metro istasyonuna git

tabi arada geçenleri de anlatmak lazım.

buraya bu başlığı açtığım günden bu yana belki 10 defa metroya gittim. her defasında o hissi bekledim, beni bir anlığına dünyadan koparan, yaşadığımı bana hatırlatan, korku dolu ve zevkli hissi bekleyip durdum ancak aradığım şeye kavuşamadım hiç bir zaman. üzgünüm,

zaten son haftalara müziklerden, kitaplara, kitaplardan filmlere her şey çok kuru ve sade benim için. hissedemiyorum artık, hissedemiyorum. en güçlü ve en zayıf yanımı kaybettim gibi.

eskisi gibi duygularla harmanlanarak çok derinlere dalamıyorum.

sürekli bir gürültü var kulaklarımda, sürekli bir sinir var kafamın içinde.

diğer şehre varıp yalnız kalabildiğim ilk biraz olsun bir şeyler ardı içimde. zaten yukarıda ki on kadar entry i o yazdırdı bana ama burası çok farklı.
sesler kafamın içinde yankılanıyor, istemediğim işler yaptırıyorlar bana.
orada da istemiyordum ama sonuçta onlar benim kendi tercihlerimdi, burası çok daha farklı.

burası o kadar farklı geliyor ki şimdi, insanların burada alışkanlıkları var ve bu alışkanlıkları dışında olan herkesi anormal diye nitelendiriyorlar.
halbu ki ne kadar saçma, düzensizliğin içinde bile bir düzen vardır her zaman. tabi bunu kimsenin gördüğü yok. bana siyasetten bahsedip duruyor herkes sanki ben bilmiyorum neler olduğunu. felsefeden, insan pgibolojisinden ya da dünyanın kendisinden konuşan yok.

herkes birbirini suçluyor. kimsede tüm bunlarda benim de parmağım var demiyor. suçluyu ararken ayna karşısına geçmekten kimse bahsetmiyor.
ben de dünyaya çamur atıyorum, şikayet ediyorum ama ben kendi içimdeki bencilliği, hırsı ve bunlara bağlı olarak içimde kalan bir parça konformist yapıyı görebiliyorum.

benim çevrem böyle değil ama.

uzun zamandır düşünüyorum acaba bizler aynı görmüyor muyuz. senin mor gördüğünü ben senin mavi gördüğüm gibi görüp ona mor mu diyorum acaba diye ama işin içinden çıkamadım ya farklı durumları görüpte aynı isimleri takmışsak ne olacak. eğer durum böyleyse ben sizlere de hiç bir şey anlatamamışım demektir. şuan bile bu yazıyı okurken ne demek istediğimi anlamamış olursunuz.
kısacası herkes olduğundan daha eşsiz ve tabi ki daha yalnız olur.
pekte ürkmedim tabi bu durumdan.

yolda beyaz geceleri okudum.
meğer adıma yazılmış bir kitap varmış ve benim haberim yokmuş. günlüğümü okurcasına okudum kitabı ve sonunda ne oldu biliyor musunuz?

hiç... tam tdıbına bir hiç. hisselerimi kaybediyorum arkadaşlar, tüm bu gürültü ve bu sinir benim duygularımı hayallerimi çalıyor. ne yatağımda ne odamda ne de burada rahatım, benim yerim yok artık.

anılarımda kaybolamıyorum, dilediğim gibi üzüntümü yasımı bile yaşayamıyorum. elimden her şeyi alıyorlar ve ne yazık ki beni kurtarabilecek hiçbir şey ok

bugün biraz yazamaya çalıştım ama beceremedim. belki dışarıda yazmamım bir etksi olabilir bu.

bu günlüğe başlamamın sebebi sanırsam bu sözlüğün bir kaç günlüğüne kapatılmış olmasıydı. kendimi daha yalnız ve bitkin bulmuştum.

facebook gibi saçmalıklarla vakit geçirip kendimi biraz olsun tatmin etmeye ve zaman geçirmeye çalışıyordum. ancak burada bulduğum anonim tip orada yoktu, oraya yazamadım çünkü onlar beni başka biliyor ve yargılamaya hazırlar.

hayalperest yazar küçük bir hikayeye başlamaya çalıştı bugün ancak umduğunu bulabilmiş değildi.

-resmen yazamamaktayım. benim sessizliğe, saygıya ihtiyacım var. etrafım yüzlerce insanla sarılmış olsa da, benim konuşabileceğim kimse yok, tabi aynı zamanda beni dinleyebilecek, anlayabilecek, beni biraz olsun karşılıksız olsun sevip yanımda durabilecek kimsem yok.

yazdığım vakitler öğlen vakitleriydi ve arkabahçede oturmaktaydım, insanların uğrak yeri...

etrafımda çiftler ve arkadaş toplulukları var ama benim her zaman olduğu ve bundan dolayı alıştığım üzere önümde ki ve yanımdaki sandalyeler boş.
insanların gürültüsünden kaçmaktayım ve bu yüzden cafenin içinde kendimi müziğin kollarına atmış durumdayım.

sizlere açıklamak istediğim bir konu daha var. geçen günlerde bunu bana bir kitap farkettirdi.

belki de gerçeklikten uzak bir düşünce, bir çalıntı ancak şimdilik kararım bu yönde zannedersem.

beni sakın yanlış anlamayın, kaçıp gitmek bir çözümdür demiyorum sizlere ancak sizlerinde bildiği üzere bu hayatımız bir parçası ve bir kısmınıza karşın ben bunu reddetmiş değil, kabul etmiş durumdayım.
kaçmak, yalnız kalmak her şeyi sıfırlayıp yeni bir sayfa açma isteği duymak her ne kadar acı gelse bile bunu içten içe istemekteyiz ve bu istek olmaksızın yaşayamayız.
aslında biraz daha ileri gidersem sizlere söylemek istediğim şu;
kalbimde bir ıstırabın ateşini hissetmek bana daha onurlu geliyor. ben yalan ama inandırılmış ve kolay elde edilmiş bir saadete bu ıstırabı tercih edebilirim zannedersem.

edit:entry metinleri silinecektir, okuyan yazarlar varsa mesajla yerlerini bildirsinler.

eskiden üzerinde durabileceğim bir gerçeklik vardı ama şimdi nerede tüm bu güzel duygular ve gelip geçici üzüntüler. büyük buhranımı yaşıyorum sessizce, içimden bağırmak bir şeyleri dökmek geliyor ama yapamıyorum.

o kadar zayıf ve alçağım ki diğer insanlardan bir farkım kalmadı. benim nefretim dünyaya olduğu kadar da kendime.

kendimi sizler acı çekerken böylesine bir mutluluğa layık görmek istemiyorum çünkü bu bana her şeyden daha çok acı verecek.

Sanki newyork metrosunda amk

@253 yani şuraya komik bir şey yazma ihtiyacını çözebilmiş değilim, her yerde komik olma zorunluluğunuz yok.
yazdığını sil diye söylemiyorum bırak kalsın böyle ama yani ne okuduğuna bakarak yaz lütfen, karşındakini incitebileceğini düşünerek yap şunu.
ayrıca bir sırıtma aldı yüzümü, inkar etmem.

bir kaç yeni yazarla tanışıyorum ve eskilerine sırtımı dönmüş hissediyorum, neden mi bilemem. bu benim zaman ki halim.

dostum bunu sana söylüyorum.

sanırım yeter bugünlük.

bu şarkı olmadan çıkmak ayıp olurdu.

There is no pain you are receding
A distant ship's smoke on the horizon
You are only coming through in waves
Your lips move
But I can't hear what you're saying

When I was a child
I caught a fleeting glimpse
Out of the corner of my eye

I turned to look but it was gone
I cannot put my finger on it now
The child is grown
The dream is gone
I... Have become comfortably numb

pink floyd-comfortably numb

http://www.youtube.com/watch?v=Bpzxf_flm8M

bir kez daha konuşmaya başladım, sanırım görüşeceğiz.

bir süredir ses alamadığım için içimde bir pişmanlık vardı ve doğruyu söylemek gerekirse düşünmüyordum onu eskisi kadar ama bu hafta gene bozacağım bunu, sizlere bir devrimden bahsetmiştim

her yerim yalanlarla dolu

şimdiden içimde bir heyecan var beni saran, bana yarınlardan bahsediyor benden habersizce.

konuşuyorum ama söyleyemiyorum, omuz omuza olduğumuz halde dokunamıyorum.

seneler boyu her gün yüzüme baktı ama bir sefer olsun göremedi.Onu bu yüzden suçlayamam tabi, o da diğerleri ve ben gibi.

çok dolu ve çok boş.

reserve