masa lambam haklıydı galiba

reserved yarın okurum amk.

ailecek burdayız hadi len
uplamış olalım bari

farklı bi hikaye devam et panpa dinliyoruz

(bkz: hepimiz gotten sabikaliyiz)

oha çok güzel devam et panpa

"en son ne zaman insan içine çıktın" diye başladı söze. tam bir şeyler söyleyecekken lafımı kesercesine "ne zaman kendin için bir şeyler yaptın?" dedi.

hemen cevap vermemi istemiyordu. söyleyecekleri daha bitmemişti. ışık kaynağı olmasından mı, odamda hayata ilk onla başladığımdan mı bilinmez ama, otoritesini üzerimde kurmuş ve kendinde konuşma hakkı olduğuna inanıyordu.

"asosyalliğin dibinde, dört duvara sıkışmış bir insanoğlu" demesiyle küllük, anahtarlık,sandalye korosunun kahkahaları başladı. "zavallı insanoğlu!"

bilgisayarda boş durmadı tabi, "zaaaa xd" (evet evet! darwin kesinlikle yanılıyordu!)

bilgisayar başında yaptıklarım slayt gösterisi gibi belirmeye başladı ekranda. inci sözlük, facebook,haber siteleri, facebook, inci sözlük...

sıradan çin malı bir masa lambası, kendisine verilen "aydınlatıcı" misyonunu çok ciddiye almıştı. Ve devam etti.

"monotonluk biz eşyalara mahsustur". "sen insanoğlu, sıçmaya bile üşenen, pizzacının numarasından başka bir şeyi ezberinde olmayan, -abi kola da olsun mu? -diyen çırakla daha fazla yüz göz olmamak adına içmediğin halde -olsun- diyen mahluk"

sözlerine devam edecekti ki "dur bakalım" diye çıkıştım.

okulumdan, idealist bir öğretmen olacağımdan, hayatın monotonluğunun bana yaptıklarından bahsedecektim ki "okul zırvalıkları mı?" diyerek, bir kez daha susturmayı başardı beni.
son direncimi de kırdığına göre. boyun eğmekten başka çare kalmamıştı.

birden kapının kolu hareketlendi. ev arkadaşım adımı sesleniyordu. bir yandan da açılmayan kapıyı zorlamaya başladı. odada asıldığımı düşünmüş olmalı ki, bu ısrarı fazla sürmedi.
bende fırsattan istifade kapıya koştum. kilidi açtım. "ne oldu?"

"aga dust2 açtılar. merdiven tutalım, muallakler uzundan geliyor gibi yapıp ordan rush atıyorlar"

bir kaç saniye yüzüne baktım. o da haliyle bana baktı. sonra dönüp masa lambasına baktım ses seda yok. "hadi la bekliyorum "diyerek odasına geçti.
kapıyı kapattıktan sonra arkadaşım hiç gelmemiş gibi söze devam ettim. "iyi de bunlardan sana ne?"

"haklısın. bana ne tabi. ama şunu unutma, siz insanoğulları zavallı yaratıklarsınız. sizin elinizden çıkıtığıma ve size hizmet ettiğime çok üzülüyorum."

"bende o kadar memnun sayılmam hayatımdan ama iş yok güç yok, baba parasının gücü ve sorumluluğu belli, yapacak bir şey yok." dediğim sırada perdem yavaş yavaş açılmaya başladı. gün ağarmıştı. pencereyi açtım, kuşların sesi geliyordu. daha önce bu sesleri bu derece dikkate aldığımı hatırlamıyordum.
"dışarıya çık, deniz kenarında kahvaltı yap senin için planlarımız var" dedi lamba.

sürpriz olsun diye mi yoksa söylemeyeceğini düşündüğümden midir ne planı diye sormadım. hazırlandım. "çıkıyorum" dedim. "zibidiyi almayı unutma" dedi "hadi bol şans"
zibidi ne diye düşünürken zippom açılıp kapanmaya başladı.

her haltı bilen lambanın dili mi dönmüyordu zippo demeye?, yoksa ihtiyarlar gibi bilge görünmek için numara mı yaptı? yine bir ikilime sürüklenmiştim.

sahile indim. uzun zamandır gelmediğimi hatırladım. oysa ne dil dökmüştüm bizimkilere. illa deniz kenarında bir şehirde okuyacağım diye. insan elinin altındakilerin kıymetini bilmiyor vesselam.

ne yesem diye düşünürken, bizim börekçiyi gördüm. poğaça ve simit. "paket olsun. aşağıda banklarda yiyeceğim" dedim (sahili göstererk)

elinde termosla geçen muhtemelen 13 yaşlarında bir çocuktan çayımı da aldım. mis gibi deniz kokusu, martıların sesi, yeniden doğmuş gibi hissediyordum. (yada hissetmek istiyordum)

"pardon ateşiniz var mı?"

sesin geldiği yöne bakmadan elimi cebime attım. en az dört cebimi karıştırarak bulabildiğim çakmak, bir anda elime gelmişti! ama bir saniye bir gariplik var. bu ses...

evet bu ses bir kız sesiydi. yüzümü ona doğru çevirdim. önümde bir siluet vardı. arkasına güneşi almış olmasından dolayı bir türlü yüzünü göremiyordum. gözlerimin güneşe alışık olmayışı kendini hemen belli etmişti. herhalde kendimi aynada görsem maymuna dönmüşüm derdim.

ama yüzü kimin umrundaydı. bu gün benim günümdü. zippoyu uzattım. sigarasını yakmak aklıma gelmedi. ama şanslıydım, "nasıl açılıyor bu" dedi. fırsattan istifade, sigarasını yaktım. bir nefes çekti. "teşekkür ederim"
gitmesinden korktum bir an. yine yalnız kalacaktım. simitten bir parça koparıp, "sigaradan önce iyi olur" dedim. simiti aldı "teşekkür ederim" deyip yanıma oturdu.
ne yapacağımı bilemedim, çok mutlu olmuştum. ne konuşulur ne denir böyle durumlarda gerçekten beceriksizim. kız tavlamanın 41 yolu vb başlıkları da sular seller gibi çalışmıştım oysa. ama hepsi gitti bir anda aklımdan.
saçma sapan bir ses tonuyla,

"adın ne?"
"ceren xd"

--spoiler--
eyvallah panpalar.
--spoiler--

edit: devam et diyen panpalar, teşekkür ederim lakin burada bitiyor kafamdaki hikaye. umarım başka bir hikayede görüşürüz yine ;)

enteresan geldi devam et

Reserved dönünce okuycam panpa

Bu arada sadece (bkz: ccc matematikgiber ccc) 'nin entrileri için link : http://ccc.incisozluk.cc/...a/@ccc-matematikgiber-ccc

devam panpa

eyvallah panpalar

devam et panpa

bilinç altını üstüne getir

up up up