu ... annem ise abimlerle birlikte kalıyor. ben ise ahmetle birlikte ev tuttuk gıcır gıcır * salim abinin yanında çalışıyorum müdür sayılırım artık, ee maaşımda dolgun..

hikayeye yalan dolan diyeceklere;

- istesem kandırdım sizi diyip daha da popüler olurdum sözlükte.. saatlerce sizi tuttum bir hiç uğruna derdim... istesem yazıyı uzatırdım.. istesem hande ile görüştüm diye bir yalan atar günlerce tutardım sizi burda..ama yaşamadığım bir şeyi buraya yazmak adamlığıma çomak sokmakla eş değer benim için..yazdıklarım gerçek bir hayat hikayesidir.

arkadaşın birisi -" çoğumuz böyle hikayelere sahip.. bir de annenin, abinin, hande nin gözünden yaz, anlarsın ki onlar haklı !" demiş. aslında çok güzel söylemiş

-ama ben kendi hikayemi yazdım.. onların hissettiklerini nasıl anlatabilirdim ki.. bırakalım onlar yazsın.. yazsın ve roman olsun..

anlattıklarıma, "abartı sözlerle edebiyatı parçalamışsın" diyenlere ise,

- siz cevabını verin, hayat benimle bu kadar oynamışken, ben kelimelerle oynamışım çok mu ?

çok söylenen bir başka tepki ise; başlığın adı neden böyle buram buram ciks kokarken, aile drdıbını yazdığımdı...

- bu soruyu soranlara ben soruyorum şimdi... karı kız kelimelerinin olmadığı bir entry dikkatinizi çekecekmiydi?

• ** 3 gün geçirdik birlikte... hüzünledik, ağladık ... sağ olun var olun içten mesajlarınız için..

kadehler hep "sağlığa" kalksın.. babalarımızın sağlığına...

http://fizy.com/#s/3wklef