+11
-6
liseliyim sözlükte haddimi biliyorum. sözlükte sadece başlıkları okurum adam akıllı entry girmem okurum sadece. bunları anlatacak kimsem olmadığı için buraya yazıyorum amk. liseliyim doğru. mal gibi yaşayan, hayatında sürekli ezilen, hakkını aramayı bilmeyen salağın tekiyim. 2 tane arkadaşı olan, hiç kız arkadaşı olmayan, sevgilisi olmamış, kızlarla nasıl konuşacağını bilmeyen bir aptalım. okulda sürekli ezilen olan, benden daha yapılı kişilerin dediklerini yapmak zorunda olan korkak aptal bir salağım. dayak yemekten korkan bir bin kurusuyum. hep kaybeden tarafım, okulun veya sınıfın reisi denen huur çocukları olur ya hani sürekli onların lafını, küfürünü işitip dediklerini yapmak zorunda olan pısırık salaklardan biriyim ben. bazen diyorum kendime lan bugün yapmayacağım gerekirse dayak yerim çokmu gibimde dıbına koyim ne olacak diyorum yok. yine aynı değişen bir tak yok. hayatta sürekli kaybeden taraf olmaya mahkum birisiyim sanırım. hiç bir şekilde adalet, eşitlik yok. saf, temiz, sessiz birisiyim fazla konuşmam. sürekli aptal olarak görünüyorum. bazen benden yararlanmaya çalışıyorlar anladığım halde yararlanmalarına izin veriyorum giblemiyorum umursamıyorum. aptal gibi görüyorlar, bu salak yine aynı şeyi yaparız diye düşünüyorlar. herşeyin farkında olup bir tak demeyen, ses çıkarmayan bir salağım. bazen konuşmaya bile üşeniyorum o kadar aptal insanlar var ki beni hiç anlamayacaklar. benim düşüncelerimi düşünemeyecekler. hepsi aptal boş boş muhabbetleri var. insanları kendime düşman olarak görmeye başladım yürürken sürekli ara yolları tercih ediyorum. komşuyla merhabalaşmayım diye telefonla konuşuyor numarası yaparak çıkıyorum apartmandan. sanki herkes beni küçük görüyor, umursamıyor aptal gibiyim. kendimden nefret etmeye başladım son dönemlerde niye yaşıyorum dıbına koyim diye sorguladım mal gibiyim. ağlıyorum bazen geceleri, niye hayatım böyle gibtiri taktan diğerleri gibi mutlu değilim hiç arkadaşım yok diye soruyorum kendime. yanıtını bulamıyorum asla sorularımın, kızları çözemiyorum. kızları hiç giblemiyorum, kendilerini üstün görüyorlar gibiler gözümde hiç konuşma ihtiyacı, sevgili olma ihtiyacı duymuyorum. olursa olur olmazsa olmaz diye düşünüyorum. sanırım bu yüzden hiç kız ortamım yok ve salak gibiyim. küçüklüğümden beri evimde hep kavgalar olur. annemle babam 7 yaşındayken boşandılar annemle beraber yaşıyorum 3 kişiyiz. yeri geldi tanrıma bile sövdüm o kadar sinirlendim ve üzüldüm. Gözlerimi kapattım ve zifiri karanlığı farkettim böylece yalnızlığı keşfettim. bundan mutluluk duyuyor gibiydim sanki. beni anlayan, benim kafadan olan kimse yok gibiydi. iyice paranoyak oldum herkes arkamdan konuşuyor gibi hissediyorum yolda yürürken rahat değilim. Bana mantıklı gelmiyor. iyilik yap vede cennete git, manteliteme uymuyor diğer insanların tabuları. sürekli ezilen, benden üstün kişilere laf edemeyen sürekli laflarını işitmek zorunda olan ve yapmak zorunda olan, sürekli kaybeden, 2 arkadaşı olan, hiç kız arkadaşı olmayan, hiç sevgilisi olmamış salak birisiyim bunları söyleyecek, dertleşecek hiç kimsem olmadığı için bile buraya yazdım.
---okuyun okumayın öyle işte yazıyım dedim.
Edit: o okuldaki huur çocukları gibi sigaraya da özenip içmedim. içecek durumdayım, param var alabilirim ama içmiyorum. teklif ettiler yine içmedim içmeyi de düşünmüyorum. sigara denen taktan uzak duruyorum. arada alkol kullanıyorum ama sigara kesinlikle yok. lise yıllarında bu huur çocuklarının neden sigaraya başladığını bir türlü çözemedim. cool görünmek için sigara içmeme gerek yok bedenimi gibip atmam boş yere.
Edit2: yokmu la yol gösterecek biri :(
Edit3: la dıbına koyduklarım bi okuyun da adam akıllı bir şey yazın amk. özet yok işte üşenmeyin de okuyun 2-3 dakika aq.
