metrobüste kızılötesi ile kız kaldırdım

üniversiteden içeri girer girmez sınıfa yöneldim.. sınav yapılacak yere gelince o züppeleri gördüm milletten yalvararak hala not arıyolar, kopya yazıcaklar akılları sıra. tabi ben hiç bişey olmamış gibi sınıfa girdim.. sınav başladı ve hayatımın en zor 80 dakikasını geçirdim. okadar çalışmama ragmen çok zorladı sınav tabi üstesinden geldim.. kağıdımı teslim edip kapıdan çıkar çıkmaz hiç tanımadıgım iki kişi koluma girdi ve beni sakin bi yere doğru zütürmeye başladılar.. ben sesimi bile çıkarmadan onlara ayak uydurdum.. tabi başıma geleceklerden bihaber adamlığım peşimde bir gölge gibi beni izliyordu..

** bu gece bitiricem dostlar.. sıkıldım artık kelebek le kıyaslanmaktan veya özentilikle suçlanmaktan... zorla çağırmışım gibi muamele görmekten.. içicem sonuna kadar anlatıcam bitiricem.. neyse devam canlar..

abim doktorla görüşmemi sürekli engelleme çabasındaydı. ama hiç umursamadım inatla doktoru bekledim yaklaşık bir buçuk saat.. sonunda sıra bana gelince gittim odasına konuştum... doktor babamın tedaviye başlamayı reddettiğini söyleyince başımdan aşağıya kaynar sular dökülmüştü.. ne demekti bu? dağ gibi adam gözümün önünde erirken, ben boşa mı uğraştım? abim yanımda belirdi.. utanmadan, sıkılmadan, yüzü kızarmadan bana dediği kelimeler şöyleydi;

abim: oğlum tedavi pahalıydı, ilaçları alacak gücümüz yoktu.. sana belli etmedik...

-babamın sesinin her geçen gün kısılması, yavaşça sesini kaybetmesi.. yemeklerden tat alamamasını hep ilaçlara bağlamıştım oysa ki... inanmıştım yalanlarına.. beni de günahkar etmişlerdi bu büyük günahlarına... insanlığıma lanet etmeye başlamıştım bir kez daha.. adamlıktan bahseden "ben" ! , daha evimin içinde canımdan, kanımdan olan abimin haysiyetsizliğini hesaba katmamıştım oysa ki..

edit: dinleme zamanı geldi yine dostlar; babamın şerefine: http://fizy.com/#s/3wklef

*** bu gece size söz verdim bitiricem diye.. işte bu yüzden hiç durmadan yazdım, paylaştım.. sizlerle konuştum.. artık yazacak gücüm kalmadı dostlar.. klavyeye her dokunduğumda gerçekten tükettim tüm gücümü... affınıza sığınarak yarına bırakıyorum hikayemi.. ama yarın bitireceğim, söz verdiğim gibi.. masamda efkarımı paylaştığınız için teşekkür ederim... iyi geceler...

yıl olmuş 2011 kızıl ötesi dıbına koyum.

gelen metrobüs mutluluğumu bir anda hüzüne çevirdi.. bırakın kapılarını açmayı.. durmadı bile şerefsiz.. bide yoldaki su birikintilerini üzerime gönderdi "hediyem olsun sana ipne" der gibi... ama Allah şahit beyler hiç isyan etmedim lan. annemin bize iyi gelecek veremediğini düşünüp kahrolması beni daha da güçlendiriyodu aslında.. çok çalışcan olum ali!! ( ali gerçek adım değildir beyler) mühendis olup ailene sen bakıcaksın derdim hep kendime.. sonra ulan ya berecemez tökezlersem, ya düşersem korkusu alır zütürürdü aklımı...

kıza metrobüste gibişelim mi hem müthiş bir fantezi olur dedim. o da "hayır olmaz ama çok üşümüşsündür gel bizim eve seni kurulayayım" dedi. bende " tamam ama dükkanda patron beni bekler, en azından uğrayıp haber vereyim dedim". oda olur dedi. patronun yanına gidince patron çok sevindi ama kıza hayvan gibi bakıyordu. bende patrona kaş göz hareketi yaptım ve o da bizimle geldi. kızın evine gidince birlikte çok güzel gibtik birbirimizi.. ben kıza kız patrona patron bana..

sanki dünyayı fethetti amk bi yağmurlu havada metrobuse binmiş nasıl anlatıyo ben hergün biniyorum

lan biraz ıslanmış dediği laflara bak sığırın yok tanrı beni sınıyo yok her düştüğümde daha güçlü olarak kalkıcam falan armutmusun olm bide sahafçı yazıyo 5 oldu bin o kadar kültür seviyem biraz yüksektir demesini biliyosun yannanım sahafçı ne dıbınakodumun gerizekalısı

baş sağlığı mesajlarınız için teşekkür ederim panpalar. mesajlarınıza yoğunluktan dolayı cevap veremediğim için kusura bakmayın.. biraz kötü oldum o yüzden ara verdim müsadenizle hikayeme devam ediyorum.

okul için yola düştüğümde suskunluğum beni hiç yalnız bırakmadı... ne kitap okuyarak o yolu bitirmek geliyordu içimden.. ne de müzik dinlemek.. sadece babamı düşünmek istiyordum.. başka bir şey yapıp oyalanarak babamı aklımdan çıkarmak, ona ihanet etmiş gibi geliyordu... okula vardığım da meraklı yüzlerin bana baktığını hissediyordum.. tanıyan tanımayan herkes bakıyordu.. neden niçin diye sorgulamak aklıma gelmiyordu zaten...

bir önceki gün panodan sınıfın yerini öğrendiğim için hiç koridora bile çıkmadan direk sınıfa girdim.. Başımı kaldırıp insanlara bakmadan direk en ön sıraya oturdum.. hande ile karşılaşmak içinden bile gelmiyordu

bir hışımla yanımdan uzaklaşırken sanki son kez koklarcasına parfümünü içimin derinliklerine çekip, benden uzaklaşmasını izliyordum.. rahatlamıştım çünkü sorumluluk altına gireceğim sadece babam kalmıştı yanımda.. hande den tamamiyle kurtulmuştum diye düşünüyordum..

O günüm rutin bir şekilde devam etti.. ama akşam eve gidemedim.. babamın bu kadar gurur duyduğu ben!, güçsüz zavallı biri olmuştum.. ve bunu babam görmemeliydi.. tezgahtar arkadasım ahmeti ( ismini atıyorum suanda çünkü hala sahaflarda çalışıyor tanıyan çıkabilir) aradım ve bi ocakbaşında içerken buldum kendimi... içiyordum çünkü nedenlerim vardı.. içiyordum çünkü babamı günden güne gözlerimin önünde kaybediyordum.. içiyordum çünkü... siz hiç aşık olduğunuz bir kıza sırtınızı döndünüz mü? içiyorum çünkü ben döndüm...

o gün salim beyi arayıp bir kaç gün izin istedim.. neden diye sorduğunda cevap veremedim.. yalan atmak gibi bir riyakarlık içerisine hiç girmedim bu yüzden de cevap vermedim.. Patron hemen anladı birşeyler gizlediğimi bu yüzden de izin vermedi.. gel işe dedi ve telefonu kapattı.. sedyeden doğrulup kalktığımda tepemdeki hemşire biraz daha kalmam konusunda ısrar etsede dinlemedim.. bir hışımla kalktım, kapıyı açtığımda tam karşımda duruyordu kalbimin sahibi.. eğilmişti boynu, gözleri buğulanmış cam gibiydi.. Karşımda onu görmemle ağrılarımın arttığını hissetmeye başladım.. içimden bu zonklamaların biraz daha artması için dua ediyordum.. ağrılarımın şiddeti ile insanlık dersi vermekti bu güzel kıza niyetim..

önceden de söylediğim gibi ahmet'in evi eminönündeydi... floryaya en kestirme ve ucuz gidiş; sirkeciden trene binmekti.. öyle oldu .. ama sirkeciye kadar yürüdüm.. rüzgar, yara ve morluklarla kaplı yüzüme adeta masaj yapıyodu.. soğuk, acılarıma iyi geliyordu.. yolda sakız aldım bir de .. ağzım alkol kokmasın diye sakındım... gidiyordum dostlarım... sevdiğime gidiyordum.. sırtladım umudumu sırtıma.. gidiyordum işte...

herşeyin planını yapmıştım.. konuya nasıl gireceğimi, ona nasıl sevdiğimi söyleyeceğimi.. jestler- mimikler ben konuşurken havalarda uçacaktı.. onu konusmamla etkilemek için ne gerekiyorsa yapmalıydım.. gar'a geldiğimde trene bindim ve uzun yolculuğum başladı.. ne zordur bilirmisiniz beyler, sevdiğinize giderken o bitmek bilmeyen lanet yollar git gide uzar .. ömürden, ömür çalar... aslısı sadece sirkeci- florya mesafesiydi gideceğim yol... yoldayken düşünmeye devam ediyordum hala, ona nasıl durumu izah edeceğimi.. onu nasıl sevdiğime ikna edeceğimi... tam hatırlamasam da çok fiyakalı sözleri beynimin bir köşesine kazıdım durdum..

yol artık beni, 'o'na doğru çekiyordu.. elim telefona gitti ve arayıp yaklaştığımı söyledim... artık buluşacağımız yeri de biliyodum.. artık dakikalar kalmıştı beyler herşeyin sonlanmasına...

dediği parka gittim ve beklemeye başladım. zaten buluşmak istediği yer istasyonun hemen arkasında kalan ufak bir parktı.. uzaktan gördüm bana yaklaşan bir silüet..

***hikayeyi yeni okumaya başlamış olan arkadaslardan birisi okuduğu her part'ın linkini keydedip bana toplu biçimde gönderirse buraya koyabilirim. bundan sonraki arkadaslar direk okuyabilir.

devam ediyorum beyler.. yarıda kestiğim için kusuruma bakmayın ama inanın yazarken ağlıyorum.. keşke başlamasaydım yazmaya dedim ilk defa bugün... pişmanlıklarım gün yüzüne çıktı tekrar.. neyse devam edip bitiricem hikayeyi zaten. samimi, içten yorumlarınız için sağolun dostlar.

içeri girdiğimde o dört duvar, bana hoyratça yumruk sallayan dört züppeden daha da ağır vurmuştu yumruklarını.. annem sandalyenin tepesinde, attığı yalandan dolayı yüzüme bakamaz bir biçimde ezilip büzülüp oturuyordu.. babam ise gözleri açık bir şekilde elini uzatmıştı bana... af diler gibiydi.. gözyaşlarım durmadan aktı.. aktı... hiç durmadı.. sessizce ayakta ağlıyordum..

babamın gözünden bir damla yaş süzüldü boynuna doğru.. aktı gitti... - babamın bir damla gözyaşına boğardım dünyayı.. seline kapılırdı gözyaşının dünya.. uğruna feda ederdim bu canı sorgulamaksızın...

konusmadı benimle.. zaten konusacak sesi çok uzaklara göç etmişti.. boğazımdaki ağrı hiç geçmedi.. hiç durmadı sancısı...

annem -"oğlum" diye seslendi ama nafile.. bir işaretimle sustu o fedakar ama günahkar kadın..

çalıştım aylarca.. durmadan, bıkmadan, yorulmadan.. içimdeki umut denilen hastalık vücuduma yayılırken ben hala güneşi görmek için gökyüzüne dikmiştim gözlerimi...

babama söylemiyordum okulu dondurduğumu.. o hala bakışlarıyla gurur duyuyordu benimle.. attığım bu yalan, bana söyledikleri yalanın diyetiydi.. belki de böyle avutuyordum kendimi...

mecburdum yalana.. mecburdum okulu bırakmaya.. mecburdum evimizin direğine bakmaya..

handenin attığı mesajları okumadan siliyordum.. kafamı meşgul etmesine izin veremezdim.. zaten handenin çabasıda kesildikten sonra telefonum doğru düzgün çalmadı bile..

benim o an tek derdim kulağımı kurulayıp, telefonumun kulaklığını takmaktı.. bu arada telefonumun markası nokia 6020 di yanlış hatırlamıyorsam.. ben inatla kulağımı temizlerken yanımdakinin rahatsız edici bakışlarını ensemde hissettim ve dönüp baktım.. size yemin ediyorum yanımdaki güzelliği görüp kafamı heyecanla tekrar diğer tarafa çevirmem 1.2 saniyemi aldı. lan bi kız bu kadar güzel olup bana bu kadar tatlı gülümser mi? elim ayağım boşaldı beyler yalan yok... o heyecanla elimdeki kulaklığa aldırış etmeden saçımı düzeltmeye çalıştım.

@91 liseli bin. bi labaratuarda en az 120 kişi oluyor. aynı bölümde olan yüzlerce kişi var. üniversiteye gittiğinde anlayacaksın ki herkesin adını ezberlemek zor iş...

panpalar aynı zamanda üni de isteyen istediği anda dersten çıkabilir. üniversiteler bir lise yada ortaokul değildir. hocaların izin vermesi yada vermemesi gibi bir durum söz konusu değildir.

ne yapacağımı bilmez bi şekilde sağa sola çevirdim kafamı... ve derse girdim.. tamda tahmin ettiğim gibi yoktu etrafımda.. gözlerim her yerde altın saçlarını aradı ama bulamadı... onu ararken bir şeyden emin olmuştum aslında, nerde olursa olsun 1000 kişinin arasına da girse gözlerim onu bulur ve çıkarırdı ortaya... aslında komik olan dün kıza toplam bakış süremi sorsalar 15 saniye derim. ama bu kadar nasıl emin konusuyorum onu ben bile bilmiyorum.. neyse ders arası verildiğinde kütüphanenin oraya yürümeye başladım. amacım biraz olsun nefes almak ve bi sigara yakmaktı... nasıl olsa 30 dakika ara vardı...