mason tarikatında yaşadıklarımı anlatıyorum

ayrıca tebrikler panpa kurgu falan güzel bir kaç bir şey yakalamıştım ama güzel de bitirmişsin mesajını da beğendim falan.

devam et bin yarıda bırakma

@42 haklı aşırıya kaçma yaratıcılığını konuştur sadece sağlam edebiyat var sende. Amedeus tdk terkti amk

reserve panpa

sen de mi panpa?

seri panpacim seri. Yatmadan bir iki part daha okuyalım. Başlık up up up.

ayraç panpa

aga amedeus6666 gibi olmasın da, yoksa trillahını giberim bak düzgün tutarlı git gözünü seveyim

2-3 dakika sonra, arka taraftan yoklama kağıtlarını uzattılar. Baktığımda adımın orada yazmadığını farkettim, belki de hoca bu yüzden beni çağırmıştı. Biraz daha rahatlamıştım.

15 dakika sonra ara verdik. Düşünceli ve ağır adımlarla öğretim üyelerinin ofislerinin bulunduğu kısma yürüdüm. “özlem gözcü”, bulmam gereken isim buydu. Soyismi ne kadar da ilginçti, “gözcü”. Zihnim ikiye bölünmüştü, “mert, artık kafayı yedin kendine çeki düzen ver” diyordu bir yanım. Ama diğer yanım da “bunların hepsinin bir anlamı olmalı, dikkat et” diyordu . bu kavga sürüp giderken odayı buldum. Tam kapıyı açacakken sarışın bir kız kapıyı açtı ve bana gülümseyerek bakıp hızla çıktı. Ben de kapıyı çalarak içeri girdim.

+ Merhaba hocam, ben Mert, son derste yanınıza çağırmıştınız.
- Evet Mert’cim, gel otur. Biraz gergin gibisin?
+ Galiba öyleyim. Hocam siz sanırım yoklamada ismimi görmeyince çağırdınız beni, yanlış mıyım?
- Evet ve hayır.
+ Efendim?
- Yani evet ama sadece onun için değil.

ve cevap olarak : huur cocugu olmak için geldim dedim ve beni aralarına almışlardı

not: dostlar rezerve ya da takip edildiğine dair bir işaret gelmezse hikayeyi yarıda bırakıcam.

reserved, sardı lan

agibtirr züte geldin

reserved

Tek övünülebilecek yanım sayısal zekamın oldukça gelişmiş olmasıydı. Zar zor bulduğumuz parayla annem dershaneye göndermişti beni. Ben de onun yüzünü kara çıkarmamak için adeta inek gibi çalışmıştım. Ne ekersen onu biçersin derler ya, ben de istanbul’da çok tanınmış bir devlet üniversitesinin bilgisayar mühendisliğini kazanmıştım. Aslında bilgisayar mühendisi olmak istemiyordum ben. Okumak gereksiz bir şeymiş gibi geliyordu, zaten sonuçlar açıklandığında da “hadi hayırlısı” dedim sadece... Başıma gelen her olumsuz olayda, kaderimin taktanlığı her suratıma çarptığında tek söylediğim şey buydu. Burayı kazandığımın haberini alan fırsatçı uzak akrabalar “ee artık bize de para gönderirsin mezun olunca kih kih” gibi cümleler kurup moralimi bozuyorlardı. Hayatımı bu asalakların işlerine koşturmak için mi yaşayacaktım? Asla! Onlar bana ne konuda yardımcı olmuşlardı ki hem. Şu dünyada borçlu olduğum bir kişi varsa o da annemdir.

yav h h

Herkes birşey yaşamış amk nasıl bir sözlük burası

Hikayem de üniversiteye başlamam ile birlikte başlıyor. Üniversite dedin mi yeni başlayan bir çömez için akla gelen şeyler çimlere yatmak, kızlara gitar çalmak, gece barlarda takılmaktır. Ancak ben bunları yapacak kadar güçlü biri değildim. Yoksulluğumdan utandığım için insanlarla pek konuşamazdım. Bir yandan Kendi mahallemdeki tinerci çocuklarla da takılmak istemiyordum, o yüzden evden pek nadir çıkardım. Ya bilgisayar başında oyun oynardım;seçilmişler, tapınakçılar, masonluk, illuminati, nwo gibi konularda yazılmış her türlü makaleyi okuyarak vakit öldürür ya da yorgan altında ikiyüzlü insanları yok etmek,5-6 kızla birlikte toplu ciks yapmak gibi hayaller kurardım.

kardeş sadece senin yazdıkların için link ayırsana amuyiyim

eyes wide shut'dan fırlamış liseli.