melekler çocukları korur mu

deprem zamanıydı ilk hatırladığım.
1999 yılıydı çünkü biz çadır kurmuştuk yeşillik bir alana. etrafdan trafik akıyor. bildiğiniz dönemeç işte.
arkadaşın bigibleti vardı ona biniyorduk sırayla.o araçların döndüğü yerde biz de dönüyoruz. yokuş aşağı zaten.
tabi bilindiği üzere o zamanlarda bigiblerler 20 30 liraya satılıyor.ne firen var ne korna ne başka bir şey.
biz de çocuğuz daha yaş 10 falan.
minibüs çarpacaktı bana aleni.ben önüne doğru gidiyorum yokuş aşağı frenler tutmuyor. kitleniyorsun o an ne arkaya ayak atmak geliyor akla ne başka bir şey. minibüsün önüne gelmeme salise kala bigibletin lastiği mazgallara girdi.
minibüs burnumu sıyırdı geçti. lekesi var hala burnumda

anlatmadım tabi ki bizimkilere. zaten araları bozuk. babam sabah akşam içerdi.o zamanlarda bile. desem ki ben bigibletle böyle böyle bana bigiblet almayı bırak bir daha bigiblet sürmeme bile izin vermezlerdi.
hoş aslında ben bazen öyle yasaklar bile istedim.
gece 4de eve gelirdim ta o yaşta. kimse neredesin demezdi.
13 14 yaşıma geldiğimde annem babam ayrıldılar.
ben de okulu bıraktım dedim ki ben de gitmem o zaman okula.
babam beni döve döve çürüttü resmen. sokağa çıkamaz hale gelmiştim yine de gitmiyordum okula
okula diye çıkıyordum geziyordum. zaten babam da kahveci. gider sabah dükkanı açardı gecenin körüne kadar kumar falan derken gelmezdi.
okulu bıraktıktan sonra ne annemin evine gidebildim ne babamın

ama babamdan da çok korkardım. annem beni eve almıyordu. okula gitmezsen bu eve giremezsin demişti. ramazandı o zamanlar. babam kahveyi gece 3 4 gibi kapıyordu. dedim ki kendi kendime abi sen git babanın evine. baban zaten geç geliyor o geldiğinde de bir şekilde saklanırsın evde. zaten ramazan falan dinlemez o kafası güzel gelir.
velhasıl gittim babamın evine. gece saat 3 falan gibi titremeye başladım artık korkudan babam geldi gelecek nereye saklanayım falan.
ufak bir elbise dolabımız vardı. onun içine girdim. oturur vaziyette sırtım dolaba yaslı ayaklarımı katlamışım.
artık bir "elbise dolabına" ne kadar sığabilirse işte insan.ben aylarca öyle uyudum. daha doğrusu aylarca bir karanlığın içinde,o dolabın kapağını açamadan "ya babam görürse "korkusuyla karanlıkta karanlıktan korkan bir çocuk olarak o kapağı açamadım hiç. saatlerce orada kalırdım. babam giderdi işte. duyardım kapının kapandığını çıkardım dolaptan doğrulamazdım.ben 19 yaşına kadar kalbur dolaştım. sırf o yüzden.

hatta çok dayak yedim.sen niye böyle dayı dayı yürüyorsun diye. öğretmenlerimden bile bazen.bu arada okulu bırakmadım. üniversite mezunuyum hatta.bir gün babam beni yatağın altında yatarken yakaladı. çünkü artık o dolaba girmek istemiyordum. yatağın altına girdim.en azından uzanabiliyordum, ayaklarımı uzaltabiliyordum.
yine de iki büklümdüm. belim doğrulmuyordu çünkü. babamın o an o yatağın altına eğilip göz göze geldiğimiz anı aradan 10 sene geçmiş hala hatırladığımda o korkuyu yaşarım.
"ne yapıyorsun lan sen burada" gibilerinden bir şey söyledi.
çekti kolumdan çıkarttı beni. deli misin olm sen. bakırköye mi yatırayım seni falan derken. benim zaten elim ayağım titriyor. açtım kapıyı kaçtım direk dışarı. ufacık cocuksun nereye kaçıyorsun. yakaladı tabi.o beni yakalarken arkamdan gelip bir tekme atışı vardı. yemin ederim yeminler üstüne yemin ederim ki düşündükçe acır sırtım.
hala yazarken bile. yere düştüm. kaldırdı yerden bir daha vurdu. evde dövünce zoruma gitmezdi.ama öyle sokak ortasında dövünce.ne bileyim.bir kötü oldum.

eve girdik yine beraber.
"benim seni dövmekten ellerim ağrıyor sen hala adam olamadın. adam olmaz senden allah belanı versin" gibilerinden bayağı konuştu. benim de o an her yerim yanıyordu. ağrımıyordu ama. yada acımıyordu ama neden bilmiyorum sıcaklık vardı her yerimde. sızdı bir yarım saat sonra.her gece ki gibi içti 3 4 tane birasını. parası oldukça rakı alırdı. yoksa bira içerdi.

kaçtım ben. ramazanın sonlarıydı.ben hiç bir zaman ramazanı sevmedim. namaz kılarım. öyle cumadan cumaya değil vardır arada yazılarımı okuyan. namazımı kılarım. orucumu tutmaya çalışırım ki hala ilaç kullanmam gerekir yine de tutarım.ama ben hiç bir zaman ramazanları sevmedim.her sene her ramazan aklıma gelir. annem bile bilmez benim orada neler yaşadığımı. kardeşim bile.
kaçtım evden. sadece ilk okul elbisemi aldım yanıma.bir de çakı. bizim semt öyledir zaten.en ufak binin bile cebinde vardır bir kelebeği falan. gece giydim okul üniformamı. sabah oldu artık.
annemin evine gidip diyicem ki "anne bak ben okula gidicem".
sevinicek o da işte. alacak beni içeri.ben de biraz uyucam. sonra okula gidicem. arkadaşlar beni merak etmiş
hastaydım falan diyicem işte.

gram yalanım yok arkadaşlar. entry nick falan da değil. varsın var deyin o da pek gibimde değil açıkcası. sadece artık biraz da olsa anlatıp rahatlamak istiyorum. gözlerim doluyor ama anlatmak istiyorum.

sabah eve gittim. annemin evine. kapıyı çaldım ses yok.bir daha çaldım,ses yok.ben o kapıyı çok çaldım. çok vurdum. hiç açılmadı.
üstümde siyah ilk okul elbisem, yakalık.cebinde bıcak.ben o kapıyı çaldım. kapı hiç açılmadı. ağladım.apartmanın ışıkları sönüyordu her 3 dakikada bir. karanlıktan korkuyordum.
sönmesine yakın elimi zütürüyordum düğmenin üstüne. yakıyordum.tekrar çalıyordum. açılmıyordu.ağlamaktan gözlerim şişmişti ama o kapıyı annem açmıyordu.

cebimden bıçağı çıkarttım. bileğimin üstüne neredeyse 4 5 kere geçtim.
"melekler çocukları korur"
kan bile akmadı.o bıcakla ben elma soyardım, tahta falan keserdik oyun oynarken çıkartırdım artistik olsun diye
görsün herkes çakım olduğunu diye. keserdi her taku.o bıcak o gün benim bileklerimi kesmedi.
çok uğraştım. kızardı ama kesmedi.

sildim gözümü falan. dedim ki uğur, adım uğur bu arada.
sen ölmeyeceksin abi. Allah var,o istemiyor.ben belki bu yüzden bu kadar bağlı kaldım dinime.
dedim ki uğur sen ölmeyeceksin çünkü sen adam olacaksın.bir şeyler yapacaksın. birilerinin hayatını değiştireceksin
o günü bekle sen uğur.
o gece sokakta yattım. işin garip tarafı.ben aylarca sokakta yatsam ne annem merak ederdi ne babam.
çünkü annem beni babamda kalıyor, babam beni annemde kalıyor bilirdi.
işte ben o kadar bin gibi kalmıştım ortada.

ben yemin ediyorum tinercilerle de yattım, parklarda da yattım kartonların üstünde de yattım.
ama hiç örmedim üstümü korkardım hep karanlıktan. başka bir taktan korkmazdım.
hep ilyas salmanın lafı geliyor aklıma
" ben en lüks otelde de yattım, gecekonduda da.gözünü kapattıktan sonra 4 duvar aynı"
öyleydi.ben yattığımda o dolaba girmek zorunda kalmıyordum ya
belim ağrımıyordu ya her yerde yatıyordum. özellikle babam gelecek korkusu yoktu ya.
bu arada tinercilerin çoğu iyi çocuklar. çoğunun huur çocuğu birer babası, akrabası,yakını var sadece.
onlar sadece dayamayanlar.

zaten kim. Allah aşkına kim ister ki o durumlara gelmeyi.
hepimiz çocukken doktor olmak isterdik, öğretmen olmak isterdik, polis olmak isterdik.
dünyada milyonlarca katil var, milyonlarca hırsız.
kim çocukken hırsız olmak isterdi ki,ya da katil?
hayat işte. kader değil.biz yaptık abi bunları. insanlar yaptı ama.biz derken, dünyanın bir yerinde birisi açlıktan ölüyorsa
birisi daha çok yediğinden.bu kadar. sadece bu kadar.
ben çocukken herkesin derdini bir anda yüklenip zınk diye ölüp dertsiz bir dünya bırakmak isterdim
daha da büyüdüm dedim ki sivri sinek öldürmekle sineklerden kurtulamayız. bataklığı kurutmak lazım.
abi dedim uğur sen siyasete gireceksin günü gelecek.sen her şeyi düzelteceksin. zamanı gelsin uğur.
uğurum. sadece zamanı gelsin.
"melekler çocukları korur"

neyse ramazanın son günüydü.
gece saat 3 falan.ben çok üşüdüm. çok hemde. dayanamadım bir daha gittim annemin kapısına.2 kardeşim daha var. birisi benden küçük birisi büyük. onlar annemle kalıyordu. velayetimiz babamdaydı ama biz hep annemle kaldık.
kapıyı çaldım küçük kardeşim açtı 5 6 yaş var aramızda. şimdi dalyan gibi çocuk 18 yaşında.
anne abim geldi diye bağırdı.
ben o an yılmaz abinin dediği gibi "ömrümün en uzun, ömrümün en kısa" anını yaşadım.
geldi annem. kağıt 500binlikler falan vardı o zaman yanlış hatırlamıyorsam. yeşil 250binlikler falan
para verdi.git dedi pide al gel. koşa koşa gittim ben bizim mahallenin orada fırın değil de kebap salonu vardı.
abi pide var mı dedim. fındık pidelerden verdi bu yemeklerin yanında masaya koyulanlardan. para falan da almadı
gittim eve.
ev sıcacık. huzur doluydum. çok güzel uyudum. yarın ilk işim okula gitmekti. kafama koymuştum. annem bu konuyu konuşmamıştı benle. hatta hiç bir şey konuşmamıştı ama ben yarın okula gidecektim.

sabah kalktım. giyindim üstümü başımı kimseye söylemeden.kir pas içindeydi önlüğüm.su serptim biraz üstüne. elimle sildim falan. yakalığı takmadım. beyazdı o.çok kir olmuştu.
girdim sınıftan içeri. geç kalmıştım üstelik.3 aydan fazla olmuştu okula gitmeyeli.
binin teki "dışarıda zütün dondu ondan geldin dimi lan" demişti dün gibi hatırlarım.
bozuntuya vermemiştim gülmüştüm bende.
babamın belki de hayatında bana yaptığı en büyük iş benim o sene sınıfı geçmem için rapor falan ayarlamasıdır.
okula geri başladım.ta ki lise 1 e kadar. derslerim falan çok iyiydi. babam da daha uzağa taşınmıştı. yolunda gidiyordu her şey.ilk okulu bitirmiştim. çok iyi bir arkadaşım vardı ilk okulda. onunla beraber aynı liseyi yazdık.
bir de bi kız vardı.ben ilk defa aşık oluyordum.o kız meslek lisesini yazmıştı
işin kötü yanı. arkadaş da vurgun aynı kıza.
zaten biz ilgiye muhtaç çocuklarız yüzümüze güleni dost biliyoruz.bu kız gülmüştü ya benim yüzüme o kadar güzel.
tombikti biraz. gamzeli gamzeli öyle gözlerinin içi parlaya parlaya gülmüştü ya bir kere.ben nasıl sevmeyeyim ki abi.

ama ben öyle güzel bir adam değilimdir.
annemin tabiri ile ilk okulda "hamsiler içinde izbandut" gibiydim
bir de ben görmüşüm ya öyle babadan falan dayağı. benim üstüme tüm okul çullansa koymuyordu bana
sıraya geçiriyordum hepsini. gerçi büyümedim ondan sonra.boy falan hep öyle kaldı.
bizim oralar semt işte bilirsiniz semt çocukları ayağını
bir gün kıl olmuşlar bana.lan daha ilk okuldayız neyin tribiyse
arkadaşım da gelmemiş ogün.o da öküzdü biraz kiloluydu.
beden dersi son ders. cumaydı günlerden de.istiklal marşı falan okundu işte okuldan çıkıyoruz şaşı bir çocuk bana demesin mi ne bakıyon lan diye
lan da yeni türemiş o zaman.bi o vardı bir de "al" el hareketi bilirsiniz işte. onlar daha yeni yeniydi
çocuk bildiğin şaşı bana diyor ki ne bakıyon o arada bana bakmıyor.
dedim sen ne bakıyorsun lan falan derken kavga çıktı. ayarlamışlar zaten.
o bana laf atacak ben üsteleyince dalacak bana herkes.
öyle de oldu.ben giderken dedim ki.aklıma sıçayım işte dedim ki hepinizin gelicem tek tek anasını gibicem.
"melekler çocukları korur"
p.tesi günü okula gittiğimde yemin ederim bildiğin bana alkış tuttular.
kimse uğur dayak yedi demedi. herkes uğur 20 kişinin arasına daldı diyordu.
başka olay da çıkmadı. arkadaşım varken yanımda. kimse ağzını açamazdı zaten.

velhasıl liseye başladık. babam bir iki kez geri geldi. beni buldu. annen nerede oturuyor nerede oturuyorsunuz falan sorguladı beni de.yemedim ben.hep başka evler gösterdim. gerçi çok dayak yedim yine sokak ortasında babam gösterdiğim evlerin kapısına dayanıp yanlış adres verdiğimi anlayınca.ama artık koymuyordu. çünkü tutunacak dalım vardı ya.annem vardı akşam gideceğim bir evim vardı. dayak falan da koymuyordu.

ben liseyi de bıraktım. daha ilk sınıfta.hem de sadece 2 3 hafta gitmiştim.
çünkü o kız bana beni sevdiğini söylemişti.
göçmendi onlar. bilirsiniz işte bembeyaz ten yeşil kocaman gözler, kocaman bir yüz. kilolu tombik bir şeydi.
bu kızmeslek lisesine gidiyordu okul tam gün 9-16
ben lise sabahcıyım 7-13
e kızı ailesi falan dışarı yollamıyor nasıl görüşeceksiniz? sen okula gitmeyeceksin.her sabah okula diye çıkıp kızı okuluna bırakacaksın. çıkışta gidip alacaksın anca öyle görüşüyorduk zaten.
ama çok geçmedi okuldan eve devamsızlık için mektup gelmesi. annem beyninden vurulmuşa döndü
aynı olaylar tekrarlanacak diye ben de.ama aşıktım işte abi.ne yapayım
beni seven annem dışında birisi daha vardı ne yapayım.

kızın adını vermek istemiyorum.
adı rüzgar olsun. rüzgarla muhabbetimiz çok iyiydi. samimiyetimiz simit alıp kaldırımda oturup beraber yiyip gülebilecek kadardı. bilirdi o ben çalışmıyorum etmiyorum. eskiden okula gidiyorum diye annem harçlık verirdi. onunla yine oturur birer çay içebilirdik.o da kesildi sonra.o da yük olmuyordu bana sağolsun özenmezdi hiç birşeye. beni isterdi yanında sadece o.ben olayım.yer mekan fark etmez. çok konuşurdu o.ben sadece dinlerdim. sessizdim ben.o gelirdi deli doluydu. hiperaktifti resmen. çatardı herkese bağırır çağırırdı.ben sessiz sakin kalırdım yanında.
konuşurdu o.yaşar gibi anlatırdı günü nasıl geçti neler yaptı falan.
bir gün dedi ki ya işte bizim fatma ayşeyi öptü hem de dudağından.
ben de dedim ki ben de gider sevgilimi öperim.ilk kez o gün öpüldüm * "hem de dudağımdan"

ben o sıralar artık 16 yaşında falandım.
bu arada ilk okulu da 9sene okudum ben. çünkü annemlerle bir ara ilk okul 3deyken falan artık babama dayanamayıp kaçmıştık memlekete. kıştı soğuktu. anneannemler geri döndermişti bizi resmen kovup ama 3 ay kadar kalmıştık.
haliyle ben devamsızlıktan daha ilk okul 3.sınıfta kalmıştım.
sürekli aynı parka giderdik rüzgarla.bir tane adam gelirdi hep çocuğunu falan sallardı. rüzgar da bayılırdı o velede.
birgün rüzgar veletle oynarken dedi ki sen okumuyor musun. rüzgarın üstünde lise kıyafeti belli okuduğu zaten.o çocuğu sallıyor o arada.
yok abi dedim bıraktım ben.
-çalışıyor musun.
- yok abi çalışmıyorum.
olum bak bu kız okuyor. ileride meslek sahibi olur. erkek adam dediğin karısından çok kazanır. karısını çalıştırmaz.(bu söz aklıma mıh gibi kazındı.)
zaten bu kız ileride sana bakmaz. kendine çeki düzen ver.

mantıcıya işe girdim. sözde ev yapımı mantı yapıp işte esnafa işte yemek olarak satıyoruz yada dükkana geliyor müşteri yiyor. yada işte kına geceleri falan için özel yapıyoruz. sözde tabi
ben karşıda ki süpermarkentten sipariş geldikçe gider dondurulmuş mantı alırdım. bizim patronda onu yapardı iki dakkada.ben servis elemanıydım. alırdım elime tepsiyi. dükkanlara falan dağıtırdım. sabahları dükkanı açar geceleri kapatırdım. günlüğü 10 lira +bir paket sigarasına çalışıyordum. çalışıyordum çalışmasına da rüzgarı ne okula zütürebiliyordum ne okuldan alabiliyordum. kız artık akşamları bir bahane ile kaçıp geliyordu yine o parka.20 30 dkka görüşüyorduk en fazla. zaten o işten de çok geçmedi atıldım.
ben bir gün gidicem rüzgarın yanına kafama koydum. patrona demiştim sabahtan. rüzgara da dedim ki sana bir süprizim var. patronda demişti benim bir arkadaş gelecek.o bakar yerine 2 saat. saati geldi. adam gelmiyor bir türlü. patron ne oldu. gelir birazdan gelir birazdan diyene kadar gelmedi adam. saat 4 oldu. rüzgar çıkacak okuldan. süprizim var demişim ona. dedim abi ben gidiyorum.
uğur dedi gidersen bir daha gelme. anahtarı bırak git. düşünmedim bile. bıraktım anahtarı çıktım gittim.
atladım taksiye dedim abi şuraya. gittim.okul dağılmıştı. rüzgar da gitmiş...