Cumartesi ve pazar günleri evde saçmalıkla geçti. Ailede ki bireyler bir birleriyle kavga ediyor babam annemi bilmem kaçıncı kez aldatıyordu. Umursamıyordum çünkü ben artık yoktum. Varoluş denen şeyin bir ilizyondan ibaret olduğunun bilincindeydim. Tek istediğim bilinmeyene erişmekti. Dindar değildim. Lakin olmak istediğim adamlardan biri yunus emre'ydi . Öyle bir adam olmak için herşeyimi verebilirdim. Egolarımdam tamamen kurtulmak. Ama iyi biri olmak istemiyordum artık kötülüğe açtım. Kötü olmalıydım.

Pazartesi okula gittiğimde bütün saçmalıklar yine karşımdaydı. Kim kiminle çıkıyor muhabbetleri "lan şu kız ne gibilir" li cümleler. Bu muydu yaşam? Bu idiot beyinsizlerle aynı ortamda mı bulunmalıydım. Hayır şeytanı becermeliydim ben.

ben mason locasında çaycıyım arada uğra yeğenim

Beyler öylesine yazıyorum milletin okuyup okumaması önemli değil birkaç kişi hikayesini okursa her insan sevinir tabi de :/ neyse okuyanlara iyi okumalar

Henüz 18 yaşındayken pırıl pırıl bir gençken internette okuduğum yazılar beni masonlara karşı ilgili bir duruma soktu. Neyin nesi diye araştırmalarım artık okula gitmemi bile engelliyordu. Ama masonlara bir türlü ulaşamıyordum çünkü iletişim konusunda ciddi anlamda gizliliğini koruyorlardı. Okulda bu ilgim tam olarak anlaşılmasa da sıraya çizdiğim semboller, deftere aldığım notlar insanlar tarafından görülüyor lakin bir anlam verilemiyordu. Cuma günü okuldan çıkmadan önce sırama baphometin kötü bir çizimini yapıp eve doğru yol aldım.

Evde her zaman ki rutin işlerimi sürdürüyordum. Ailem ekonomik açıdan iyi bir durumda değildi. Ciddi anlamda ekonomik sıkıntılar çekiyorduk. Masonlara ilgi duyuşumun sebebi biraz da buydu. Kaybedecek birşeyim yoktu. En fazla canımdı ve yaşamayı da pek umursamıyordum. Ne bir arkadaşım ne bir dostum vardı. Yan komşumuz olan bir kızla muhabbetlerimiz dışında sosyallik ndıbına birşey ortaya koymuyordum. Şeytan karşıma çıkıp ruhumu satmamı istese çekinmeden verebilirdim. Aslında istediğimde buydu. Şeytanı istiyordum. Ruhumu söküp almasını.