melekler çocukları korur mu

cebimden bıçağı çıkarttım. bileğimin üstüne neredeyse 4 5 kere geçtim.
"melekler çocukları korur"
kan bile akmadı.o bıcakla ben elma soyardım, tahta falan keserdik oyun oynarken çıkartırdım artistik olsun diye
görsün herkes çakım olduğunu diye. keserdi her taku.o bıcak o gün benim bileklerimi kesmedi.
çok uğraştım. kızardı ama kesmedi.

sabah eve gittim. annemin evine. kapıyı çaldım ses yok.bir daha çaldım,ses yok.ben o kapıyı çok çaldım. çok vurdum. hiç açılmadı.
üstümde siyah ilk okul elbisem, yakalık.cebinde bıcak.ben o kapıyı çaldım. kapı hiç açılmadı. ağladım.apartmanın ışıkları sönüyordu her 3 dakikada bir. karanlıktan korkuyordum.
sönmesine yakın elimi zütürüyordum düğmenin üstüne. yakıyordum.tekrar çalıyordum. açılmıyordu.ağlamaktan gözlerim şişmişti ama o kapıyı annem açmıyordu.

entri nik diyesim geldi

gram yalanım yok arkadaşlar. entry nick falan da değil. varsın var deyin o da pek gibimde değil açıkcası. sadece artık biraz da olsa anlatıp rahatlamak istiyorum. gözlerim doluyor ama anlatmak istiyorum.

kaçtım ben. ramazanın sonlarıydı.ben hiç bir zaman ramazanı sevmedim. namaz kılarım. öyle cumadan cumaya değil vardır arada yazılarımı okuyan. namazımı kılarım. orucumu tutmaya çalışırım ki hala ilaç kullanmam gerekir yine de tutarım.ama ben hiç bir zaman ramazanları sevmedim.her sene her ramazan aklıma gelir. annem bile bilmez benim orada neler yaşadığımı. kardeşim bile.
kaçtım evden. sadece ilk okul elbisemi aldım yanıma.bir de çakı. bizim semt öyledir zaten.en ufak binin bile cebinde vardır bir kelebeği falan. gece giydim okul üniformamı. sabah oldu artık.
annemin evine gidip diyicem ki "anne bak ben okula gidicem".
sevinicek o da işte. alacak beni içeri.ben de biraz uyucam. sonra okula gidicem. arkadaşlar beni merak etmiş
hastaydım falan diyicem işte.

nickin seni ele veriyor . fakat bunlar doğruysa çok çalkantılı bir çocukluğun olmuş duygulandım :(

eve girdik yine beraber.
"benim seni dövmekten ellerim ağrıyor sen hala adam olamadın. adam olmaz senden allah belanı versin" gibilerinden bayağı konuştu. benim de o an her yerim yanıyordu. ağrımıyordu ama. yada acımıyordu ama neden bilmiyorum sıcaklık vardı her yerimde. sızdı bir yarım saat sonra.her gece ki gibi içti 3 4 tane birasını. parası oldukça rakı alırdı. yoksa bira içerdi.

hatta çok dayak yedim.sen niye böyle dayı dayı yürüyorsun diye. öğretmenlerimden bile bazen.bu arada okulu bırakmadım. üniversite mezunuyum hatta.bir gün babam beni yatağın altında yatarken yakaladı. çünkü artık o dolaba girmek istemiyordum. yatağın altına girdim.en azından uzanabiliyordum, ayaklarımı uzaltabiliyordum.
yine de iki büklümdüm. belim doğrulmuyordu çünkü. babamın o an o yatağın altına eğilip göz göze geldiğimiz anı aradan 10 sene geçmiş hala hatırladığımda o korkuyu yaşarım.
"ne yapıyorsun lan sen burada" gibilerinden bir şey söyledi.
çekti kolumdan çıkarttı beni. deli misin olm sen. bakırköye mi yatırayım seni falan derken. benim zaten elim ayağım titriyor. açtım kapıyı kaçtım direk dışarı. ufacık cocuksun nereye kaçıyorsun. yakaladı tabi.o beni yakalarken arkamdan gelip bir tekme atışı vardı. yemin ederim yeminler üstüne yemin ederim ki düşündükçe acır sırtım.
hala yazarken bile. yere düştüm. kaldırdı yerden bir daha vurdu. evde dövünce zoruma gitmezdi.ama öyle sokak ortasında dövünce.ne bileyim.bir kötü oldum.

nick+entry ın bi alakası var mı gavat

ama babamdan da çok korkardım. annem beni eve almıyordu. okula gitmezsen bu eve giremezsin demişti. ramazandı o zamanlar. babam kahveyi gece 3 4 gibi kapıyordu. dedim ki kendi kendime abi sen git babanın evine. baban zaten geç geliyor o geldiğinde de bir şekilde saklanırsın evde. zaten ramazan falan dinlemez o kafası güzel gelir.
velhasıl gittim babamın evine. gece saat 3 falan gibi titremeye başladım artık korkudan babam geldi gelecek nereye saklanayım falan.
ufak bir elbise dolabımız vardı. onun içine girdim. oturur vaziyette sırtım dolaba yaslı ayaklarımı katlamışım.
artık bir "elbise dolabına" ne kadar sığabilirse işte insan.ben aylarca öyle uyudum. daha doğrusu aylarca bir karanlığın içinde,o dolabın kapağını açamadan "ya babam görürse "korkusuyla karanlıkta karanlıktan korkan bir çocuk olarak o kapağı açamadım hiç. saatlerce orada kalırdım. babam giderdi işte. duyardım kapının kapandığını çıkardım dolaptan doğrulamazdım.ben 19 yaşına kadar kalbur dolaştım. sırf o yüzden.

entry nickse ağır oçsun değilse duygulandırdın bin yine ağır oçsun

anlatmadım tabi ki bizimkilere. zaten araları bozuk. babam sabah akşam içerdi.o zamanlarda bile. desem ki ben bigibletle böyle böyle bana bigiblet almayı bırak bir daha bigiblet sürmeme bile izin vermezlerdi.
hoş aslında ben bazen öyle yasaklar bile istedim.
gece 4de eve gelirdim ta o yaşta. kimse neredesin demezdi.
13 14 yaşıma geldiğimde annem babam ayrıldılar.
ben de okulu bıraktım dedim ki ben de gitmem o zaman okula.
babam beni döve döve çürüttü resmen. sokağa çıkamaz hale gelmiştim yine de gitmiyordum okula
okula diye çıkıyordum geziyordum. zaten babam da kahveci. gider sabah dükkanı açardı gecenin körüne kadar kumar falan derken gelmezdi.
okulu bıraktıktan sonra ne annemin evine gidebildim ne babamın

deprem zamanıydı ilk hatırladığım.
1999 yılıydı çünkü biz çadır kurmuştuk yeşillik bir alana. etrafdan trafik akıyor. bildiğiniz dönemeç işte.
arkadaşın bigibleti vardı ona biniyorduk sırayla.o araçların döndüğü yerde biz de dönüyoruz. yokuş aşağı zaten.
tabi bilindiği üzere o zamanlarda bigiblerler 20 30 liraya satılıyor.ne firen var ne korna ne başka bir şey.
biz de çocuğuz daha yaş 10 falan.
minibüs çarpacaktı bana aleni.ben önüne doğru gidiyorum yokuş aşağı frenler tutmuyor. kitleniyorsun o an ne arkaya ayak atmak geliyor akla ne başka bir şey. minibüsün önüne gelmeme salise kala bigibletin lastiği mazgallara girdi.
minibüs burnumu sıyırdı geçti. lekesi var hala burnumda