zaten şu hayatimda babam bile "babana bile güvenmiyeceksin" diye diye büyüttü beni. maksat kimseye güvenmemek değil tabiki ama herkese güvenmemek. güvendigim kişilerin sayisi annem babam dahil 5 i geçmez. sevdiğim kızın çok üstüne düşünce farketti bunu işte diyor ki senin kaç aylik sevgilinim nasil güvenemiyosun bana.

istemiyorum beyler güvenmek. zaten kanımca öyle zorlanıcak bişey degildir güven. karşındaki kişinin uzun sürede yaptıgı davranislari gozlemleyerek ona güvenirsin yada normal insanlar yerine koyarsin. simdi benimki ailesine ablasina hep bi kolpalar atiyor bana diyor ki sana asla yalan soylemem. insanda yalan soyleme kapasitesinin olması yalan soylemekle eşdeğer değilmidir?

ayrılmayi düşünüyorum ama çok sevdirdi kendini. denemiştim zaten daha önce ama seviyorum be.

ama sevgi kadar güven de önemliymiş bi ilişkide. daha önce güvendiğim ve sevdiğim bi kevaşe oldu ne yazikki ondan kaynaklı da bi istemsizliğim var. bidaha aynı şeyleri yaşarsam dayanamam gibi geliyo bana.

okuduysaniz da okumadıysaniz da taşşağınız sağolsun. bi akıl verin beyler...