+1
-1
kader beni, iki alman devletinin tam sınırları üzerinde bir kasabada, braunau am inn'de
dünyaya getirdi. alman olan avusturya, büyük alman vatanına tekrar dönmelidir. hem bu
birleme, iktisadi sebeplerin sonucu olmamalıdır. bu birleme, iktisadi bakımdan zararlı olsa
bile, mutlaka olmalıdır. aynı kan, aynı imparatorlua aittir. alman kavmi, kendi evlatlarını
tek bir devlet halinde bir araya toplamadıkça, sömürge siyaseti çalımalarında bulunmayı hak
etmeyecektir. alman sınırları bütün almanları ihtiva ettii zaman bu nüfusu besleyemeyecek
kadar güçsüz olduunu tahakkuk ederse; bu kavmin hissedecei gerek ve zorunlulukta
yabancı topraklar elde etmek için hak sahibi olacaktır, ite o vakit, sapan yerini kılıca bırakacak
ve temiz gözyaları gelecekteki dünyanın ürünlerini hazırlayacaktır. dünyaya gözlerimi
açtıım ehrin durumu, yukarıda açıkladıım büyük ve erefli bir görevin sembolü gibi
görünüyordu. bu ehrin büyük bir hatırası vardı. bu hatıra her alman milliyetçisini kendisine
çekecek büyüklükte idi. ite bu ıssız, bu köede kalmı memleket yüzyıl önce milletimizin
tarihinde ölmez olaylar görmü ve hatırlandıında her milliyetçi almanı üzecek bir faciaya
sahne olmuu. almanya'nın yıkılmasına ramak kaldıı devrede nürenberg’de kitapçı dükkanı
sahibi olan, milliyetçi (nasyonalist) ve fransız dümanı johannes palm almanya urunda
canını vermekten çe-kinmedi. feci olaydaki ortaklarını açıklamamakta gösterdii cesaret her
almanın ders alacaı bir fedakarlık örnei idi. leo schlageter de fedakar kitapçının izinden
yürümütü.
o da johannes palm gibi, kendi hükümetinin bir temsilcisi tarafından fransa hükümetine
gammazlanmıtı. agusbourg'un polis müdürü olan leo schlageter, bütün alman
milliyetçilerini üzen, fakat feci olduu kadar erefli olan bir sonla karılamıtı, ite leo
schlageter'ın bu tutumu severing hükümetinin yeni alman memurlarına örnek olmutu.
annem ve babam 1890 yılına doru kan itibariyle bavyeralı, fakat siyaset bakımından
avusturyalı küçük inn ehrinde ikamet ediyorlardı. babam görevine balı bir memurdu.
annem ev kadını idi. ev ileri ile megul olurdu. annem ve babam çocuklarının üstüne
efkatle titrerlerdi. hayatımın bu bölümleri bende çok az iz bırakmıtır. aradan birkaç yıl
geçtikten sonra babam braunau am inn'den biraz daha uzakta passan'da yeni bir göreve
baladı. passan asıl almanya'da idi ve babam yine memurdu. o günlerde avusturyalı
memurların memuriyet hayatlarında birçok tayin, nakil ve takaslar söz konusu olurdu, ite bir
gümrük memuru olan babam da bir müddet sonra linz'e döndü. babam linz'de memuriyetteki
görevine bir süre daha devam ettikten sonra emekli oldu. emeklilik sevgili babam
için hiçbir zaman bir dinlenme devresi olmayacaktı. babam bir çiftçi ailesinin olu idi. genç
yata evini terk etmek zorunda kalmıtı. 13 yaında iken çıkınını hazırlayıp köyünü terk etti.
köylülerin ısrarlı uyarılarına ramen bir sanat sahibi olmak üzere viyana'ya gitti. 1850
yılında cebinde sadece üç ecus ile böyle bir karar vermek, cesaret isteyen bir iti. 4 yıl
viyana'daki çalıması sonunda babam esnaflıkta biraz ilerlemiti. ancak bu gelime babama
yeterli gelmiyordu. o günlerin yoksulluu babamı daha iyi bir mevkie sahip olmak için
mesleini bırakmaya zorluyordu. köyde yaarken papazın yaayıı onun gözünde insanların
yaayılarının en son sınırı olarak görünüyordu. oysa imdi büyük ehir onun fikirlerini
deitirmi, yeni bir görüün sahibi yapmıtı. artık babam memuriyeti her eyin üstünde
tutuyordu. 17 yaında henüz bir delikanlı iken her türlü yoksulluk ile karı karıya olmasına
ramen, kararlı bir ekilde hedefine ulamak için bütün fedakarlıklara katlanıyordu. sonunda
hedefine ulatı ve 21 yaında iken memur oldu. böylece baba ocaına "adam" olduktan sonra
dönmek üzere ettii yemini yerine getirmi oluyordu. köyde kimse onu hatırlamıyordu ve o
da köyü yabancı buluyordu. imdi 56 yaında idi. emekli olmutu, ama bo durmak
istemiyordu. avusturya'nın lambach kasabasında arazi satın aldı. topraı iletmeye baladı.
uzun memuriyet
Tümünü Göster
