melekler çocukları korur mu

rüzgar benim ilk sevgilim, elini tuttuğum ilk kız, beni seven annem dışında ilk insan, öptüğüm ilk kız, çocuğum gibi koruyup sakındığım üstüne düştüğüm tek insandı.
onunda yoktu babası. dayısı o annesi kalıyorlardı
annesi 5 vakit namaz kılardı. tesettürlü bir kadındı ama konuşması falan güzeldi. bilgiliydi her konuda bir hikayesi vardı.ben bu yaşıma geldim hala onun hikayelerini anlatırım. unutmadım hiç birini.bu arada hafızam inanılmaz iyidir.her şeyi an ve an hatırlarım. sadece hatırlamak isteyeyim.
bir gün rüzgar ilk defa bir şey istedi benden.
"uğur sinemaya gidelim mi"
olur diyemedim. çünkü para yok belli. başka bir şey bulmam gerekiyordu ki çok uzun sürmedi bulmam.
dedim ki ya bizim bir arkadaş var.o da gelsin.sen de fatmayı getir yanında(arkadaş çalışıyor)
olur dedi.iyi dedim ben de kendi kendime hesabı da arkadaşa kitleriz. sorun etmezdi zaten o parayı pulu.
bütün ay öküz gibi çalışırdı. gecesine biterdi para. hamama falan giderdik *

gittik ogün.bir yerde okumuştum
"allah insanların karşısına onların istediği insanları çıkartmaz. insanların varması, ulaşması,sahip olması gereken bir karakter vardır, insanları o karaktere taşıyacak insanlarla tanıştırır.iyi yada kötü. dost yada düşman.ama onlarla tanıştıkça sonunda olması gereken karaktere varırsın"
o gün nereden açıldıysa konu bekaretten açıldı.ben de maçoyum ya dedim ki.ya bir türk kızının,bir müslüman kızının kocasına tek mirası kendisidir. geçmişidir.namusudur.bir kız nasıl olur da gider kocası olmayan, helali olmayan birisi ile yatar. zevk için kendini bozan kızdan kimseye hayır gelmez falan konuştum işte.
allah beni hep korktuğum şeylerle sınadı arkadaşlar.ben karanlıktan kordum. beni o dolapla sınadı.
yetmedi üniversitede hep yalnız yaşadım,her gece elektrikler gitti.ben sokakta yürürken sokak lambaları kesildi.ben hep korktuklarımla sınandım.ama hep.

rüzgarı o günden sonra bir daha görmedim.ta ki 22 yaşıma gelene kadar.o zaman da nişanlanmıştı.o da üniversite bitirmiş. kamu yönetimi bölümü. vali,kaymakam falan olmak isterdi o da.
önce buluşmalara gelmeyi kesti, telefonlarıma cevap vermeyi kesti.
kapısının önünde yattım dışarı çıkmayı kesti.tek düşündüğüm şey ben bu kıza ne yaptımdı.
bir gün telefonu geldi.
"uğur.ben seni herkesden ailemden en yakınımdan bile çok sevdim.sen çok iyi çok dürüst adam gibi adamsın.
ben hayatımda senin kadar iyi bir adam tanımadım.ben sana sığındım. hiç çekinmedim senden.hep yanımdaymışsın gibiydi. doğduğumdan beri. sıcaklığına çok alışmıştım.ama ben seninle geleceği olabilecek bir kız değilim.
ben kız değilim uğur.
ben 13 yaşındayken amcam bana tecavüz etti. kimseye söyleyemedim. ufacıktım.çocuktum. korktum kimseye bir şey diyemedim.ben sana layik birisi değilim. umarım sen kendine seni benim kadar seven, sana layik birisini bulursun. hoşçakal.kendine çok dikkat et.ben senin haberini alırım. okula devam et.iyi güçlü bir adam ol"

ogün o telefonu kapattıktan sonra.
ben yıllarca babamdan dayak yedim. sokakta yattım neler çektim hayat amıma kodu. ulan kardeşlerim annem falan içerde yazarken ağlıyorum.ben öyle ağladığımı hatırlamıyorum. şuan bile ağlıyorum yazarken.bir yandan da siliyorum birisi görecek diye.
çok ağladım. çok bulmaya çalıştım onu geri. çocuğuz işte.bir daha göremedim onu. şimdiki aklım olsa ben onu dünyanın öbür ucuna gitse sırtımda taşır yine getirirdim.

bu arada ilk defa geldi o soru aklıma o zamanlar.
"hani melekler çocukları korurdu?" üstelik rüzgar dünya tatlısı bir kızdı ve annesi her gün 5 vakit namaz kılan şükreden bir kadındı. melekler benim meleğimi neden korumadı. nefes almak mı yaşamak. neden bunları yaşattı ona, bana.hep sordum bu soruyu.

kitap olacak kadar etkiliyse. düşünürüm bir gün yazmayıda. teşekkürler bunu ben övgü olarak aldım.

bizim orada küçükken bir ateri salonu vardı. giderdik mustafa falan oynardık.
sahibi 40 45 yaşlarında bir adam.
semtin tüm cocukları oraya gelirdi. annesinden babasından biraz para koparan. yoktu o zamanlar böyle internet falan
ne arar bilgisayar falan gören cennetlik.en büyük eğlence ateri. üstü yok.
bir gün bir çocuk vardı geçti ben oynarken jeton attı. baktım ben de suratına. o dombik olanı al dedim.
hebe gibilerinden bir şey söyledi.
içim yandı. dilsizmiş çocuk. karton topluyor üstelik. yemin ederim.ben bir kendime üzülüyordum bu hayatta.bir de ona üzülmüştüm o zamanlar.eve geldim bıraktım ateriyi falan.
ağlaya ağlaya geldim eve. ilk defa engelli birini görmüştüm. aldım elime bir çuval.ne kadar elbisem varsa doldurdum yarısını ona. ablam sordu uğur ne oldu diye. anlatamıyorum ben ağlamaktan ben ağladıkça o da ağlıyor.
dedim böyle böyle ben o çocuğa zütürücem bunları.

kapıdan çıkarken annem gördü. tüm hepsi geri forra tabi dolaba.
cafeye gittim. arkadaş olduk çocukla.pek anlamıyordum dilinden ama ne bileyim kanım kaynamıştı.o zamanlar aklımız ermiyor. çocuk tuvalete girerdi. bizim mekan sahibi de girerdi arkasından. aklımız almazdı tabi. büyük abiler vardı. sonra çıktı ortaya.
anlamışsınızdır durumu. mekan sahibi karşılığında jeton verirmiş.
ortaya çıkınca bu durum. çocuk gelmedi bir daha. göremedim onuda ömrüm boyunca daha.
mekan sahibi de mekanı kapattı gitti. çocuklar gibecekti çünkü anasını. büyüktü onlar bizden.

hani "melekler çocukları korur" ya.hep çürüyordu zaman geçtikçe.
bunları gördükçe falan ben diyordum ki kendi kendime.
uğur sen de hz.ömer adaleti
hz. ali cesareti,hz hamza cesareti olacak ki bir gün bunlar son bulacak.
bırak melekler seni korumasın. öle bir adam ol ki seni melekler kıskansın.
hocanın anlattığı kadarıyla hz.yusuf gibi.
merak etmeyin bu arada.o adam bizim lisenin civarında açmış daha sonra dükkanı.
artık zaman geçmiş üstünden bilgisayar falan da var. sigara içmek için okuldan kaçtığımda fark ettim. tanıdım hemen.
indirdik adamı. söylemedim arkadaşlara hiç bir şey.ama hiç kimseye öyle hınçla vurduğumu hatırlamıyorum.
o beni tanımadı.ama ben onu tanıdım.hep sordu neden diye.
ben ona sadece ben de seni gibiyorum dedim. kafasına kafasına vurdum hep.
görmedim daha da.

bu günlük bu kadar olsun beyler. kardeşim falan içeride. girip çıkıyorlar. malum olmuyor.
Allaha emanet. sabah bayram namazına gidecekseniz de sabah namazına da gidin. hepsi birdir.
allaha emanet.

çok özel mesaj falan gelmiş. devam edince mesaj at falan gibilerinden. yada ne bileyim işte duygulandım lan falan gibilerinden. bugün olmasa da bir daha ki sefere okuyan arkadaşlara tek tek özel mesaj atıp devam ediyorum diyicem. yola çıkıyorum 2 saat sonra. vaktim olduğunca devam edeyim.

bu forumda ben çok tartışma gördüm.
yok işte gavatmısınız kız olmayanla bakire olmayanla evlenilir mi falan gibilerinden.
rüzgar bana telefonda ağlayarak onları anlattığında. ben sustum yine. hani karabasan gelir ya konuşmak istersin
bağırmak istersin de sesin çıkmaz. çıkmadı.diyemedim bir şey.ona bir son sözüm olmadı.
o telefon kapandıktan sonra ben çok acı çekmişim demeyi bıraktım. fiziki yaraların hepsi geçer. beni linç bile ettiler neredeyse 20 30 kişiden dayak yedim, kafamın arkasında 10 a yakın dikiş izi var. öldü diye bıraktıkları bile oldu.ama hepsinin sonunda ben evimde uyandım ve güldüm. çünkü hepsi geçiyor.ama o acı geçmedi. belki de ondan ağladım o kadar çok, belki de ondan hala yazdıkla sulanıyor gözlerim. gidip gidip yüzümü yıkıyorum. bilmiyorum.ama bazı şeyler zamanla geçmiyor.

rüzgar onları söyledikten sonra.tek düşündüğüm şey.
"keşke bana uğur ben zamanında birisi ile birlikte oldum" deseydi. inanın o belki bu kadar koymazdı.
yedirirdim bir şekilde kendime.en azından derdim ki benim rüzgarım acı çekmiyor hatırladıkça. üzülüyor,pişman ama acı çekmiyor. keşke ama keşke bana uğur ben biri ile beraber oldum deseydi.bu kadar çok yaralamazdı.
benim rüzgarım herkesden temizdi. saftı.bakire olmaması mı değiştirecekti bunları ?
kendime de söz verdim sonra. uğur ileride birisini seversen geçmişine bakma. aşık olursan şayet verirse o göğüsü allah sana tekrar olursa. gıdım bakma geçmişine uğur dedim.
sizde bakmayın arkadaşlar.

ben rüzgardan sonra ertesi sene okula tekrar başladım.o sene hep elim telefondaydı. takıntı olmuştu artık.
her mesaja her çağrıya o diye atlıyordum. dedim ki uğur bırak telefon kullanmayıda. telefonu üniversiteye geçtiğimde aldım 2.kez elime. annem zorla aldı.
"oğlum orada seni arayalım" diye. herkes benim eskiden telefon kullanmadığımı bilir.ama neden bilmez. sormaz da kimse.
şimdi yola çıkıyorum. tatile gidiyorum ailemle. sevdiğim de orada. sevmese de beni.ben çok değiştim. değiştirdi hayat işte belki de o kadar insanı allah ondan çıkarttı karşıma. üzülenler olmuş. gerçekten ama gerçekten hepsi geçiyor.
unutmuyorsunuz acısı da dinmiyor.ama babamla olan her şeyi unuttum.
dün gittim yanına 2 sene sonra. üzüldüm görünce. acıdım sadece. başka bir his kaplamadı içimi.
bir de o kahvede ki insanlar görünce üzüldüm. onları evlerinde bekleyen aileleri var, çocukları var karıları var.ne insanlar var diye düşündüm.
o kadar sadece.bir nefret yada sevgi duymadım onu görünce. sadece üzüldüm. acıdım birazda. içki sigara falan derken çökmüş haliyle o da.
bu arada ben de pek çökmedim sayılmaz. saçlarımda beyazlar var,ama seviyorum. boyatmadım hiç çünkü hz.ömer zamanında yanında birisini bulundurmuş.ben bir karar verirken,bir karara imza atarken bana "ya ömer ölüm var"de demesi için.
zamanla ömerin saçları ağarmış. günü gelmiş adam tam "ölüm var" derken. demiş ki artık biliyorum. saçımdakiler bana hatırlatıyor. sana gerek yok. benim de saçımdakiler bana hatırlatıyor.
bu gün bayram.ve ölüm var. gibtir edin gururu nefreti falan. eski sevdiklerinizi falan herkesi arayın. yüzsüzlük değil bu.
şimdi ben aşık olduğum ama benden nefret eden kızı görmeye gidiyorum.
tabi ki sadece uzaktan. umarım haftaya gelir de devam ederiz.
daha anımız bol. Allaha emanet.