okuyoz aga sen anlat

hiç mi okuyan yok lan binler, şu kadar entry girince yazıyorum vs. diye naz etmedik diye kimse mi okumuyor amk.

o gün içim içimi yemeye başladı. herhalde ben evlatlığım falan diye düşünüp kafayı sıyırma eşiğine kadar gelmiştim. babaannemden 20 lira haçlığı kaptığım gibi bizim binlerle buluşmaya çarşıya gittim. sinemaya gidip kafede tavla falan oynadık amk ahahaaahah. bu babamla olan muhabbet tamamen çıkmıştı. ne zaman çocukların yanından ayrılıp tek başıma kaldım, yine aklıma geldi. korka korka gittim eve, kesin evlatlık falandım ben başka bir şey gelmiyordu aklıma. neyse eve geldim odama gidip üzerimi değiştirdim falan derken babam seslendi oğlum gelir misin diye. gittim ama nasıl korkuyorum, sesim titreyerek efendim baba noldu falan. oğlum dedi bugün sormuştun ya neden bize garip garip bakıyorlar diye onu anlatıcam dedi. başladı anlatmaya, dedemin ben çok küçükken öldüğünü biliyorum yani ben hiç tanımıyorum panpalar zaten yukarda da yalnız yaşayan babaannemi ziyarete gittiğimizi söylemiştim. neyse, bu benim dedem büyüdür, cindir bu tarz şeylerle çok fazla uğraşan bir adammış. odunpazarında bu yüzden herkes tarafından kötü gözle bakılan bir adammış, kendisine ve etrafına çok zarar vermiş hep uğursuzluk getirmiş falan. hocaymış yani amk. ben bunu duyunca bastım kahkahayı amk ateistiz ya sözde, aklımdan neler geçiyordu babama anlattım üvey evlat falan olduğumu zannedip çok korktuğumu falan ama bin babam istifini hiç bozmadan daha bitmedi oğlum dedi. bir an önce anlatsın da gidip knight oynayayım amk diye geçirdim içimden dinlemeye devam ettim, söylediğine göre dedem ölmeden evvel kaybolmuş. odunpazarının üstünde bademlik denen bi yer vardır panpalar böyle orman gibi ama tam olarak değil mini-orman falan desek yeridir. kaybolduktan bir kaç haftasonra cesedi bu bademlik dediğimiz yerde yanmış olarak bulunmuş. bunu duyunca içimden bi hasgibtir çektim. ürperdim açıkçası korktum amk. kim korkmaz ki. babamın gözünden bir kaç damla yaş düştü allah rahmet eylesin dedi. bende amin dedim odama geçtim.

konuyu anneme açtığım günün gecesi rüyalar kesildi. sabahları da artık dayak yemiş gibi yorgun uyanmıyordum. heralde izlediğim bir filmden etkilendim vs. diyerekten geçiştirip anneme durumu anlattım o da sevindi. yani en azından biz şey olmadığını bitip gittiğini zannediyorduk. uzunca bir süre rüya falan görmedim hayatım normale dönmüştü.
bi haftasonu babamla yalnız yaşayan babaanemi ziyaret etmek için odunpazarına çıkıyoruz. çıkıyoruz dediğim, eskişehir'i bilmeyen panpalar için özet geçeyim odunpazarı bayağı bi yokuştur osmanlıdan kalma eski evlerin olduğu tarihi bir mekan turistler vs. çok gelirler. neyse konumuza dönelim, pederle çıkıyoruz. 2-3 haftada bir babaanemi ziyaret etmeye geliriz. dıbına kodumun yeri sokakları dar, herkesin herkesi tanıdığı varoş bir yerdir. küçüklüğümden beri dikkat etmişimdir, oradaki konu komşu teyzeler amcalar bizi ne zaman görse birbirlerine böyle eğilip bir şeyler fısıldarlar garip garip bakarlar. bu durumu küçüklüğümden beri fark etmişimdir. hatta kendimi bildim bileli babama anneme bu insanların neden bize garip garip baktıklarını sorsam da cevap alamamış sürekli geçiştirilmişimdir. ama o gün pederle giderken insanların bu tuhaf hareketlerine dayanamayıp, ergenliğin de verdiği cesaret ile babama atarlı atarlı bu insanlar bizden ne istiyor baba kaç senedir ne zaman sorsam geçiştirdin ne istiyorlar bizden ya diye serzenişte bulundum. babam bu sefer hiç sesini çıkartmadı, geçiştiremedi, yüzü düşmüştü. az evvel güle eğlene tırmanırken babamın beti benzi atmıştı resmen. çok kısık bir sesle tamam oğlum anlatıcam ama eve gidince dedi.

Okuyoruz panpa devam et

bu ve benzeri rüyaların ardı arkası kesilmedi panpalar. rüya sürekli değişiyordu ama ortak nokta hep gözlerdi. dıbına kodumun gözleri ne istiyordu benden, kimin nesiydi? geceler artık bana cehennem olmuştu geceleri artık sürekli korkuyla uyanıyor sızıp sızıp uyanıyordum. ışık açık uyumak istesem de babamdan koca adam oldun karanlıktan mı korkuyosun diye ayarı yedikten sonra artık gibseler o ışık açık uyumazdım. gündüzleri benim için daha da beter olmuştu. ruh gibi geziniyordum etrafta amk. derslerde uyuyor kimseyle konuşmuyor hiçbir şey yemiyor içmiyordum. ailemden birilerine anlatmaya da cesaret edemiyordum ama artık bu duruma bir son vermek gerekiyordu. anneme anlattım, rüyaları geceleri sürekli uyandığımı hissetiklerimi. annem önce kızdı neden daha önce anlatmadın diye son bir kaç gündür durumu o da anlamış ama önemli bir şey değildir diye pek sallamamış. annemle bir sonuca varamadık neden böyle olduğuna dair hiçbir fikrimiz yoktu. dur bakalım biraz daha devam ederse bi doktora gideriz diye kararlaştırdık annemle.

Eee devam etsene

korkudan altıma sıçmıştım desem yeridir panpalar. o kadar korktum ki, bırak gece işemeye gitmeyi seslenip annemi bile çağıramayacak kadar korkmuştum. yorganın altına girip başka başka şeyler düşünüp uyumaya çalışıyordum fakat aklımdan bir türlü çıkmıyordu dıbına kodumun rüyası. derken uyuyakalmışım.
neyse ertesi sabah uyandım. yerimden kalkmaya mecalim yok, kolumu bile kıpırdatamıyorum ama şu etrafta dolaşan karabasan muhabbetleri gibi değil panpalar, sanki biri beni ölümüne dövmüş gibi o derece yorgunum yani. okula gitmek istemedim ama annem yatarken bir şeyin yoktu numara yapma gibisinden azarlayıp zorla okula yolladı beni. napalım gittik amk okuluna. bizim binlere bahsettim rüyadan falan. kesin yatağa işemişsindir diye dalga geçti huur çocukları. ama gün içerisinde bi gariplik vardı, o rüyamda izleyen gözler sanki beni gün içerisinde de izliyormuş gibi bir hisse kapılıyordum sürekli. sonra saçmalama amk rüyanın etkisindesin diye geçiştiriyordum.

hayat bana güzeldi anlayacağınız, her ergene olduğu gibi. ta ki 17. yaş günüm gelene kadar. annemin kendi yaptığı pastanın üzerindeki mumları üfleyip, o gece yastığa başımı koyduğumda artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı benim için.
gecenin bir yarısı kan ter içinde uyandım, çok garip bir rüya görmüştüm dün gibi aklımda hala unutamam. kırmızı loş ışıklı bir odanın içindeyim her taraftan gözler beni izliyor ama o gözler aslında görünmüyorlar hani olur ya biri size bakıyordur panpalar yada öyle hissedersin, dönüp baktığında aslında sana bakmıyordur. heh, işte tam onun gibi onlarca belki yüzlerce göz o kırmızı loş ışıklı odada beni izliyordu adeta.

kaç senesiydi hatırlamıyorum ama winston light 3.5 ytl falandı az çok tahmin edersiniz panpalar hangi sene olduğunu.
kendi halimde bir lise öğrencisiydim, arkadaş çevrem kızlarla olan muhabbetim falan çok iyiydi. hatta her ergen gibi darwin'den falan kitaplar okuyup ortalıkta ateistim ben hehehe diye gezinirdim karı kızın ilgisini çekmek için çekerdi de dıbına koyim. anadolu lisesi öğrencisi olmama rağmen derslerle aram pek iyi değildi. sevmezdik okulu, 2 adet en yakın arkadaşım, kankam dediğim can dostlarım vardı her fırsatta okulu asar internet kafeye dota oynamaya giderdik amk.

selamlar panpalar

yazmaya başlamadan evvel belirtmek isterim, okuyup okumadığınız gibimde değil. olayları 1-2 gün içerisinde yazıp bitireceğim, duvara mı anlatıyoruz yarın devam edicem diye nazlanan huur çocuklarına kafam girsin...

not: hikaye tamamen gerçek, okuyup okumadığınızın gibimde olmadığı gibi inanıp inanmamanız da gibimde değil. pgibolojisi böyle şeyleri kaldırmayan panpalar (özellikle liseliler) başlığı terketsinler zira etkileri bende hala devam etmekte