1. Gün: Gayet normal geçecek, hiç bir sorun çıkmayacak. Ne kadar zor olabilir ki?

2. Gün: Aslında hiç bir değişiklik yok, daha başlardayız. Derin bir nefes al ve geçmesini bekle.

3. Gün: Bilerek bırakınca daha zor olacak gibi. Hep aklımda lanet şey.

.
.
.

9. Gün: Çükümü artık kriko olarak kullanabiliyorum. Böylece toplu taşıma araçlarında ayakta olsam bile uyuyabiliyorum.

10. Gün: Ramazan ayında gerçekten bunu yapmadan dayanabilen var mı amk?! Nöbet geçiyormuşum gibi titremeler geliyor.

11. Gün: Eeeyy Yunus Emre, bi' el atsan diyorum, dayandım o kadar, sen nefsini kontrol ediyordun, saygı duyuyorum sana şimdi amk.

.
.
.

20. Gün: Dokunsanız patlarım. Dokanmayın.

21. Gün: Daşaklarım matadorlara saldıran boğaların daşşağı gibi oldu amk. Sıkılınca çıkarıp kum torbası niyetine kullanıyorum, zaman geçiyor, unutuyorum osbir orucunu.

22. Gün: Bakın gariptir, herkese aşık olmaya başladım.

.
.
.

26. Gün: Dün gece karabasan geldi, üstüme doğru yanaştı, bende hareketlenme oldu, " Yok artık, buna da mı. Duuur, oraya yaklaşma laaan hasgibtir." derken çükümün üstüne doğru geldi. Benim malafat suya yaklaşan şu tuhaf ağaç dalları gibi delice sallanmaya başladı. Karabasan hemen yok oldu amk. Kendisi kaşınmıştı. Ona dikeleceğimi beklemiyordu herhalde pekekent heheheh.

.
.
.

30. ve Son Gün: Bu bir ayda belirgin değişimler gözledim. Daşağım artık müziğe tepki veriyor. Ayrıca nefes alıp veriyormuş gibi sürekli şişip iniyor. Bana yaklaşık 30 metre uzaklıktaki kızların ne tarafta olduğunu ve sayılarını bilebiliyorum.

Bunlar yapabildiklerimden sadece bir kaçı.

Saat şu an 23.58. Bu kadar yetenek mi yoksa osbir mi, tabii ki osbir. Ben kaçar.