megan fox

balkona gittik. golf sahasını izlerken 6 dakika boyunca bu şarkıyı dinledik. hayatımın en güzel ve huzurlu 6 dakikasıydı. ben arada zütünü kestim, baktı güldü, utandım. sonra uzaklara dalarmış gibi yaptım, güiza'ya son kez küfür ettim ve hayatta mucizelerin olduğuna inanmaya başladım. belki güiza bir gün o en kolay golü yapacaktı, belki yolda yağmur bastıracak, biz megan ile bir otel odasında tek bir yatağa sığışmak zorunda kalacaktık. hayatta inanmak istenen şeyler hiç bitmez ne de olsa.

bir kurbağa zıpladı balkona, korktu bu. hemen tekmeledim geri yolladım. neden böyle yaptığımı sordu, ben domuz besliyorum evde hayvanları çok severim, zarar verme dedi. ne yapayım lan gidip öpeyim mi kurbağayı? uf mu oldu sana uf mu oldu diye gönlünü mü alayım? prens çıkarsa ne yapacağız?

gidelim dedi. beni megan ile tanıştırmasından başka bir numarası olmayan o dandik şehri arkamızda bırakarak gittik.

yanında bavulu yoktu, bir çanta vardı, arabada da bir kaç parça elbisesi. üstünde la yazan bir kep taktı kafasına, gözlüklerini taktı. benim de üzerimde aynı david bowie tişörtü. güneşli, çok güzel bir gündü. uçar gibi gitmiyorduk, yavaş gidiyorduk hatta. benle beraber olduğu zamanı uzatmak istemiyordu, sanmıyorum, daha doğrusu ihtimal vermiyorum. üsküdar-beşiktaş vapurunda suratına rüzgar, gözlerine güneş vururken kız kulesini izleyen sıradan bir insan gibiydi. sadece hep o vapurda olmak istiyordu. yanında kimin olduğu çok önemli miydi? bilmiyorum. kaldı ki ben birisini çok mutlu edebilecek, varlığı huzur veren bir insan değilim. o yolu rıfat diye herhangi biriyle gitmiş olsaydım o kadar mutlu olamazdım sadece. ya kendimi tutamayacağım; amın hası vardı lan yanımda hası. nası mutlu olmayayım? erik gibi manita vardı yanımda. led zeppelin cd'sini taktık. dinledik, pek konuşmadık. led zeppelin bitti, sana daha önce hiç duymadığın bir şey dinleteceğim diyerek müslüm gürses'in 1986 tarihli şaheser albümü küskünüm'ü taktım (şaka değil). baba söyledi, ben çatalı kestim, baba haykırdı, ben vites topuzuna hamle eyledim, vazgeçtim yanlış anlar arabadan atar diye, sonuçta şehirden çıkmışız aga neme lazım. seri katili meşhur lan batasıca amerika'nın. işin ucunda zütü kaybetmek var. kaç kadeh kırıldı sarhoş gönlümde bilmiyorum, o cd de bitti. bob seger cd'si taktı, o da bitti. north carolina il sınırına girdik.

fayetteville denen bir kasabaya geldik. bir hamburgerci bulduk. oturduk hamburgerimizi yedik, kimse de bunu tanımadı, orko gibi gizledi bu kendini, zaten ben aldım hamburgeri falan. muhatap olmadı bu kimseyle. hamburgercide buluşan liseliler gibi sırıta sırıta kuytu bir köşede giderdik açlığımızı.

devam edecek...