Allâh hepimize hidayet nasip etsin.

Ölüm ve yalnızlık o'na endişe vermedi.

Alemlerin Rabbine inancı ve güveni tamdı. Yalnız olamazdı günde beş defa Rabbine kavuşurdu.

Ve en sonunda endişe ve keder o insan için önemini kaybetti.

SON

işte kendi değerini bilen ve bu hayatını taçlandırmak isteyen fani insan bunun farkına vardı.

Ömür o'nu korkutmadı çünkü gelen herşeyin Hak'tan geldiğini bildi, zamanın geçmesinden ve saçlarının beyazlamasından korkmadı çünkü kulluk vazifesini en iyi şekilde yerine getirmeye çalışırken bu mesele o'nun için önemsizdi.

Peki gerçekten böyle midir?

Gelip gidenler sadece rakam mıdır?

Yaşanmışlıklar geçmişteki hüzünlü anılar mıdır?

Gelecek ise korku ve endişe midir?

Eğer gerçek bu olsaydı, evet gerçekten çok yazık olurdu, ancak şimdi rahat bir nefes alabilirsiniz.

Çünkü, bir Yaratıcı var ve bu Yaratıcı öyle merhametlidir ki insan dipsiz bir kuyuda biçare kalmasın diye o'na en büyük ve en mühim vazifeyi verdi.

Kulluk vazifesini.

Evet bir insan zengin olmak ister, hayata dair meraklarını gidermek ister, sürekli nefsini besler ama en sonunda kendisini dipsiz bir kuyuda bulur.

Eğer görmek ve anlamak istemezsen senin için dünyaya gelmiş ve bu dünyadan göçüp gitmiş kişiler sadece rakamdan ibarettir.
Yaşanmışlıklar ise sadece hüzünlü birer anı.

Sadede gel kardaş

Reserved belki okurum.

Öncelikle uzun bir yazı olacak, ben dahil bu yazıyı okuyan herkese umarım yardımı dokunur.

PART 1

Birçoğumuz bu hayatın anldıbını ve gerekliliği hakkında düşünmek istemeyiz.

Mesela bir mekandasınız birisi sürekli size bakıyor, o kişinin amacı sizin o'nu farketmeniz ve o'nu selamlamanız. Size anlatmak istedikleri var belli ki ama siz o'nu görmezden geliyorsunuz. O kişi belki sizin rahatınızı bozacak şeyler söyleyecek diye endişe ediyorsunuz ve o'nu görmezden gelerek o'nun size haber vereceği gerçeklerden kaçabileceğinizi sanıyorsunuz.

işte bu kişi insanın kulluk vazifesidir.
insana haber vermek o'na müjde vermek istiyor ama gafletteki insan sağırken mutlu olduğunu sanıyor.