Evet bugün yine yalnızsın son 10 aydır olduğu gibi, peki ne oldu bir sürü dostun vardı hepsi çekip gitti menfaati biten gidiyor mu? Peki başka insanlar bu kadar sevilirken ben neden dışlanıyorum. Biliyormusun bazen hiç konuşmuyorum, susuyorum insanların yanında. Beni tanımazlarsa belki beni severler diyorum ama yinede nefretle bakıyorlar bana ama ben hala ne yaptım bu kadar ötekileştirilecek bilmiyorum.Şimdilerde beni sevdigini soyleyen tek insan kuzenlerim, kızlar beni gercekten sevmiyorlar kuzenim oldukları halde bile sevmiyorlar. Sadece menfaatleri olduğundan yanımda olduklarını söylüyorlar ama degiller.Çok canım yanıyor be yalnızlığım, imrenerek bakıyorum bazen normal insanlara ve onlar gibi olabilmenin hayalini kurup bir umut ile yaşıyorum işte ama yinede hiçbirşeyin değişmeyeceğini biliyorum...

Ailem bile binmiyor arabaya, böyle olacagıni bilsem racing motor alırdım gidip sedan aile arabası aldım ama okadar yalnızım ki tek başına geziyorum koskoca arabayla, tek..

Geçenlerde sözlükten bi kızla tanıştım ama sırf bu iğrenç hastalığım yüzünden gidip görüşemedim onunla ve bütün ısrarlarına rağmen onu reddedip kendimden nefret ettirdim.

Hayvan gibi yaşıyorum işte, insan olup da kimseyi incitmeden yok diyemiyorum illa kötü şeyler yaşanmak ve insanlar benden nefret etmek zorunda değil mi?

yalnız kovboy aqLadımx(.

Bi sokak kedisini sahiplendim ona bakıyorum belkide şuan beni tek seven canlı o kedi.

Ölsek ve bitse bu yalnızlık keşke.

Bu gece uzun zaman sonra ilk kez gizli saklı yapmak yerine ulu orta hıçkıra hıçkıra ağladım ve acayip rahatladım son zamanlarda çok dolmuştum deşarj oldum bir anda.

Yalnızdım eskiden de zaten, 6 sene gibi uzun bir süre adının bile başkaları tarafından telafüz edilmedigi konuşmayı bile unuttuğum o zamanlar da yine boyle yalnızlıktan şikayet ederken kendimi 130 kişilik bir karakolun içinde buldum.

ilk başta alışmak guzeldi ama sonra fark ettim ki 130 kişinin içinden bile fark edilir derecede sırıtıyorum , yani pgibolojimin bozuk oldugu okadar aşikar ki kimse bana yanasmıyor bile muhattap bile olmuyordu.

Hep yanimda olan manga ve tim arkadaslarim vardi sadece, onlardan gizli sakli karakolun kuytu köşelerinde veya gece bir mevzi de tek başına oturup kaderine ağlamak ve dağın tepesinden şehrin ışıklarını seyredip uzaklara dalıp gitmenin verdigi huzur hicbiyerde yoktu.

Erkekler ağlar mı deme sakin, cünku ağlar amk. 45 yasinda uzman cavus gördüm ağlayan ve adamın dibiydi.

böyle başlıklarda gizli gizli günlük okuyor gibi oluyorum şimdi yazarlar düşünsün..

6 yıl sonra ilk kez hayatla tanıştım, peki ne mi oldu amk ?

1 kisiyi kaybettim, kendim dahil 6 kisinin hayatini kurtardım eee sonuç? Kaybettiklerimin yaninda kazandiklarim bi hiç amk..Ama yinede olsun hayat güzel ve devam ediyor.

Ozaman niye yalnizim amk?

Askere giderken kutlama yapilan asker eğlencesi olan çocuklara bakıp kıskanıyorum, ben askere giderkende gelirken de yalnızdım malesef.

Düşünsene 365 gün askerlik yapıyorsun sabah teskereni alıp gideceksin ama koskoca karakolda bir kişi bile yok seni yolcu eden, işte buna kader diyorlar galiba.

Galiba iyi değilim bu aralar, kendimi sık sık kaybediyorum. Aptal görünüşüm saçma yürüyüşüm ve sıska kollarımla dalga geçiyor insan müsfetteleri.

Konuşamıyorum pek, patır patır yazıyorum ama konuşamıyorum.Bir dükkana girdiğimde bile pek konuşmuyorum, berbere girip saçımı kestiriyorum eğer benden başka kimse yoksa dükkanda büyük bir sessizlik oluşuyor çırak ile göz teması kuran berber kral tv yi açtırıyor sonra veriyor ayarı son ses.

Yapamıyorum normal biri gibi davranamıyorum sanırım ölmeye mahkumum, aslında hafızamı kaybedebilsem herşey çözülebilirdi. Hafiza kaybı yapan ilaçları araştırmaya başlamam gerek yoksa kendime boğaz manzaralı bi mezar yeri almak zorunda kalıcam.

Kapıdan içeri girdim üstümü çıkardım diğerleri gibi, pantolonumu ve gömleğimi astım.Çelimsiz bedenimi örten şey sadece altımdaki baksırımdı.

Herkes gibi ben de kaydımı yaptırdım doktor muayenesi boy kilo vs bilgiler alındıktan sonra aşı olmak için astsubayın işaret ettiği hemşirelerin yanına gittim.

Önümde sıra vardı biraz diğer askerler de acemi birligine katılan her er'in oldugu gibi aşı oluyordu ve nihayet sıra bana geldi..

Yürüdüm ve sandalyeye oturdum fakat sağımda ve solumda oturan iki genç hemşire bana bakıp gülüyordu fakat neden ?

Birisi bana bakıp ' yaşın kaç senin ? ' diye sordu, 20 dedim. Sonra gülerek ' diğerlerinden ufak gösteriyorsun ' dedi ve aşıyı yaptı. Daha sonra hızla utanarak uzaklaştım oradan.

Bunun sebebi belli, bir esaretin getirdiği hareketsizlik ve bedenin yeteri kadar gelişememesiydi.

(bkz: 14 haziran 2008 13 eylül 2013)

Uzun zaman sonra ilk kez yeni insanlarla tanışıyordum üstelik onların beni tanımasına gerek yoktu sonuçta hepimiz aynı kamuflajı giyiyor aynı karavanadan yemek yiyor aynı tasdan su içiyorduk, aramızda hicbir fark yoktu görünüşe bakılırsa.

Aslında beni en çok zorlayan yalan konuşmak zorunda kalmamdı, kayit olurken girişte özgeçmiş yazılması istendiğini hiç bilmiyordum ve yazacak birşeyim de yoktu çünkü hicbirsey yaşamamıştım.

Hayatımın o ana kadarki bölümünden arda kalan tek şey yıllarca çektiğim acı ve esaretden ibaretti. Sadece yaşayan insanların geçmişi olur, benim bir geçmişim bile yoksa o kağıdı nasıl doldurabilirdim ki?

Kısa dönem onbaşıyı yazıcı yapmışlar eğitim çavuşu felanda orda elime kağıdı tutuşturup yaz dedi fakat dedigim gibi yazacak hicbir seyim yoktu, bende kafamdan yeni bir hayat hikayesi uydurmak zorundaydım ve en iyi yaptığım şeyi yaptım kendimi ve onları kandıracak tamamen bir hayal ürünü olan o özgeçmisı yazdim.

Okadar çok yalnız kaldım ki sonunda baktım insanlardan kaçar olmuşum.

Sessiz bir veda, kimse farkına varmadan sanki hiç yaşanmamış gibi.

Herkes bunu yapmamı istiyor

https://youtu.be/ccrRsyQBGmw