ben hayatım boyunca hiç markalı kıyafet giyinmedim zaten benim çocukluğumda yaşadığım yörede böyle bir şey de yoktu köylüyüm utanmıyorum utanılacak bir şey göremiyorum ortada 12 yaşımda büyük bir şehre taşınınca okuduğum okuldaki çocukların markalı kramponlar hakkında konuştuklarına kulak misafiri olduğumda marka diye bir şey olduğunu öğrendim eve gidince bilmeden babama bana marka alsana dedim. babam ilk okul öğretmeniydi aynı zamanda annemde ev hanımıydı babam 3 kardeşim ile birlikte 4.çocuğu olarak hepimize üniversite okuttu Allah razı olsun binlerce kez hakkını ödeyemem babamın her neyse babam maaşımı alıyım söz ne istersen alırım oğlum demişti.
maaş günü geldiğinde işte tam o gün babam elimden tuttu semt pazarına gittik birlikte markasız bir spor ayakkabı aldı bana ama ben onu marka sanıyordum çünkü yaşadığım köy yerinde o zamanlar böyle şeyler yoktu bir gün okula gittiğimde yeni spor ayakkabılarımla okuldaki arkadaşlarıma göstermiştim hepsi gülüp dalga geçmişlerdi benimle çok üzülmüştüm ama hiç belli etmedim eve dönünce babama bile belli etmedim çünkü ikinci ayakkabıyı alacak durumu yoktu alabilse bile neden babamı zor durumda bırakayım ki diğer çocuklara bakardım hep tüketim içinde yetişen şehirli çocuklar biz ise bir gömlek aldığımızda küçük kardeşimize veren az tüketim içinde olan kendi yağında kavrulan insanlardık yıllar geçti bugün o dönemlerde ki ilk okul arkadaşım ile karşılaştık biraz ayak üstü muhabbet etmeye başladık benim kıyafetlerim temizdi ama gene marka değildi üstelik param olduğu halde o arkadaşım ise babası o zamanlar çok zengindi okula her gün değişik bir pantolon değişik bir ayakkabı giyerek gelirdi babasının paraları suyu çekmiş şimdik ise tam bir at hırsızı gibi dolaşıyor yaptığı iş ham mallık helal olsun aşşaladığımdan değil kısacası bahsetmek istediğim tüketim önemli değil üretim önemli işte bizim toplumumuz bu yüzden kayıp ediyor.