O şaşkın bakışlar kendini rahat bakışlara bıraktı. Sanırım beni tanımıştı , birbirine yapışmış dudakları açıldı ve titrek bir ses tonuyla dedi ki:

-"Ne oldu , neredeyim ben?"
-"Göğsünün sağ tarafına mermi yemişsin , şu an köşkünüzün üst katında bir odadasın ve ameliyatın başarılı geçti. Kendini fazla yorma dinlen biraz daha"

öyle de oldu. Gözünü hafif bir şekilde araladı ve bana baktı. Sanırım beni ilk bakışta tanıyamadı ve kim olduğumu düşünüyordu. Kim bilir ona düşman oldukları mafyanın eline geçtiğini de söyleyebilirdim. Hiç bir ses çıkarmadım.

Son 1 haftada bu 2. uykusuz gecem oluyordu. Aslına bakarsınız uykusuzluğa alışmıştım. Eskiden ayda en az 4-5 nöbet tutardım...

Kritik 6 saat geçti ve narkozun etkisinin bitmesi gerekliydi. Artık Ahmet'in gözünü açmasını görüp güzel bir uyku çekmek istiyordum.

O geceye kadar bedenim o kadar yorgun düşmüş ki Necmi abiler çatışmada ne yapar ne eder heyecanına kapılmadan hemen uyumuşum. Gözümü Ahmet'in odasında açmıştım ve odada Ahmet yoktu yatağı ıpıslaktı. Serumu kolundan çıkardın bari serumu kapa ki boşa akmasın ...

Ameliyatın üzerinden tam 5 saat geçmişti. Bu büyülü köşkte uyumayan bir ben vardım bir de dış kapıda bekleyenler vardı sanırım. Ahmet'i yukarıdaki bir odada sağlık değerlerini monitörize etmiş ben de yanındaki yatakta yatıyor ve Ahmet'in durumunu kontrol ediyordum

Son söylediğim söz belki de uzun süredir gülmeyen Necmi Bey'in tebessüm etmesini sağlamıştı. Yüz ifadeleri fena değildi belki ama yatıp biraz dinlenmesini söyledim. Merak ettiğim soruyu sormam için hazır olmadığını hissettim.

Necmi abi kesin bir dille "Olmaz." dedi ve devam etti. "Böyle yerlere gelebilmek için küçük bir eğitimden geçmen gerekiyor ve şu an senin yapman gereken Ahmet'in başında beklemek."
Söylediklerinde haklıydı. Yapmam gereken Ahmet'i takip etmekti gerçekten de. Kendi aralarında olayın ayrıntılarını konuşmaya devam ettiler. Batuhan Necmi abiye yeğenine ihtiyaçları olacağını Necmi abinin onuda çağırması gerektiği söyledi. ve Necmi abi kafa salladı.

Kapıdan çıkınca içimi kurcalayan bir soru daha aklıma geldi. Acaba tabancayı polise bildirmeli miydim ? Tam bunu düşünürken hastane polisi bana selam verip geçmişti.
O iğrenç lise günleri uyumadan önce hayal kurduğum bir şey vardı

ve sıradaki bölüm: Necmi abinin yeğeni

Tokalaştık , mimiklerinin samimi olduğunu sezinlemiştim. Bu sıcak insana intikam için neden ihtiyaçları olduklarını merak ediyordum. Aniden sormam yanlış olurdu , onların anlatmasını veya başka bir zamanı bekleyecektim.

Yeğenini çağırıyordu. Sessizce Serkan'a "Necmi abinin yeğeni de mi mafya" diye sordum. O da "Hayır ama bir gün çatışmada görürsen niye çağırdığımızı anlarsın." dedi.

sanırım Oğuzhan'da tekdüze hayattan sıkılmış ve o da benim gibi bu maceralı işlere ilgi duyuyordu. Şu dünyada yalnız olmadığını hissetmek güzel bir duygu.

Necmi abiye dün geceki işin ne olduğunu sordum. Necmi abi keyifle tam anlatmaya başlayacaktı ki ana haber bültenindeki spiker , muhabirine bağlanmış ve onun heyecanlı sesine kafamı çevirdim.

Televizyonda kül olmuş bir ev ve yanında hala yanmakta olan ağaçlık bir alan görüyordum ve haberle birlikte odada ben hariç herkes kahkaha atıyordu. Şimdi anlamıştım intikamın sonucunu.

Necmi Abi keyifle:

-"Al işte sorunun cevabı." dedi. Serkan'ın bağırarak söylediği şey ise odadaki havayı daha keyiflendirmişti:

-"Hayvan gibi şey yapıyorsunuz."

gece devam ederim

eveeet sıradaki bölümüm: Sağlık taraması

Ekipte vaktim çok güzel geçiyordu ; fakat ekgib olan bir şey hissediyordum. Belki 2 sorunun cevabının tam olamaması bendeki bu ekgiblik duygusuna neden oluyordu: "Ben bu ekip içinde ne yapmak istiyorum?" ve "bu ekip beni ne olarak görüyor?". Aslına bakarsanız Necmi abiyle bu ekibin içine bir doktor olarak gelmem için anlaşmıştık

bu gece işim var yarın devam ederim

Mühimmatlar yüklendi ve gitme vakti gelmişti. Hepsini teker teker selamlayıp uğurladım ve eve doğru geri döndüm. Kafamdan bir gün beni de çatışmaya zütürürler mi sorusunun olası cevapları geçiyordu...