Daha çocuğuz usta. ilk okul biriz.

ilk kurdele alan öğrenci olarak, öğretmenimin beni tahtaya çıkartıp alkışlattığı gün aşık oldum Mehtap'a. Tüm sınıf beni alkışlarken gözüm en arka sıranın bir önünde oturan ve sadece üzgün üzgün bana bakan Mehtap'a ilişmişti. Sınıfta bir tek o alkışlamıyordu beni. Öyle olunca ben de ona aşık oldum herhalde. Böyle karnım falan bir değişik hallere girdi. Gözlerimi kaçırmaya çalıştım ama onlara hükmedemedim falan işte.

*

Benden bir kaç gün sonra da mehtap kurdele aldı sınıfta. Öğretmen tahtaya çıkartıp onu da alkışlattı. O beni alkışlamamıştı ama ben onu ayağa kalkıp alkışlamıştım ve alkışlarken de göz göze gelmiştim onunla. bir tek o zaman güldüğünü görmüştüm Mehtap'ın. Kurdele aldı diye mi, yoksa göz göze geldik diye mi güldü hala bilmiyorum...

Sonraları her şey çocuk saflığında sürdü gitti işte.

17 ağustos depreminde ise Mehtap'ı kaybettik. Hani şair demiş ya "büyümez ölü çocuklar." diye. Hakikaten öyle. Bizim yaş aldı başını gitti, hayata atıldık ama mehtap hiç büyümedi tabi.

kimse bilmez; her memlekete gidişimde uğrarım onun yanına. belki bir daha güler belli mi olur.