kararımı verdim, buse'ye bu teklifinden dolayı kırılmışım gibi davranacaktım, bir arkadaşı olarak bana karşı böyle şeyler hissetmesine kırılmış olduğuma inandıracaktım onu, böylelikle kendime 1 aylık bir süre kazandıracaktım planlarım için.
öyle de yaptım, "ben böyle bir şey beklemezdim senden" dedim. "bana biraz süre ver, ama ümitlenme" dedim.
"bir süre düşüneyim, belki bir çözüm bulurum, o süre içinde birbirimize iki yakın arkadaş gibi davranalım" dedim.
beklemediğim bir şekilde buse çok üzüldü, ağlayacak gibi oldu. "peki" diyebildi sadece. sesi titriyordu, lafını söyledikten sonra gözleri doldu ve arkasını dönüp gitti.
ben ise "muhteşem zekama" çok güveniyordum, 1 hafta burçak ile çıkıp ayrılacaktım, ve kalbi kırık erkekmişim algısını oluşturduktan sonra buse'ye yaklaşacaktım. çok zekiydim lan o an, "einstein benim takumu yesin" diye düşünüyordum, öyle bir kibre kapılmıştım.
bir kaç gün geçti, burçak ile durumları ayarladım, ilk bir kaç gün herkesten gizli çıkmaya başladık.
aslında herkesin duymasını istiyordum, ama buse'yi de düşünüyordum. sonra sanki yakalanmışız gibi bir ortam oluşturmak için plan yaptım. bizim sınıftan bir kaç kişinin okul çıkışında nerede toplanacağını duydum, sonra sanki bilmiyormuşum gibi burçak'ı oraya çağırdım. el ele içeriye girdik, sonra sanki çok utanmışım gibi davrandım, istifimi bozmadan burçak ile bir masaya oturdum, sonra bir ara arkadaşlarımın yanına gidip "gençler, aramızda tamam mı?" diye sordum.
tabi kendini sinsi sanan salaklar herkese söylemiş durumu.
sonraki gün sabah burçak ile telefonda konuştuktan sonra okula girerken buse ile karşılaştım, beni görür görmez "çok da fifi" tribiyle kafasını çevirip benden uzaklaştı. halbuki kızlar tuvaletine kendini kapatıp ağladığını adım gibi biliyordum.
planımın tek problemli yanı buse idi.

bu entry'yi de burçak'dan biraz bahsederek sonlandırayım.
burçak beyaz tenli, uzun kumral saçlı, 1.65 boylarında idi. çok popülerdi ama kimseyi sevmezdi, herkes onun dedikodusunu yapardı, müzik ile çok ilgilenirdi, şehirdeki popüler etkinliklerden hep haberi olurdu. müzik hakkında, daha çok müziğin magazin tarafıyla ilgilenirdi ve öyle şeyler konuşmayı severdi, yine dedikodu yani.
pahalı kıyafetler giyerdi, sürekli ilgi çekmek isterdi, kıyafetlerinin görünüşünü, saç modelinin, rujunun veya ojesinin güzelliğini sorardı bana sürekli. tartışmayı sevmezdi, tahammülsüzdü. hayatı yeniliklere kapalıydı. her şey bildiği doğrular çerçevesinde gelişmeliydi.

edit: hikayeyi bütün olarak okumak için başlık yazısının altındaki "sahibi" butonuna tıklayın.

--spoiler--
1- konu kavga/dövüş veya onun gibi bir şey değil beyler, öyle bir beklentiye girmeyin.
2- okurken beni kendinizden farklı biri gibi değerlendirmeyin aynı sizin gibiyim, yazdıklarımı kendi sıradan lise yaşantınızın ve kendi kişiliğinizin üzerine ekleyerek hayal edin/düşünün.
3- yazdıklarım gerçek ve detaylı olduğundan çok uzun olacak, tamdıbını yazmam günler sürebilir.
--spoiler--

bundan 10 yıl önce, lise son sınıf öğrencisiydim.
son sınıfa gelene kadarki 3 yılı öyle bir planlamıştım ki, her mevzumu çözecek kilit bir adam vardı arkadaşlarım içerisinde.
herhangi bir olayım olacak olsa da, o kilit adam olarak seçtiğim arkadaşlarım, öyle bir kalabalık topluyorlardı ki, karşı taraf otomatik R yapıyordu.
sadece anlık gelişen olaylarda kavga ettiğim olmuştur, onlarda da hızlı düşünebilme özelliğimi ve aldığım eğitimlerin bana kattığı dövüş bilgimi birleştirerek hep avantajlı tarafta kalmayı bilirdim.

benim böyle birisi olduğumu da bir çok kişi bilirdi, bilmeyenler de hal ve hareketlerimden az çok tahmin edip temkinli davranırdı, ki bu da mevzunun kısa yoldan kapanması için yeterlidir zaten.

buraya kadar kendimi ve o dönem içinde bulunduğum durumu anlamanız için yazdıklarım idi.

bir gün yine teneffüs vakti kantinden dönüyorum, merdivenden yukarı doğru çıkarken, yukarıda kim varsa ona bağırarak aşağıya doğru aceleyle inen kız, omzumdan destek alıp eliyle de kendini çekerek geçmeye çalıştı.
ben de buna karşılık düşmeyeceği kadar dengesini bozmak için hafiften yan döndüm ve sendeleyince gözüne bakıp sinsice güldüm.

kızın rahatsız bir tip olduğu merdivenden iniş şeklinden belliydi, ama bu hareketimden dolayı benden hoşlanacağını tahmin etmiyordum o an. edemezdim de zaten. derse girdik, dersten sonraki teneffüs yine karşılaştık, sanki bir şey demek istiyormuş gibi gözümün içine içine bakıyordu, ama diyeceği şey ile ilgilenmiyordum, lafa girmesine fırsat vermedim, bu davranışımın kızı benimle konuşmakta daha da hararetlendireceğinin de farkında değildim tabi. o haftayı onu görmezden gelerek geçirdim.
sonraki hafta pazartesi günü törene girmemek için müdürün konuşması bitene kadar pastahanede oturmuştum, törenden sonra sınıfa girilirken, kapıda bekleyen şerefsiz hoca törene gelmeyenleri okulun bahçesine almıyordu, orada bir kalabalık vardı.
bu kalabalığın içinde de o kızı gördüm, kendimi biraz gösterip biraz da kızdan saklanıyormuş gibi yaparak gizemliyi oynamak istiyordum, kızın çocuksu olduğunu düşündüğüm duygularıyla biraz eğlenmek istedim, benden hoşlandığını kesin olarak bilmiyordum, ama bir şekilde öyle olduğunu hissetmiştim, o an için herhangi bir gerçeklik payı da yoktu bunların gerçi.