Haftanın ilk gecesinde bir kaç söz karalamak istiyorum sizlere belki bir kaç okuyan olur diye.

Okadar insan vardı ki çevremde hiç yalnız kalmayacağım zannetmiştim. Her gün alkol, farklı farklı kızlar farklı farklı ortamlar. Tabi o zamanlar konser organizatörlüğü yapıyordum. Ömrüm boyunca hiç bir kıza yazmadım hep yazılan kişi olmama rağmen hiç yanımda insan ekgib olmuyordu.

Biryandan da kaypaklığa, iki yüzlülüğe, yalancılığa gelemeyen bir insandım. Ortamda kardeş, kanka ayağına yalakalık yapan, babamın gücünü kulllanmaya çalışan insanları gördükçe insanoğlundan tiksinmeye başlamıştım. Evin tek çocuğu olmanın verdiği sorumluluklar, babamın birşeyler başarıp, zorluklara katlanıp kurduğu şirket ve benim hovarda yaşamam. Hiç bir umut yeşermiyordu belki de ailemin gönlünde?

Çektim elimi ayağımı herşeyden. Sahte yüzlerden, sahte samimiyetlerden, gece hayatından, alkolden, uyuşturucudan. Gayet cesaretliydim. Ben çeksemde kendimi yazan eden, halimi hatrımı soran az da olsa bir kaç vefalı insan kalırdı çevremde? O da olmadı. Herkes gitmişti yanımdan. O kızlar, o kanka diyen erkekler neredeydiler, karanlığın boşluğunda sürüklenirken?

Sahte miydi herşey? Belki de bir rüya. Uyanıcaktım değil mi? Benim gibi bir insan bukadar boşluğa düşemez. Uyanamadım yaşadığım kabustan. Evden çıkmaz oldum. Artık masaya tek bir şişe bira, tek kişilik cips koyuyordum. insanlar arkadaşım değil, şarkılar arkadaşım olmuştu.

Nereye kadar sürecek bilmiyorum ama her zaman bir umut vardır öyle değil mi?