lise sonda fahişeyle yaşadığım yasak aşk

bir fahişeyi evime alıyordum, kalacak hiçbir yeri yoktu, aşık olduğum kadının kerhane patronu ali'ye yalvartacak halim yoktu ya...
taksiye bindik, etrafı dinleye dinleye benim eve gittik. saat baya geç olmuştu... 3-4 saat sonra okula gitmem gerekiyordu. bu halde ne yapacaksam artık okulda...

evin önünde indik, taksiye tam hatırladığım kadarıyla 24 lira para verdik...

esini o yarı çıplak kıyafetleriyle evime zütürüyordum. güvenlikçinin ona pis pis bakışı hala aklımdadır. balkondaki üst komşunun bu kim hayrola şüpheleri... herkes anlamıştı ilk bakışta onun fahişe olduğunu... herkes ona pis pis bakıyordu... hemen içeri aldım onu. salona geçtik...

esin: ooo eve bak beee, ne güzel, koltuklar filan, helal sana...

ben: teşekkür ederim...

esin: uzansam sıkıntı olur mu ? biraz yorgunum da...

ben: tabiki keyfine bak...

esin: duş nerede, önce bir duş alayım.

ben: gel benimle (banyoyu gösterdim ona) işte burası

esin: sağolasın, ben bir duş alıp geliyorum. üzerim kirli olabilir... evini kirletmek istemem aahahahah

ben: (bir şey diyemedim ve duşa girdi)

heyecandan kalbim küt küt atıyordu, ya babamla annem gelirse, ne tak yiyecektim amk, gelmezler sanırım, yarın ikisi de işe gidecekler... yıllardır tek benim kullandığım duş, artık bir hayat kadının da duşu olmuştu...

banyodan hafif bir şekilde, acıklı türkü sesleri geliyordu... (o türküyü hala arıyorum ama bulamadım amk) öyle güzel söylüyordu ki...

banyodan çıktı... tertemizdi sanki... yüzündeki ben fahişeyim makyajları silinmişti... tertemiz olmuştu, doğalken çok daha güzeldi... o kısa kıyafetlerle yatmasını istemedim onun. annemin bir kaç kıyafetini verdim ona giymesi için...

ben: esin bunları giy, daha rahat uyursun

esin: kimin bu ?

ben: annemin benim yanıma misafirliğe geldiği zaman kullandığı kıyafetler.

esin: yok giyemem, hayır annenin onlar.

ben: esin giy dedim lütfen, o kıyafetlerle yatma...

esin: iyi ver bakalım...

annemin kıyafetlerini giymişti... onu bu haliyle sokakta görsem fahişe demeye bin şahit ister.

yatağa uzandı...

esin: barış !

ben: efendim.

esin: sen çok iyi birisin. keşke annemle babam da senin gibi olsaydı...

ben: teşekkür ederim.

esin: bana biraz masaj yapar mısın ?

(ne diyeceğimi bilemedim amk, masaj filan hiç anlamam ki peki diyebildim sadece)

ben: peki...

esin: ne zaman anlatmaya başlayayım...

ben: neyi ?

esin: kaderimi...

ben: şimdi...

esin: emin misin, gerçekten anlatayım mı ?

ben: yorgunsan yarın da anlatabilirsin...

esin: anlatayım bari, ne diyorduk en son ? hatırlamıyorum ki ama

ben: şey, mmm, en son bir yerden ekmek alıyordun...

esin: ha ekmek... işte o soğukta ekmek almaya gitmiştim... bir tane bakkaldan dilenci gibi ekmek almıştım. yalnız en kritik nokta da kesmişim hikayeyi... ekmeği zor da olsa aldım..eve gidiyordum. kapıyı açarken bazı sesler duydum, babam olacak huur çocuğunun sesiydi bunlar
bağırıyordu sürekli... sarhoştu yine...

-ulan it ölemedin gittin, yeter ulan yeter bıktım senin öksürüğünden geber muallak, geber de kurtulayım şu öksürük seslerinden, bi uyuyamayacak mıyım lan ben sünepe...

telaşla içeri girdim... kardeşimin odasına girdiğimde gördüğüm manzara benim kanımı dondurdu... babam hasta kardeşimi dövüyordu. elimdeki ekmekleri şaşkınlıktan yere bıraktım... babam kardeşime vuruyordu. kardeşim bir taraftan öksürüyordu, bir taraftan babamdan dayak yiyordu, bir taraftan da ağlıyordu. gözlerim dönmüştü, bütün gücümle babama hücum ettim

-yeteeeeer, kardeşimden ne istiyorsun be adam, ha kardeşimden ne istiyorsunnn

onun omuzlarına vuruyordum ama işlemiyordu... birden beni sağ koluyla itti... beni de kardeşim gibi itti... sonra ardından bağırdı...

-geberr dıbına koyayım geber sen de, huuruuu, anan gibi huursun sen de, anasının kızı, anan olacak karı da böyleydi...

babamın tekmeleri yüzüme yüzüme geliyordu... ama acıtmıyordu barış... acıtmıyordu.. çünkü babam bana tecavüz ederek hayatımın en büyük acısını vermişti... bir tekmenin acısı mı olur ? bizi dövdükten sonra gitti... kardeşimle birbirimize sarılarak ağladık, allaha isyan ediyordum bir taraftan neden biz diye... kardeşim öksürüyordu, ben böyle yaşamları hep filmde görürdüm barış. ne bileyim bir gün benim de hayatımın böyle olacağına... sarıldım kardeşime, sarıldım, ağladık, artık gülmek haram olmuştu bana... büyük bir hırsla kulağına fısıldadım çok güçlü olacağım canım çok

ama nereden bilebilirdim ki bir fahişe olacağımı ? gitmeliydik o evden, kalacak, gidecek bir yerimiz yoktu ama gitmeliydik. yoksa bu evde dayaktan ölecektik. bana inanıyorsun değil mi ?

ben: inanması güç, şaşkınım sadece şaşkınım.

esin: ben bile bazen inanmıyorum biliyor musun yaşadıklarıma ? ama ne yapalım, yaşandı... acı ama gerçek. devam ediyorum anlatmaya