Anlatacaklarım benim için değerli, dinleyeceksen bir sigara yak. Dalga geçeceksen uğraşma kardeş, hayat yeterince yaptı onu bana...

Babam iyi adamdı, iyi de müzisyendi. Uzun, kir pas içinde beyaz sakalları vardı. Masmavi gözleri hala aklımdan çıkmaz, gözlerine baktığımda 'huzur' kelimesinin ne anlama geldiğini anlardım. Bana her yüzünü döndüğünde gözlerinin içine bakardım. O da farkederdi, gülümserdi. O kadar özledim ki o gülümsemeyi, elimdeki her şeyi veririm bir saniye bile görmek için. Azıcık bile düşünmeden, tüm hayatımı veririm o küçücük bir saniye için.

O gün doğum günüydü babamın. 24 yaşındaydım. Beraber Galata'ya yemeğe gidecektik. Ben, babam ve bir kaç dost. Kadıköy iskeleye doğru yürüyorduk. Vapurla karşıya geçecektik. Bilen bilir, Kadıköy iskele starbucks'ın önünden karşıya geçecektik. Babam bir iki adım önümdeydi. Beni kontrol etmek için arkasını döndüğünde kendisi de bilmiyordu bana son bakışı olacağını. Ben yine gözlerinin en içine dalmıştım bana döndüğünde. Gülümsedi bana, ama bir farklıydı be. Çaresiz bi gülümsemeydi. Sanki içine doğmuştu. Bir araba düşünün. Her şeyinizi, hayatınızda kanınızdan tek kişiyi, umutlarınızı, hayallerinizi altına alan bir araba. Babanızı doğduğu gün öldüren bir araba.
O gece hastanede can verdi babam. Ne cenazesine gittim, ne mezarına. Korktum ulan işte, babamın o halini görmekten korktum. içim içimi kemirdi her gün, her gece. Kimseyle konuşmadım, evden çıkmadım. Babam rakıyı çok severdi. Sadece rakı muhattabım oldu 7-8 ay boyunca.

Küçüktüm be, mezuniyetimi görmek çok istemişti babam. Bense mezun olamamıştım. Sezen ablanın dediği gibi küçüktüm, daha çok küçüktüm.
https://www.youtube.com/watch?v=XukRJh_5N4o

Gitmeyecektim hiç mezarına, o kadar korkuyordum ki onu öyle görmekten. Yediremiyordum, inandıramıyordum kendimi fakat gördüğümde inanmak zorunda kalacaktım. içim içimi öyle bir yiyiyordu ki, artık o evde yaşayamıyordum. Canım acıyordu lan, canım yanıyordu.
Dediğim gibi hiç gitmeyecektim mezarına ama gelecekte gözleri babama benzeyen o güzel, deli dolu kızın beni zütüreceğinden habersizdim...
Ama onun için erken, anlatmaya şöyle devam edeceğim;
Babam elime ilk gitarımı tutuşturduğunda henüz 9 yaşındaydım.

Gece falan yazarım belki yine buraya. Okuyan da yok zaten. Kafam rahat olacak. Ama içimi dökmek için yazacağım buraya er ya da geç.

Allah rahmet eğlesin panpacığım. Başın sağolsun. Fakat şimdi onun yolundan gidiyorsun. Onu yaşatıyorsun. Bende enstruman çalmak çok isterim fakat yapamıyorum. Bu yeteneğini kullan.

dalga geçmiyorum ama burda bunu anlatında için sadece 1-2 saatliğine rahatlayacak yani gereksiz. Onun yerine sürekli mizah yapsan kendini eğlendirsen geçmişi hep güzel hatırlayacaksın en kötü şeylerden bile güzel şeyler bulacaksın..

Babam ilk gitarımı elime tutuşturduğunda henüz 9 yaşındaydım. O zamanlar zorla öğretiyordu, ben boş zamanımı top peşinde sokaklarda geçirmek isterken babam beni eve tıkıyormuş gibi hissediyordum. Tabii hoş, şimdi babam olsa da eve tıksa diyorum..

Kadıköy'de yaşıyorduk. Ezginin Günlüğü'nün dediği gibi "yana yana kül olayım, unutup yine sevdalanayım; geçmem bi daha Kadıköy'den" dediğim çok oldu babamı hatırlattığından dolayı. Hatta o kadar çok oldu ki... Ama vazgeçemedim, burada büyüdüm. ilk biramı burada içtim, ilk dayağımı burada yedim, ilk kez bir kızı burada öptüm, ilk şarkımı burada yazdım. Vazgeçemedim, semt başkadır.
https://www.youtube.com/watch?v=BWZ8AnPr5Hw

Babam camiada saygın bi adamdı. Gençken güzel müzikler yapmış fakat ben kendimi bildim bileli müzik dersi veriyordu. Genelde gitar dersi olsa da ara sıra klavye, bass ve şan dersleri verdiğini görmüştüm. Hocam iyiydi anlayacağınız.

26 yaşındaydım. Babamı toprağa vereli 2 yıl geçmişti. Fakat ben hala 2 yıl gerideydim...

Bir müzik grubu üyesiyim. Ben vokal ve gitardayım. ilkokul yıllarımdan beri arkadaşlarım olan Mert (davul), Doğancan (Bass gitar) ve Alpaslan (2. gitar)
Lisenin ilk yıllarında beraber çalmaya başlamıştık. Sonra aldık yürüdük. Kendi bestelerimizi yapıp ufak bi dinleyici kitlesi oluşturmuştuk. Böyle dediğime bakmayın, hepi topu konserlerimiz 60-70 kişiyi geçmiyordu.

Üniversiteden mezun olmuştum, Marmara üni. Güzel Sanatlar Fak. Grafik Tasarım bölümünden. Kep atma töreninde ise içim buruktu. Babam olsaydı şimdi, ne olurdu? Eskisi gibi gülümser miydi bana? O hep mutluydu fakat mezun olduğumu görmesi bir başka olacaktı.

Bir Haziran akşamı. Konserimiz 22:00'da Taksim Babylon'da.
Babam gittiğinden beri hayatta pek bir amacım yoktu. Yalnızca bira içip sevişmek istiyordum. Sürekli sarhoş olup kavga ediyordum.
19:00 gibi geldim mekana, Mert'ler oradaydı. Selamlaşıp sarıldıktan sonra derhal soundchecke başladık. Ses sistemlerini de hallettikten sonra kuliste içmeye başladık. Ben, Merve, Mert, Mertin öylesine takıldığı Hande, Doğancan, Doğancanın sevgilisi Zeynep ve Alpaslan. Her konserimizden önce deli gibi içeriz. Ama kulisteki kadro sık sık değişir. Konser saati geldi çattı. Sahneye çıktık. 84 bilet satıldığını öğrendim, bu rekordu bizim için. Sarhoşluğunda verdiği havayla en gaz parçalarımızı çalıp gerçekten güzel bir konser geçirdik. Konser bitti, aynı mekanda bir masaya oturduk ve bira söyledik. Tuvalete gittim, çıktığımda kapıda bir kız bekliyordu. Gözleri tıpkı babam gibiydi. O an derin hisler içine daldım. Titrek bir sesle konuşuyordu;

+ (kız) : şey, ıı... merhaba. güzeldi bu akşam, teşekkür etmek istedim de ben.

- (ben) : sana özel değildi.

+ : öyle demek istemedim. sözler çok anlamlı acaba kim yazıy...
derken lafı kesildi. Tanımadığım biri "beni neden aramıyorsun" diyordu.
Onu yolladıktan hemen sonra

+ : Sözler de siz de tak gibisiniz, bu gidişle bir tak olmaz sizd...
derken yanağına elimi koymamla sözünü yine kesmesi bir oldu.

Gözlerinin içine bakıyordum. Babamdaki huzuru hissediyordum. Fakat babamı bir kızla eş tutamazdım.

- : ilgi çekmek için yapılır şey mi bu şimdi?

ve soluğu bizimkilerin masasında aldım.

klagib olmuş

Aşk meşk hikayesi sevmem ama anlatımın hoş geldi takipteyim

Takipteyim dostum dilersen özelden grubunuzun adini filan adarsan dinlemek isterim

Anlat dinlerin

Kamoooooon

Dinliyorum panpa yarida birakma