Bu kahraman Anadolu çocuğu, diğerleri gibi Çanakkale’de ülkemizi işgale niyetli düşmana dur demek için oradaydı.

ingilizlerin siperlerimize fırlattığı el bombalarını korkusuzca yakalar ve düşman siperlerine geri fırlatırdı. ingilizler, attıkları kendi bombalarının geri fırlatıldığını anlamış olacaklar ki, bu kez attıkları bombaları geciktirerek atmaya başladılar. Bu şekilde Mehmet Çavuş’un geriye iadesinin önüne geçmeye çalışacaklardı.

ingilizler tarafından geciktirilerek atılan bir bombanın Mehmet Çavuş’un elinde patlaması sonucu, sağ kolu kopmuştu.
Bu yiğit asker hastaneye kaldırıldı ve tedavisine başlandı. Ancak bir süre de olsa hastanede yatmak zorundaydı. Bu zaman içinde cephedeki arkadaşlarından da ayrıydı.

Hastanede tedavi görürken tabur komutanına şöyle bir mektup yazdı:
“Sağ kolumu kaybettim zararı yok. Sol kolum var. Onunla da pek ala iş görebilirim. Beni müteessir eden ve kıtama katılıp düşmanla çarpışmama mani olan şey, yaramın henüz kapanmamış olmasıdır. Hastaneden kurtularak halen harbe iştirak edemediğim için beni mazur görünüz, affediniz muhterem kumandanım.”

Bombacı Mehmet Çavuş, düşmana karşı duramamanın üzüntüsünü komutanına böyle asil bir duyguyla aktarıyordu.

Daha başka anlatılan bilgilere göre; Mehmet Çavuş’un kopan kolunun yarası iyileşiyor ve yeniden savaşa katılıyor. Ancak daha sonra düşmanlar tarafından vuruluyor ve şehit oluyor.

Düşman tarafından atılan bombaları patlamadan alıp yine düşmana atan bir kahramanın, “hastaneden kurtulup da savaşa hâlâ katılamadığı” için özür dileyecek kadar büyük bir aşkla dolu Mehmetler’in destanıdır Çanakkale…