harçlıklarımı biriktirip bir gitar aldım o dönem kendime demek isterdim.
lakin oldum olası para biriktiremem, eşşek kadar adam olarak babama esaslısından yalvarıp,
bir valencia gitar aldırtmayı başarmıştım...
bazı geceler artık gürültüden rahatsız olan komşular, vileda sapıyla odamın zemininde
yankılanan dürtüklemeriyle tepkilerini ortaya koyuyorlar, bazı geceler de gönlüm olsun diye annem
gelip natink els medırs çalışıma maruz kalıyordu.

günler haftaları, haftaları aylar kovaladı, bir sevgilim, kendimce ufak çapta bir popüleritem,
ve nispeten yolunda giden bir hayatım vardı... deri ceketi giyip, saçları buzağı yalamıcasına arkaya atıp,
kendimi havalı hissettiğim her an taksim'e giderdim... ha sorsan ortamın mı iyidi yok be ne ortamı,
kulaklığı takar istiklali bir aşağı bir yukarı turlardım, bir yerde oturur bir bira içer,
etrafı kesip, aslında hayatı anlamış gibi duran ama hayattan izole şekilde yaşayan bir adam olduğumun
farkında olmadan, kendimi epey cool zannederdim...

bir süre nihilist bir şekilci olarak hayatlarını idame ettiren, o gençlik arasında yer aldım.
bune ek olarak alevli deniz şortumun yerini düz siyah deniz şortunun alması gibi sevindirici
gelişmeler de yaşadım... kattiyen parmak arası terlik giyinmiyor, kundura içene beyaz çorap giyen
adamları teşhir edip facebook'da spagetti tanrısı sayfasında paylaşıyordum...
(son cümle yalan)

zaman hızla geçiyordu ve ben bilmem kaçıncı dönem hazırlandığım üniversite sınavına, bir kere daha
hazırlanma kararı aldım... ailem için şaşırtıcı olmadı tabi, babam yarım ağız şekilde çıkmış soruları
kitaplardan değil birinci ağızdan senden alsınlar artık diye ufak çaplı taşak geçti benimle...
annem yine mağrur ve umutlu duruşunu koruyarak dershaneye tekrar yazdırma kararı aldı...
şunu da belirteyim; hiç bir yer kazanamamış değildim, yani seçiciydim diyelim... ( tamam lan kazananmadık)

o dershanede menekşe diye bir kız tanıdım, güzeldi nazikti ve her şeyden önemlisi, hani melek gibi derler ya...
gel zaman git zaman, utangaçlığı ardında kalan ilgisini belli etmeye başladı...
yani değişik bir kızdı, hani belli ediyordu dediğim; derse geç gelince notları mesaj atardı.
yani bu durum güldü verecek düşüncesinden çok, o kızın vücut diliyle birleşmiş haraketler
silsilesinin sonunda, parlayan duygularının işaretiydi...

o dönem yaşadığım ilişki kötü gidiyor, kız arkadaşımla sorunlar büyüyordu
ara verelim dedi... ara vermek de neydi ki şimdi, ne bileyim
basketbolda bile oyun sürerken koçlar ara alamaz, oyunun durması gerekmez mi ki?
tesla'nın bobinini alıp evini elektiriğe boğarak gerekirse edison'u haklı çıkarıp, tesla'yı harcayıp,
intikam alma niyetindeydim...

sonra aklıma menekşe geldi... hani şu dershanedeki, dünyaya iyilik ve güzellik getirsin diye,
muhtemelen doğmamış, indirilmiş olan, o kız... ilgisini bildiğimden ve ara isteyen kız arkadaşıma kızdığımdan,
menekşe ile yola devam etmenin (hocamızın arkasındayız) daha hayırlı olacağını düşündüm...

derken, menekşe ile konuştuk, görüştük, minibüs duraklarında alma yanaklarını hafifçe okşayıp, ilk öpücüğümü
kondurdum... ikimiz de ne olduğunu anlamadan çıkmaya başlamıştık... hani kızların efendi erkek yerine bin tercihi var ya
işte o bin sensin, şaka şöyle dursun, o bin bendim... o kadar iyi yürekli kız da sanırım o şekilci tavırlarımdan etkilenmiş
olmalı ki, 2+1 yıllık sözleşmeyle, birliktelik teklifimi kabul etti... tanıtımını tüm facebook ve sosyal medyada yapıp,
benden ara isteyen sevgili eskisine senden daha iyisini buldum koyduk mu ya da dıbına goduk bülent başgan
mesajlarını sübliminal olarak gönderme niyetindeydim...

menekşe'nin ilki oldum, yüzündeki tebessüm, kalbindeki ilk kırıklıklar bendim...
o ya da bu şekilde ilişkimiz 5.ayını doldurmuştu, ilki olmadan önce bir kere sordum,
emin misin dedim, o sensin dedi... değilim dedim içimden, içimden dedim çünkü
ben lanet olasıca bir erkeğim, karşı koyamadım, güzeldi saftı ve tüm bunlar onu çekici kılıyordu.
şeytan kulağıma sadece sus diye fısıldadı... en nihayetinde ilki oldum, ama beklenenin aksine
ilişkimiz daha da oturmuştu, vicdan azabım yerini düzenli ilişkinin verdiği keyfe bırakıyor...
menekşe artık evime gelip ailemle, evde ben yokken bile zaman geçiriyor, annem o'na kızım diye hitab
ediyordu...

hayat işte, o kahrolasıca teknik mola isteyen sevgili eskisi ansızın bir mesaj attı...
sevdiğinden, özlediğinden ve hatalarını anladığından bahsediyordu... kafam karışmamalıydı,
menekşe'ye aşık değildim ama seviyordum, doğru kişi o'ydu...
bu sevgili eskisiyle görüştüm, eski anılar canlandı, kafamdaki sesler iyice yankı yapmaya başlıyordu...

sevgili eskisine geri dön
hem bak akıllanmış
ya menekşe
1 ay ağlar düzelir
''olmaz yapamam o'na
kendine yapar mısın''

rezerved lan

sonunda kararımı verdim, menekşe'yi çağırdım ve tüm bu stres beni çokca zorluyordu...
muhtemelen ayrılmak isteyince, hüngür hüngür ağlayacak, ajitasyon yapacak,
ilki olduğumdan dem vurup namus kavrdıbının ağırlını simgeleyen cümleler kurup
baskı altına alacak ve işi çıkmaza sokacak diye düşündüm...

o kapıdan girdiği an konuşmaya başladım, pür dikkat beni dinliyordu, elinde de bir poşet vardı.
ezberlediğim cümleleri ardı arkasına sıralıyor, kendimin bile inanmadığı sorunları büyüterek servis
ediyor ve sonunda ilişkinin bitmesi gerketiğine dair fikrimi vurguluyordum... konuşmamı bitirmiştim...
hiç bir şey demedi, gözleri doluydu ve bir kaç damla süzüldü, peki dedi sadece...
nasıl peki diyemedim, ,istediğim cevaptı ama boğazıma bir yumru oturdu...
vicdanım öyle bastırıyordu ki, selvi boylum al yazmalım gibi sevgi neydi sevgi emekti
felsefesini yaşatıp ona sarılmak istiyordum, ama onu da yapmadım...

ağır adımlarla kapıya doğru yürüdü, kapıyı açtı döndü bana baktı ve merdivene oturup ayakkabılarını giydi.
bense kapıdan o'na bakıyor ve gidişini seyrediyordum...
bir kaç adım atıp asansörün düğmesine bastı, tam kapıyı açtı, aa unutmadan diyerek o poşeti bana uzattı...
ben seviyorum diye şekerpare almış gelirken, bu beni taktan hissettirdi, kim bilir ne güzel bir gün umuduyla
geldi ve ayrılık konuşmasına şahit oldu diye düşündüm... boğazımdaki yumru da büyüyordu...

tekrar asansöre yöneldiğinde...
kızmadın mı bana diyebildim, elimdeki poşeti gözlerimle işaret ederek.
hayır kızmadım diye yanıtladı o iri ve dolmuş gözleriyle...
hayır kızmadım cümlesine kararlı bir tonda girse de kızmadım kısmının sonunda sesi titremiş ve
ağlayıp duruşunu bozmamak adına muhtemelen devam edecek cümlesini orada kesmişti. asansöre bindi ve gitti...

ne kadar plan yaparsan, ne kadar hayal kurarsan kur hayat her seferinde yener seni,
o sevgilisi eskisine döndükten bir kaç hafta sonra terk edildim temelli...
hak ettim mi, hak ettim...

aradan 2 yıl geçti, ben zor zamanlar geçirdim, her şeyi kaybetmiş ve menekşe'yi de boşuna harcamıştım...
özlüyordum hakkım yoktu, üzülüyordum hak etmiştim, yalnızdım...
derken menekşe'yi aradım, numarası değişmişti...
arkadaşının numarası vardı, onu aradım...
menekşe'nin iyi olduğunu, kendisi gibi çok iyi bir çocukla olduğunu, çok da mutlu olduklarını söyledi...
yine de aldım numarasını...
bu sefer hatamı anlamıştım, onu hiç bırakmamacasına geri istiyordum... hayattan tokadı yemiş ve büyümüştüm...

bir kaç hafta sonra aradım menekşeyi...
telefonu açtığında önce şaşırdı, sonra biraz sustu ve sonra yine o kadar acıtan ben değilmişim gibi,
bana ne kadar taktan bir insan olduğumu iyiliğiyle ve nezaketiyle hatırlatırcasına konuştu benimle...
erkek arkadaşından bahsetti, gerçekten de iyi bir çocuktu, okulundan bahsetti, hasta kardeşinin düzeldiğinden
bahsetti... sadece öylece dinledim...
sesi geçmişi hatırlatıyordu, beni bizi, terapi gibi geldi tüm o depresyon içinde...

tam ben hatamı anladım, deyip özlemimi ve sevgimi anlatacaktım, ona yaptıklarımı
telafi edeceğimi ve her şeye baştan başlamak istediğimi diyecektim ki, durdum...
bu sefer durdum, bu sefer bencil olamadım... hani hep derler ya yalandan benden daha iyisine layıksın
bunu diyen kimse buna inanmaz, ama ben o an inandım benden iyisie layıktı... demedim hiç bir şey...

elefonu kapatırken, hiç mi kin tutmazsın sen, hala kötüysem arkadaş olarak istediğim zaman arayabileceğimi
derleşebileceğimi söylüyorsun, hiç mi beter ol demezsin, dedim... naif bir gülümseme sesinin ardından,
demem dedi...
'neden peki' dedim...
çünkü sensin dedi...