belki diğer boyutta ki varlıklarla bu işi halledebilir bence, ne bileyim bi çözüm yolu bulur dedi şeyma. sevdiğim kızı tanıyamaz oldum. ne varlığı neyden bahsediyorsun sen dedim. sinirlendi, biraz sesini yükseltti:
- başka bir çözüm yolun var buyur, söyle!! ben arkadaşımın hayatını düşünüyorum...
odada can abiyi aradık. bu gece de orada kalacağını ertesi gün yanımıza yola çıkacağını söyledi. boluya gitmişti. uzun zamandır oradaydı. sesi yorgun geliyordu. can abi, dedim. "sana ihtiyacımız var. önemli bi sorunumuz var, seni bekliyoruz." dedim. Hayırdır inşallah. yarın oradayım zaten, tekrar görüşürüz dedi. görüşürüz dedim. telefonu kapattık. içeri gitmeye hazırlandık. şimdilik fazla bişey söylemeyecektik..

diğer arkadaşlarımız durumu öğrenip şoku üstlerinden atmadan biz halledeceğiz deyip başımızdan savuşturmaya çalıştık. ama kimse kimseye bi şey söylemeyecekti. bu sır bizimle kalacaktı. şeyma diğerleriyle ben kulübeden ayrıldıktan sonra dilarayla tek konuşup durumu anlatmış. kızcağız çaresiz kabul etmiş.
ertesi gün can abi nihayet gelmişti. boluda oldukça fazla bi vakit geçirmişti. 16.40 sularında mesaj attı bana. kardeşim kulübedeyim. çok yorgunum biraz istirahat edeyim yarın konuşalım dedi. tamam, dedim. şeymaya da durumu söyledim. ertesi gün sabah erkenden kulübenin yolunu tuttuk şeymayla. evinden aldım kulübeye doğru beraber yola çıktık. şeyma birden unuttum dedi. neyi unuttun dedim. ben senden sonra can abiyle birde kendim konuşmak istedim aradım konuştuk konuyu anlatmadım ama yarın öğleden sonra geleceğiz dedim, dedi. "bende bişey sandım. bişe olmaz ne olacak yabancı değil ya" dedim. kulübeye yaklaşmıştık...

kapıyı tıklattık. belki uyuyodur habersiz girmeyelim dedik. içeriden ses gelmedi. biraz daha bekledikten sonra kapıyı açtık içeri girdik. görünüşe bakılırsa can abi odasındaydı. kapıyı tıklattık. yine ses yok. bekliyoruz öylece. şeyma can abi hala uyuyor galiba, dedi. Sanırım, dedim. dün çok yorgun olduğunu söylemişti. şeyma kaç saattir dinlenemedi mi hala, dedi. sakin ol biraz uyanır dedim. seslendik 1-2 baktık hala ses yok. ben kapıyı yokladım. kilitlidir diye düşünüyordum fakat kapıyı açmaya çalıştığımda kapı açılmıştı. içeri bakmak için kapı arasından kafamı uzattım..

baktım ki... can abi zikirde. sessiz zikir yapıyordu. o zamanlar bilmiyordum tabi bu tarz şeyleri. can abi nakşiydi. nakşibendi tarikatına mensuptu. beyaz geniş bir örtünün altına girmişti. bağdaş kurmuş şekilde elinde ki tesbihle zikir çekiyordu. kapıyı kapattım. diğer odada bekledik. bekledik. bekledik. yaklaşık yarım saat sonra kapı açıldı can abi gözleri kızarmış bi şekilde bize doğru baktı. selam verdi, hoş geldiniz dedi. biraz havadan sudan bahsettikten sonra asıl konuyu konuşmaya başladık.

can: çocuklar sizi öğleden sonra bekliyordum, şeyma dün bana öyle demişti.
ben: he aynen can abi benim haberim yokt...
can: arkadaşlar konuşacağınız mesele acil bi durum mu?
şeyma: evet abi. acil ve kısa süre içinde halledilmesi gereken bir durum.

can abi meraklanmıştı. sakalını sıvazladı. yakından bakınca farkettim. gözlerine sürdüğü sürme akmıştı. yanağına doğru hafif ince bi siyah çizgi oluşturmuştu. sanırım zikir çekerken ağlamıştı.
can: nedir arkadaşlar durum?
bu sorudan sonra şeyma tane tane tek tek her şeyi anlattı. can abi değişen yüz ifadeleriyle birlikte şeymanın sözünü kesmeden sonuna kadar dinledi. imrendim doğrusu. o kadar bi sempatim yoktu can hocaya. hatta çekiniyordum diyebilirim. fakat soğukkanlı tavrı, ağırbaşlı olması hoşuma gitmişti.

şeyma son sözlerini bana bakarak tamamlarken sözü can abiye bırakmıştı. ikimizde meraklı gözlerle ağzından çıkacak kelimelere odaklandık. ben biraz kızarmıştım. belki olayın ben alakası yoktu fakat bilmiyorum işte. normal değildi sonuçta bu konuştuklarımız. can abi derin bir nefes aldı ve dikkat çeken aksanıyla konuşmaya başladı.
can: çocuklar. öncelikle arkadaşlarınız kötü bir şey yapmış. hatta bir kere değil defalarca kez aynı hatayı tekrarlamışlar. zina büyük bir günahtır. bu arada neden kendileri gelmediler, bu yaptıkları suçu neden kendileri itiraf etmediler?
ben: abi biz çağırmadık. kendilerini getirsek tek kelime konuşamazlardı zaten. bizimle bile doğru dürüst konuşamıyorlar bu konuyu.
can: kaç kişi daha biliyor bu olayı?
ben: abi bizim grup biliyor tamamen. bide sen. başka kimsenin hab...
cümlemi tamamlamadan:
can: birde Allah biliyor değil mi kardeşim.
başımı öne eydim:
ben: öyle abi.

Arkadaşlar görüyorum ki herkes hikayenin sonuna dair bir alternatif ortaya koymaya başladı. Açıkçası hikayenin sonu böyle bitmiyordu. Fakat görüyorum ki ciddi bir ilgilenme, takip yok. Ben başta da söylemiştim 1 kişi bile olsa ben zaten yazacağım diye. Fakat ciddiye alınmamak farklı bir durum. izninizle burada durmak istiyorum. Yoruldum dün sadece 2-3 saat uyumuştum. Sabah 9-10 gibi tekrardan başlayıp bugün hikayeyi bitirmeyi hedefliyorum. selametle beyler

Herkese merhabalar arkadaşlar. hikayeye uzun bir süre ara vermiştim. bunun sebebi takip eden kitlenin bir kısmının fazlasıyla sığ bir kitle haline dönmesiydi. başta da belirttiğim gibi bu hikayemi burada paylaşmamın sebebi hem ortamın samimiyetine olan sempatim hem de bu sayede takip edenlerle bi bakıma dertleşmiş olmamdı. Şimdi bu kadar geçen zamanın üstüne hala takip edecek 2-3 arkadaş varsa kaldığımız yerden devam edebilirim. gerçekten samimi bir şekilde takip eden panpalarım kusura bakmasınlar. onları da aksatmış olduk.