Evden yine arkadaşlarla buluşmak için dışarı atmıştım kendimi. Cebimde 20 lira vardı o zamanın parasıyla günü kurtaracak tiptendi. Dolmuş beklemek için yol kenarında duruyorken bi sesle irkilmiştim. "Çaat". Ardından acı bi çığlık sesi kaplamıştı caddeyi. Koşarak olayın olduğu yere gittim. Gördüklerim karşısında napacağımı bilemez haldeydim.Çocukluk aşkım olan Hande yerde kan gölüne dönmüş birikintinin içinde yatıyordu. Ortalıkta sesler çoğalıyordu."Ambulans arayın. Yok mu arayan birisi. Vah vah yazık olmuş gencecik kızdı.". Telefonu çıkarıp ben de aramıştım ama daha büyük bi sıkıntı vardı konuşamıyordum. Sesim çıkmıyordu. içimde bağrışlar kopuyordu ama dışarıya tek bi ses bile çıkaramıyordum..
Nükleer alarm sesiyle bi anda kendimi yatakta buldum tekrardan. O an ne olduğuna anlam veremedim tabi ilk başta. Sonra derin bi oh çektim ve yataktan kendimi attım. Ders saatime daha bir buçuk saatten fazla vardı. Bugün önemli bi gündü öyle olması gerekiyordu galiba insanın sevgilisinin doğum günü olunca önemli günden sayılırdı. Benimse o an tek derdim paraydı. Babamların odasına gittiğimde hala yatıyorlardı. Acaba nasıl kaldırıp isterim bi ton küfür yemeden diye plan yaparken en son zaten her türlü küfürü duyacağımı düşünüp "BABAAAAA"diye bağırmaya başladım. Ne var lan gibik bakışıyla kafasını kaldırarak bana baktı.Tam hatırlamıyorum da okulla ilgili şeyleri bahane ederek istemiştim şaşırtıcı bi şekilde direk vermişti. Sanırım rüyasında kendini hayalindeki çiftlikte gördü yine normal hayattaki durumunu anlık da olsa unutturdu o şeyle verdi. Hazırlanıp çıktım evden. Parayı bulmanın verdiği bi rahatlama vardı içimde. işte dolmuşa binip vardık okula. Salıydı günlerden ve öyle toplanma gibi birşeyimiz olmadığından direk binadan içeri attım kendimi. Lise 4 olduğumuz için okulda ağırlığımız da vardı. Verilen selamları aldıktan sonra sınıfta buldum kendimi. Bugün okul nasıl geçecek diye düşünürken içeriye Candan hocanın "günaydın çocuklar" sesiyle girmesiyle kendime geldim. Candan hoca çok iyi bi hocaydı. Matematiğe aşk eden biriydi. ilk başta fiziğiyle sonra insanlığıyla yapmıştı bunu. 37 yaşında kocasını kaybetmiş birinin aksine çok sevecen hayata sarılmış birisiydi.Öyle böyle derken bi ders bitti diğeri başladı o da bitti en son son derste buldum kendimi işte. Çıkardım telefonu "Aşkım saat 4te yanındayım" yazdım yolladım. O gün bilerek çok yazmamıştım işte klagib hani unutmuş gibi yapma çabaları sanki bilmiyordu onunla ilgili planlar için bilerek yapmadığımı. Ha aşkımdan bahsedeyim biraz. Yeşil gözleriyle tanışmıştım ilk. Siyah saçlarının kokusuyla bağladı beni. Boyu 1.75 falandı. Aramızda 5 cm vardı işte sadece.O biraz inekti sanırım fen lisesindeydi. Bense orta halli bi öğretmen lisesinde. Neyse son derste gırgır şamata yaparken zilin çalmasıyla fırladım yerimden. Daha önceden ayarladığım arkadaşlarını aradım bizim arkadaşları aradım en son da bizim klagib mekanımızı aradım herşey hazırdı işte kısa kesmek gerekirse. Atladım dolmuşa okullarına doğru gidiyordum.

Dolmuştayken aklıma takılan birşey vardı. Son zamanlarda aramızda bi soğukluk vardı.Ben de öyle triplere girip çok üstelemiyordum ama tamamen görmezden de gelemiyordum. Acaba neden böyle oldu diye düşünmeye başladım. Sonuçta 7 ayımı geçirdiğim bi insan herşeyden öte. Geçen gün arkadaşlarla bizim ev boşken kurduğumuz rakı sofrasında bu konuyu gündeme getirdiğimde en güvendiğim adam "kardeşim çok kaptırma biliyorsun daha önceden de uzun süreli ilişkiden çıktın herşey olabilir yeni birileri çıkar karşısına sana olan ilgisi azalır zamanla veya da birisi çıkmadan aranıza biraz mesafe koymanın gerektirdiği zamanlar olacak" demişti. Benim aklıma takılan sürekli acaba yeni birisi mi var düşüncesiydi. O zamanlar hepimiz öyle düşünmüyor muyduk her ne kadar sevsek ne kadar hoşlansak da ara ara hepimizde elimizden gider mi düşüncesi olmadı mı?.Tabi olayların çok farklı olduğunu ben ilerleyen zamanlarda öğrenecektim. Böyle düşünceler arasında kaybolmuşken az daha durağı da kaçırıyorduk iyi mi.Ha adını söylemedim ben daha Ceren. Duraktan kendimi zorla aşağıya atmayı başardım her ne kadar dolmuşçunun aklın nerdeydi lan yannan bakışlarına maruz kalsak da.içimde garip bi duygu vardı. Mutlu olmam gerekirken olamıyordum. Sanırım küçüklükten beri böyleyim birşeylerin ters gideceğini hep hissediyorum. Veyahutta saçma kuruntuları olan birisiyim. Kendimi biranda okul kapısında buldum. Sevdiceğim beni görünce o saçma kuruntularımı unuturacak gülüşünü attı ve "Sonunda gelebildin ağaç oldum resmen ya" diyerekten yapmacık bi sitemde bulundu. Biliyordum onun yeni geldiğini ama işte laf vuracak ya hanımefendi. Aldım bunu gidiyoruz fazla sulandırmaya gerek yok işte klagib öpüşme fasıllarını geçelim. işte bu mekana giderken bi ton klagib şeyleri sordu "Okulun nasıldı? Özlemedin mi beni hiç ya şu hareketlere bak. Nereye gidiyoruz yine bizim mekana mı?" işte kısa ve basit şeylerle geçiştirdim. Sözde unutmuşum havası vereceğiz ya.Mekandan içeri girerken herşey planladığım gibi duruyordu. Bizim cocuklar daha gelmemiş ortalık sakin falan. Neyse aldım bunu dışarıya oturduk. Kız şaşırdı tabi süpriz falan bekliyordu muhtemelen. Biraz yüzü düştü dayanamadım "Ya aşkım biliyorum bugün doğum günün iyi ki doğdun vs." diyerekten öptüm bunu.Her ne kadar biraz beklediği gibi olmasa da yüzü düşmemişti be hala içten gülümsemesiyle karşımda oturuyordu. Hediye alamadığımı düşünmüş olacak ki "Sen zaten benim için en güzel hediyesin"lafını etmişti.O ara bizimkilerden mesaj geldi"biz arka kapıdan girdik herşey hazır ".Sonra döndüm Cerenime "Haydi kalk üşüdüm ben içeriye geçelim". Mekanda da içeri kısımın arka kısmı vardı böyle özel günler için planlanmış belli bi grubun olacağı şekilde. ilk normal içeride bi yere oturacaktı "Aşkım gel planlama yapamadık ama içerde başbaşa birşeyler içelim zaten mekan tanıdık durumu anlatırız sıkıntı çıkarmaz" dedikten sonra biraz şüpheyle "Nasıl istersen canım" dedi. Aldım bunu içeriye girdik işte bunlar mumları yakmışlar şu yanan fırfırlı şeylerden falan yapmışlar bu bi şaşırdı önce sonra bi sarıldı bana hala dün gibi aklımda bak üstünden 4 yıl geçmesine rağmen. Buna bi pasta yaptırmıştım işte klagib üstüne not düşmesek olmazdı "GEÇEN 7 AYIMIN EN GÜZEL VARLIĞI,AŞKIMIZIN BERABER NiCE MUTLU YILLARA OLMASI DiLEĞiYLE iYi Ki DOĞDUN DÜNYA GÜZELi" gibi tam hatırlayamasam da bunun gibi klagib bişeyler yazmıştım o zaman ki duygularımızla güzel olduğunu düşünmüştüm ama şimdi çok sıradan geliyor insana. Neyse pastalar yendi şarkılar söylenildi falan derken planladığım gibi diğer arkadaşların gitme zamanları geldi. Başbaşa kalmıştık. Çok severdi damla sakızlı türk kahvesini söyledim ikimize de. Bi süre karşılıklı bakıştık sadece gülerek anlaşıyorduk. Sonra muhabbetler başladı işte teşekkür etme fasılları benimse onun güzelliğinin yanında ne olmuş gibi rica etmelerim. Bi süre sonra sustu ve omzuma yaslandı öyle.ilk başta yorgunluktan sanmıştım. Sonra hafiften ağladığını farkettim gözleri dolmuştu."Ne oldu bitanem mutluluk gözyaşları mı yoksa bunlar" diyerekten ortamı kurtarmak istemiştim.O biranda ciddi bi tavırla "Aşkım sana söylemem gereken birşey var" Aha dediim şimdi taku yedik kesin birşeyler var. Geçen ki rakı sofrasında söylenenler geldi aklıma bianda. "Dinliyorum". Konuşamadı bi an yutkundu. "Biliyorsun son zamanlarda biraz soğudum sana karşı bilerek yapıyordum belki beni bırakırsın diye.2 hafta önce hastaneye gitmiştim hatırlıyorsun demi? Hah o gün iyi olduğumu sadece klagib bi vaka falan demiştim ya. Aslında o gün doktor başka hastaneye gidip genel test yaptırmamızı söylemişti. Ertesi gün direk gittik hastaneye 3 4 gün sürdü sürmedi bu test aşamaları. Kemik kanseri teşhisi koydular bana. Young bilmem ne kanseriymiş binde 2 ihtimali varmış. Bu mutlu günümüzde bunu söylemek istemiyordum hatta saklamayı düşünüyordum bi süre ama yapamadım işte bi anda söyleyiverdim". Bi süre bakakaldım o konuştukça dolan gözyaşlarımı silmeye çalıştım yutkunamıyordum bile bırak konuşmayı.

Sevdiğiniz insanlar kötü durumdayken sizin güçlü olmanız duygularınız değil mantığınızla hareket etmeniz istenir ya hani hep. O an öyle olmam gerekiyordu. Kendimi toparlamaya çalıştıktan sonra “Ceren bu kötü şeye yakalanırken yanındaydım kurtulana kadar da yanında olacağım” deyip elini sıkmaya çalıştım. Ama o karşılık vermedi konuşmaya başladı “Haftaya gidiyorum burdan bizimkiler istanbul’da tanıdık profesörün fikriyle onun tanıdığı bi arkadaşında tedavi olmam gerektiğini söylediler. Korkuyorum Emre. Hastalığımda saçlarımı kaybetmekten, acı çekmekten değil ailemi, arkadaşlarımı, seni arkamda harap olmuş biçimde bırakmaktan korkuyorum. Ailem hep yanımda olacak biliyorum ama seni nasıl unutacağım bilmiyorum unutmakta istemiyorum ama bu durumlarda aklımın birşeyde kalmaması gerekiyor dediler. Ama sen varken hayat güzeldi bana.Sen yokken bi yanım ekgib kalacak be Emre.”dedikten sonra ağlamaya başladı tekrardan bu sefer daha kuvvetli bi şekilde.”Neden unutalım ki birbirmizi neden aklın ben de kalsın ki ben seni neden bırakayım be canım gerçekci olayım evet belki seninle beraber gelemeyeceğim ama bu demek olmuyor ki hiç gelmeyeceğim. Senin kendini iyi hissettiğin zamanlarda gelirim. Kendime has hareketlerimle yine seni güldürüp moralini toplayıp geri dönerim ve sonra ilk fırsatta tekrar gelirim.”bunun gibi bi ton konuşma geçti aramızda o gün. Kalkarken sarılmıştı yine. Ayrılırken bu sefer içimden bi parça koparmıştı. Kolay mı be sevdiğiiz kız gözünüzün önünde kansere yakalanacak ve sizin elinizden sadece ziyaret etmek gelecek. Evine kadar bırakmıştım onu. Saçma sapan konuşup kafasını dağıtmıştım güldürmeyi başarmıştım yine de içinde olduğu duruma rağmen.Onu bıraktıktan sonra ben de eve geçtim.Ne ara geçtim ben de bilmiyorum kafam yerinde değildi sanki. Daha önceki içkilerde bile bunu yaşamamıştım. Garip bi duygu insan düşünerek anlayamıyor yaşaması gerekiyor bazı şeyleri derler ya sanırım bu da onlardan birisi. Yatağa atmıştım kendimi. Gözlerimi tavana dikmiştim. Hayatın ne kadar adil olduğunu sorgulamaya başlamıştım. Normalde pgibolojisi çoğu insandan güçlü biriyim. Öyle derlerdi çoğu şeyde ağlamamayı başarıp olumlu umutlu bi şekilde konuşabiliyordum. Ama bu sefer sadece susuyordum. Hani herkesin kendi içinde konuştuğu birisi vardır ya istemeden de olsa.O gün onunla sadece susuyorduk düşünemiyordum geleceği. Hani belki aşk değildi aramızdaki ama 7 aylık bi alışkanlığımız vardı birbirimize. Millet anlam veremezdi bile ilişkimize tartışmalarımız iki elin parmağını geçmeyecek sayıdaydı.O günü atlattıktan sonra sabah zorla okula gittim yine. Evdekilerin hesap sorma şeyini kaldırmayıp belki içimdeki o suskunluğa bi çare bulurum diye. Kime ne anlatacaktım ki anlatsam napacaklardı onlarda üzülecekti. Onların yanında da suskunları oynadım. Sorup durdular hayırdır bugun pek bi sesin çıkmıyor dün bişe mi oldu falan diye. Hani her sınıfta olan bir geveze vardır millete sataşıp durur. Gene boş bulundu “Hayırdır yenge mi terketti seni” diye. Belki de yapmamam gerekiyordu ama o anki kafayla kalkıp buna bi kafa attım. Sonrasında arkadaşlar tutup çekti kolumdan. içlerinden Necati tuttu beni zütürdü dışarıya. Birşeyler diyip duruyordu ama ben umursamıyordum en son kalk lan al eşyalarını kaçalım diyerekten zütürdü beni bi kafeye.

ilk başta bişe sormadı. Beni izledi bi süre. Muhtemelen kafasında olabilecek ihtimalleri sıraladı. Biliyordu basit birşeye böyle yapmayacağımı. En son dayanamadı “Anlatacak mısın yoksa kafanı mı gibeyim 2 saat?” baktı benden ses gelmiyor “Cerenle ilgili mi kardeşim ?” Kafamı kaldırdım sadece sallayabildim. Necati benim sınıftaki içten bi şekilde kardeşim diyebileceğim tek insandı. Güvenirdim ona biliyordum ondan laf çıkmayacağını ama insanın sevdiğim kanser demesi kolay bişe değildi en azından o zamana kadar adam akıll bi olay yaşamamış birine göre.”Kanser” diyebildim sadece. Ceren’e olan şeyimi biliyordu. Cerenle nasıl tanıştığımı ne durumda olduğumu Ceren sayesinde bazı şeylere bulaşmadan kurtulduğumu Cerene olan sevgimi Cerenle ilgili herşeyimi kısacası.Öyle dedikten sonra o da sustu. Sigarasından uzattı yaktık birer dal. Sigara ah ulan sigara sen de olmasan suskunluğumuzu nasıl besleyeceğiz. Bi ara Necatiye gözüm dikildi. O da üzülmüştü bariz bi şekilde belliydi bu. Ama asıl endişesi Ceren için değil de benim içindi sanki. Ben Cerenin, o da benim yanımda olacaktı bu 1+1=2 gibi bişeydi.Ona şüphe yoktu ama sanki kafasına takılan birşey vardı sanki. En son dayanamadı “Kalk gidelim kardeşim” nereye dercesine baktım ben buna.”Bizimkiler köye gittiler ev boş birşeyler içelim” Her ne kadar bian beni mi gibecen lan bakışı atsam da kalktım ben de.Ondan sonrasını özet geçeyim. Hani yanınızdaki arkadaşlarınız size karşı hep umut dolu hayaller planlar kurarlar olmayacaklarını bile bile. Sonra sizi umutlandırırlar bi tak varmış gibi. Necati o akşam onları yapmak yerine Ceren’in tedavisi hakkında fikirlerini sundu bunun abisi doktordu sürecin nasıl geçeceğini neler yapmamız gerektiğini falan bi ton şey anlattı. O gün o masada Necati’nin adamlığını tekrardan anlamıştım.Ama kaderin ilerde bize neler yaşatacağını kestiremezdik ikimizde.Ha bu arada aşkımla görüşmüyor muydum sürekli mesajlaşıyorduk arada arıyordum. Diyeceksiniz o gün niye yanına gitmediniz diye şimdi. Nasıl karşısına çıkacağımı bile bilmiyordum. Korkuyordum yüzleşmeye bi nevi. Mesajda veya aramada kolaydı güçlü durabilmek ama yanında. Hani erkek adam ağlamaz lafını söyleyen bendim ya o gün o sözü çıkaranı bi yokladım şöyle sülalesinden başlayarak. Sonraki gün okula gitmeme kararı aldım. Aradım Ceren’i gel görüşelim diye. Necati’yle devirdiğimiz 70’likte ki o özgüven hala etkisini yitirmeden gitmem lazımdı. Okula gitmemiş o da doğal olarak. Tabi hazırlanma süreci falan var sonuçta. Zaten onu okulun ordan aldığım gün de gitmemiş. Okul elbiselerini giyip oraya gelmiş. Hani ağaç oldum kelimesini ben pek sallamamıştım ya aslında cidden biraz bekletmişim onu. Tabi ben bunları sonradan öğreniyorum. Ceren’i aldım evinden.
Çok sevdiğimiz bi yer vardı. Tüm şehri ayaklarının altına alıyordu. Böyle oraya bi de masa falan atmışlar. Genelde içme mekanıydı milletin ama gündüz vakti kimsecikler olmazdı.Biz çok severdik onunla orda kaçamaklar yapmayı. ilk kez orda öpmüştüm onu. Gittik yine oturduk yerimize atıştırmalık bişeylerde almıştım yanımıza. Koyduk onları bi kenarıya geçtik masaya. Kollarımı omuzlarına atıp bu sefer ben onu kendime yaslamıştım. Tabi arada geçen ufak konuşmaları yazma gereği duymadım hiç mi konuşmadınız demeyin. Yaslandıktan sonra en sevmediğim kısma gelmiştik yine susmak. Birbirimizin nefes atışlarını duyuyorduk sadece. Kalbi bile çok narin atıyormuş gibi gelmişti o an.En son ben bozdum suskunluğumuzu. “Hatırlıyor musun ilk geldiğimiz zamanı hani şu ellerinden çekinerek tuttuğum sana özlü sözler söylemeye çalıştığım zamanı”. O da “Hani şu sözleri birbirine karıştırıp en sonunda ya neyse seni çok seviyorum deyip öptüğünü mü?” “Aslında..” lafımı kesip bu sefer o öpmüştü beni. Onunla o masada geçmişi yad edip durmuştuk. Saatlerimizi almıştı onları konuşmak. Ne kadar güçlü bi bağımız olduğunu tekrardan anlamıştım ordayken. Sanırım o da öyle olsa gerek ki “Emre seni çok seviyorum. Eğer ben ordayken başıma hani olur da birşey gelirse bu aramızdaki sevginin seni yok etmesini değil de daha çok ayakta kalman için olduğunu düşün sürekli” “Ya aşkım tedavin bitip geri geldiğinde bu laflarını yine burda sana hatırlatacağım ve ne kadar kötü bişey dediğini anımsatacağım sana. Sana bişey olmayacak ki sadece biraz sıkıntılı bi dönem geçireecksin ve bak yanında ben ailen olacak tek de kalmayacaksın” gibisinden laflar söyleyerek son noktayı koymuştum. Tam hatırlamıyorum sözleri ondan böyle gibisinden falan deyip kesiyorum sürekli.Eve geri bırakırken evlerinin önünde onu son öpüşüm olacağını bilsem bırakmazdım galiba öyle kalırdık sokak ortasında. Ama öyle olsa da babası beni öldürürdü gene bi anlamı kalmazdı sanırım. Sonraki günse pek birşey olmadı sıradandı hatırlamıyorum en azından. Cumartesi günü artık veda günüydü.

Veda etmek yerine göre basit birşeydir illa geri gelecek diye düşünürüz. Ama öyle vedalar var ki bi daha gelmeyeceği ihtimali hep kafanızdadır. Hatta gelmeyeceğini bile bile görüşürüz tekrardan deriz.Ama Türkiye’mde yanlış aranılan numaraya bile görüşürüz diyen bireyleriz. Neyse saçmalamayayım daha da uzatarak. Ailelerimiz bilirdi bizim birlikteliğimizi. Ama bizimkilere hiç bahsetmemiştim son durumdan. Onlar sadece taşınıyorlar diye biliyorlardı. Arabalarıyla gideceklermiş öyle söyledi Cerenim mesajında. Erken saatlerde çıkacaklarmış yola. Nükleer alarmına ilk defa sövmüyordum o olmasa belki de son kez göme fırsatını kaçıracaktım.Çıktım üstüme birşeyler alarak evden. içimde buruk bi duygu vardı son günlerde sürekli olduğu gibi. Evlerine vardığımda fazla vaktiğimin olmadığı belliydi babasını arabaya valizleri yerleştirip yukarı çıkarken gördüğümden. Aradım aşağıda olduğumu söyleyip kapattım. Daha önce çok beklemiştim o kapılarını gören yerde.Ama bu sefer beni görmek için sevincten merdivenleri ikişer üçer inen bi Ceren yoktu karşımda. Sanki olduğumuz anı uzatmak istercesine yavaş yavaş iniyordu ağır çekim misali. Beni farkettiğinde yüzünde bi tebessüm belirdi ama bu sefer korku ve endişe hakimdi o gülüşlerinde. Neyse yanıma geldi bi süre bakıştık kaldık öyle. Ağlayacak gibi oldu yine gözlerini elimle siler gibi yaptıktan sonra “Bizi bağlayan sevgi sıkıntılarımız ne kadar büyük olsa da kopmayacak biliyorsun bunu lütfen seni böyle hatırlamak istemiyorum yanına gelene kadar ki süreçte.” “Tamam tamam” diyerekten sahte bi gülümseme atıp “Seni çok seviyorum bunu hiç bir zaman unutma geldiğinde de zaten biraz daha toparlamış olacağım biliyorum beni düşünüp kendini bırakma iyice bak bu sene kazanacaksın sınavı sonra ben de iyileştikten sonra senin kazandığın yeri kazanmak için çabalayacağım daha. Eğer iyi bi yer kazanamazsan ayrılırım hem bak senden. Şaka bi yana yanıma geldiğin her seeferinde soracağım bak derslerini eğer ihmal ettiğini düşünürsem o halde beni üzmek isteemezsin demi” bu kıza ben her buluşmamızda bağlanıyordum öncesinde. Veda ederken bile insan düşünceleriyle fikirleriyle o halde olmasına rağmen bağlıyordu beni. Orda bi süre daha konuştuktan sonra annesinin seslenmesiyle gitmesi gerekti. Sarıldık birbirimize tekrardan çok uzun sürdü o an. Hani hep öyle olmaz mı zaten iyi şeylerimizin ne çabuk bittiğini anlayamayız ama bizi derinden etkileen şeyler hep çok uzunmuş gibi gelir. Yanından ayrıldıktan sonra Ceren’in söylediklerinin etkisiyle bu sene gireceğim bi sınav olduğunu tekrardan hatırladım.O zamanlar ilk ygs lys mağdurları bizdik. 4 ay gibi bi süre vardı ilk sınavımıza. Hedefim öyle ahım şahım bi doktorluk veya yüksek mertebede bi mühendislik okulu değildi. Ama iyi bi okul tutturmam lazımdı. Ailemizin pek bi miras yönünden bana faydası dokunamazdı. Kendi yağında kavrulup giden cinstendik. Hani kötü bişey yaşadığımızda yanımızdaki yakın olduğumuz kişilerin konuşmasından sonra bi umutlanma gaza gelme dönemi vardır ya. Ceren ben de üzüntülerimin yanında onun için birşeyler yapacam fikriyle bazı şeyleri ateşlemişti. Derslerim fena değildi. Hatta takdir bile geliyordu karne o zamanlarda.Ama sınav bazında kendime güvenim pek yoktu sonuçta yazılılara son zamanlarda abanırsan veya kopyayla falan yapabiliyordun ama bu maroton çok farklıydı. Ben böyle şeyler arasında giderken yine eve varmışım haberim yok. Bizimkiler saatin 7 ve cumartesi olmasından ötürü hala yatıyorlardı. Geçtim odama bilgisayar başına. Biraz fotoğraflarımıza baktıktan sonra yatağa attım kendimi. Bi plan yapmak gerekiyordu birşeylerle uğraşmam gerekiyordu yoksa onu görmeye gidecek zamana kadar o sabrı kendimde bulamazdım. Daha önce bahsetmedim size basketbolu çok severdim lise 4 e kadar da okul takımındaydım. Kalıbın verdiği şeyle 4 numara oynardım. Basketbolu planlarım arasına koymayı düşündüm ama sadece haftada 1-2 gün ikişer saatten fazlasını ayıramazdım yorucu olurdu.Ben böyle planlar yaparken annem geldi biranda odaya “Oğlum hadi kalk ekmek al kahvaltı yapalım. Senin neyin var çok düşünceli duruyorsun hatta 2-3 günden beri bi haller var sende de genç adamsın üstüne gelmeyeyim dedim ama hala kurtulamadın gitti” “Kaç ekmek alayım ya da bugün pide alalım mı ya” diyerekten duymazdan gelmiş gibi yaptım annemde amaan sonra gelir anlatır altından kalkamazsa bakışı atıp çıktı odadan. Bakkala vardığımda bizim Seyfullah dayıya selam verip ekmekleri alırken kulak misafiri oldum bi konuşmaya. Bizim Necati’nin annesi fenalaşmış kaldırmışlar hastaneye. Hemen konuya atlayıp nerede olduklarını ne olduğunu falan sorup eve koşmaya başladım. Annemler bilir Necati’yi. Durumu anlattığımda babam hadi kalk beraber gidiyoruz dedi. Arabayla giderken ben Ayşe teyzeyi düşünüyordum az mı ekmeğini yedim nasıl düşünmeyeyim. Hastaneye vardığımızda kritik bi durumu kalmadığını dinlenme odasında olduklarını söylediler. Ufak kalp krizi geçirmiş ama neyseki korkulan olmamış. Necati’yle muhabbet edip moralini biraz yükselttikten bi kaç saat sonra doktorun bugün burda kalsın yarın taburcu ederiz demesiyle iyice rahatladık. Ben de şaşırdım ama biyandan da sevindim. Kalp krizi diye düşününce büyük birşey varmış gibi düşünüyor da ufağımıymış artık ne diyorlar ona tam bilmiyorum da kriz değil deyoklama gibi birşey olmuş heralde. Biz duruma sevinirken aklıma bunun aç olduğu ihtimali geldi. Kalk lan dışarıya çıkalım zaten babalarımız yanında bi turlayıp gelelim hem açsındır birşeyler ısmarlayayım dedim. Buna orda güzel gözüken bi börekçiden börekleri ısmarladım çay sigara faslını yaparken “Sen nasılsın la bugün çıkıyorlardı demi?” dedi “He kardeşim uğurladım tedavisini olup gelecek inşallah” dedim ama zoraki dediğim cok belli olmuştu o da uzatmadı fazla. Yemekleri yedik geçtik hastaneye işte o gün ordaydık akşama kadar. Sonra beni eve gönderdi zorla geçtim yine odama ben. Fazla dayanamadım bünye fiziken de ruhen de yorgun olunca erkenden sızmışım. Sonraki günlerde pek bi gelişme olmadı. Öyle böyle derken aradan 10 gün geçmişti sevdiceğim gideli. Dile kolaydı ama hani bişeyin ilk yokluğu daha zordur ya onu yaşıyordum ben biraz da toparlamaya başlamıştım kendimi kandırmayı başarmıştım diyeyim ya da.

Evde vakit öldürdükten sonra yavaştan çıkmak lazım deyip zütü kaldırdım. Tam o sırada bizim neco aradı. “Hadi la nerdesin erken gel de iki laflarız” “Geliyorum amk acelen ne” deyip kapattım. Bizim takımdaki çocuklar neconun arkadaşlarıydı hep. Aralarında bi Can’ı severdim. Gerisiyle selam sabahlık düzeyde bi ilişkimiz vardı. Ayakkabıları giyip çantayı taktım koluma merdivenlerden iniyorum. Tesadüfe bakın kim taşınmış bizim apartmana. Didem. Şaka lan şaka Cemil diye biri taşınmıştı onu gördüm. Selam verip hayırlı olsun faslından sonra çıktım apartmandan. Neconun yanına vardıımda saat tam 7 olmuş onu farkettim telefondan bakınca. Selamlaşma faslından sonra yaktık sigaralarımızı gidiyoruz halı sahaya doğru. Bu başladı gene boş boş yok şöyle yapacaz yok böyle gibecez falan muhabbetlerini maç hakkında.Ben he he diye geçiştiriyorum. En son vardık işte sahaya.Bi sıkıntı vardı içimde karşıdaki elemanları gözüm hiç tutmamıştı. Necoya kim olduklarını sorduğumda meslek lisesinden bizim neconun arkadaşı ayarlamış maçı elemanları o da bilmiyormuş işin özü. Neyse giyindik ettik maç başladı. Karşıdaki laleler sert oynuyorlardı bizimkilerin de eli armut toplamıyordu belli bi yerde maç patlak verecekti sonu kavgaya gidecekti. Neyse maç devam ediyor bu arada karşıdan elemanın birisi bizim Can’ın ayağına bi geçirdi Can kapaklandı yere. Zaten kavga için yer arıyorduk. Neconun kafayı elemana vurmasıyla ortalık karıştı biranda. Ben de koştum kaleden bi kaç vurdum derken en son halısaha sahipleri tarafından dışarıda bulduk kendimizi. Saha bizim semt de olduğundan elemanlar dışarıda pek sesini çıkaramadan gibtir olup gittiler. Neco da babasının arabasını almaya gitti Can’ı bi hastaneye zütürüp ciddi bişey var mı yok diye baktıracaktık eleman iyiyim diyordu ama adım bile atamıyordu. Ulan o ara düşündüm şu son 10 günde hayatımda yolunda giden bişey yoktu. Neyse atladık gittik hastaneye doktor bir iki merhem tarzı bişeyler yazdı nöbetçi eczaneden alıp evlere dağıldık. Akşam öyle bilgisayarda takılırken Ceren aradı. 3-4 günden beri konuşamıyorduk. ilk ışın tedavisini almıştı. Sesini duyunca hüzünlendim be kardeşlerim. “Aşkıım” çok özlemişim be “Cereniim nasılsın” diyebildim be sadece. Cevabını bildiğiniz soruları sormayın siz siz olun. Aldığınız yalancı cevap sizi rahatlatmıyor aksine daha kötü yapıyor.”ilk güne göre daha iyiyim alışıyorum sanırım durumuma. Sana yeni halimi atacağım biraz meraklaan. Bak gördükten sonra kaçıp gidersen geldiğimde bozuşuruz. Çok konuşamıyorum bizimkiler pek istemiyor. Seni seviyorum.” gibi şeyler söyleyip çok konuşamadan kapatmak zorunda kaldı. Bizimkiler pek istemiyor kısmınınn yorgunluktan çok konuşamıyorum demek olduğunu anlıyorsunuz zaten. Ama en azından kendiyle barışmaya başladığını hissettim o ilk tepkiyi yavaş yavaş atlatıyordu sanki. Facebook vardı o zamanlar böyle whatsapp yaygın değildi. Ordan atmıştı fotoğrafını. Saçlarını kesmişler. Bebek gibi bi masumiyet vardı bakışlarında. Ama ilk tedavinin vücuda uyguladığı şiddet anlaşılıyordu bakışlarında. Bazen bakışlar cidden farklı boyutlara çıkarıyordu insanı. Zaten bi insanı bağlayan bize bakışları değil midir? Onun için değil mi ilk buluşmalarınızda bakışlarınızı kaçırmayın diye. Bahsedemediğimiz bi ton şeyi bahsetmez mi bize o bakışlar. Fotoğrafına uzun uzun baktıktan sonra kendimi bian sokakta buldum o 10 gibiydi işte. Içim içime sığmıyordu ilk kez fotoğrafını gördüğümde mutluluk yerine keder basıyordu. Korkuyordum yenik düşmesinden,pes etmesinden, kendini bırakmasından onla ilgili tüm olumsuzluklardan korkuyordum açıkcası. Yaptığımız bi antlaşmada onun şartları bu hastalığın konusunu açmamaktı soramyıordum da ben o bahsetmeden onla ilgili şeyleri. Kafamın içini işgal eden düşünceleri bastıramıyordum. Anlat rahatlarsın derler ya kendimde anlatacak mecali bulamıyordum. Kaçmaya çalışıyordum ama hep bi girdapta kalıyordum. Annemlere istanbula gitmek istediğimi belirtmek üzere bilgisayarın başından içeriye geçtim. işte klagib oturma muhabbetlerini yaptıktan sonra babama “Baba sana bişey diyeceğim. Biliyorsun Ceren’le olan bağımı ben istanbula onun yanına gitmek istiyorum ay sonunda “ babamla biraz daha detaylı konuştuktan sonra 20 günsonrasında gidebileceğimi ama önce ailesini aramamı falan söyledi. Hemen Ceren’e yazdım “20 gün sonrasında yanındayım canım” diye. 10 gün bile zor geçmişken 20 gün nasıl geçecekti o kısmını unutuyordum ben. Ceren uyumuştu muhtemelen biraz bekledikten sonra cevap gelmeyeceğini anlayıp ben de uyumaya karar verdim.O gece bi rüya gördüm. Ceren’in yanındaydım. Ceren başta bazı şeylerin güzel biteceğine inanır gibiydi. Sonra ben birşeyler anlatmaya bunu güldürmeye başladım çok da abartamıyordum o bile yormasın diye.Bi süre sonra ceren anlattıklarıma tepki vermiyor sürekli yukarıya bakıyordu. Bu devam edince birşeylerin yolunda olmadığını anlamam çok sürmemişti. Tam yaşıyor mu diye nabzını ölçeceğim sırada nükleer alarmın sesiyle yine uyanmıştım.

ister istemez elim telefona gitmişti sesini duymak istemiştim ama saatin 6 olduğunu görünce bu fikirden vazgeçtim. Alarmı yanlış kurmanın verdiği sinirle söve söve geri yastığa kafamı koyduğumda uyku falan kalmamıştı haliyle. Aklıma bi fikir gelmişti. Onunla ilgili anılarımı en baştan yazmak. Bitirince de onun başına birşey gelmiş olsa bile yazdıklarım sayesinde yıllar boyunca kafamdan çıkmayacağını düşünmüştüm sanırım o zamanlarda. Geçen 3. ayımızda anı defteri tarzı bişe almıştı bana içinde fotoğraflarının olduğu değişik bişeydi. Ona yazma kararı aldım işte. Oturdum masaya derin bi nefes aldıktan sonra başladım satırları doldurmaya;
"Sevgilim 7 ay öncesindeyim bugün. Necati gene tutturmuştu gel bizim mekana gidelim diye.ilk başta pek gidesim yoktu sonrasında Necati hoşlandığı kızın orda olduğu haberini verdi bana. Neyse geldik işte seni ilk gördüğüm kafeye. içeri girer girmez birşeylere gülüyordun yanındaki arkadaşlarının anlattığı. O an tutulup kalmıştım o gülüşlerinde. Sonra Necati'nin "gel kanka şurası güzel" demesiyle kendime gelmiştim. Gösterdiği masa sizin masaydı ben ne alaka diye düşünürken yanındakileri o an yeni farketmiştim. Bizim Cansu ile Eda'ydı. Zaten size yaklaşınca Cansunun çağırmasıyla gelmiştik yanınıza hatırlarsın.O gün sana görgüsüz gibi bakıp duruyordum en başında. Yüzünde hafif bi korku hafif bi merak vardı. Cansu'da aramızı samimileştirmek için laf atıp duruyordu.Bir süre sonra sıkı bi muhabbete tutuşmuştuk seninle. Hangi okuldasın kaçıncı sınıf klagib fasıllarından filmler müzikler konu birbirini açmıştı işte. En son kalkarken utanaraktan telefonunu istemişti bizimkilerin oo hayırdır bakışlarına aldırmadan. Ordan kalkarken sanırım şu 21 yıllık hayatımdaki en güzel günlerimi kapsayacak hayallere kapılmıştım. Mekandan çıktıktan sonra Necati'nin senin hakkında sorularını kaçamak cevaplarla cevaplamıştım. Bir an önce eve gidip seninle nasıl konuya girerim düşünceleri yüzündendi yanlış anlama. Neyse işte mesajlar umduğum gibi gitmiyordu sana korkuyordum seninle olmaz gibi fikirler yüzünden. Ertesi gün ne cesaretse tekrardan buluşmak istediğimde senin babanla işinin olduğunu söylemen de bunu desteklemişti. Herşey 3. günü senin dünü telafi etmek için görüşmek istediğin gün başlamıştı.ilk kez birine bu denli çabuk bağlanmıştım. Ve nasıl oldu bilmiyorum masadan kalkmaya yakın biranda hoşlanmaya başladığımı söylemiştim. Sense beklediğimin aksine ben de diyerekten gülümsemenle beni eşsiz bi duyguya itmiştin. Hele bir de yanaklarımdan öperek veda edişin. Bilmiyorum ilk kez yaşadığım durum değildi ama sen de herşey farklıydı bu kadar hızlı olmasından korkuyordum da canım. Çabuk elde ettiklerimizi çabuk kaybederiz düşüncesindeydim. Ama öyle olmadığını aylar geçtikçe anlayacaktım. Seni seviyorum."
ilk girişe göre güzel olmadığını düşündüm yırtacaktım ama yırtamadım bırak kalsın dedim. Doğal olmak en sevdiğim şeydi belli başlı kurallara bağlı kalmadan yapmak. En iyisi de o değil mi zaten başka birini etkilemediği sürece istediğini yapabilmeli insan. Utanıp çekilmeye ne gerek var sonuçta şurda ne kadar ömrümüzün kaldığını bilmediğimiz bi hayatın içindeyiz.Ne gerek var gereksiz kasılmalara gereksiz özentiliklere. Tabi insanlığımızın bi gereği olarak her ne kadar böyle düşünsekte tamamen uygulayamıyoruz bunu orası ayrı. Yazdığım defteri özel şeylerimi koyduğum dolap çekmecesinin içine koyduktan sonra efkarım sığmaz birikti içime şarkısını açıp yeniden kafamı yastığa koydum. Şarkılar birbiri ardına çaldığı sıra sızmışım yine. Sonra annemin "Olum okula gitmeyecek misin" seslenişleriyle tekrardan uyandım. Hazırlanıp okula doğru çıktım. Aklımdan çıkan halısahadaki kavga Necati'nin yüzündeki hafif morluğu görmemle geri aklıma geldi. Bunun devamı olacaktı elbette. Her ne kadar meslek lisesi elemanları olsa da bizde geri adım atmak olmazdı. Derste uzun zamandır görüşemediğim kardeşim dediğim nadir insanlardan biri olan ibat'a mesaj atmak geldi. Zaten mevzu deyince kendisi akla gelen insanlardandı ama o an cidden mevzu için yazmamıştım sonrasında konuşurken mevzunun devam edeceğini belirtince neco kardeşime bahsetmesek olmazdı.

“Kardeş yaşıyon mu sen sesin soluğunda çıkmaz oldu” mesajını attıktan sonra kendimi derse vermeye çalıştım. Çarşamba günü haftanın en sevdiğim günüydü o zamanlar. Beden eğitiminin ve boş derslerin olduğu gündü. O haftadan sonra tek sıkıntısı dershanenin koyduğu etütlerin olmasıydı. ibat’dan gelen mesajın cebimi titretmesiyle irkildim.”Aynen kardeş ya görüşelim boştaysan hatta bugün napıyon lan dıbına koduğum okul çıkışında takılalım” “Kardaş etüt var bugün 5te başlıyor 1 saat arada görüşelim olmazsa xx kafede bi tavlada eline vereyim” “Anlaştık o halde yenilen hesabı öder hee” “Tamamdır çıkışta ararım”. Samimi arkadaşlarınızla muhabbetleriniz her zaman küfürlü olmak zorunda mı diye düşünürken bi gibtir ordan deli diye bu fikri gömdüm derinlere. O ara Didemi bana bakarken yakaladım. Hani şu yeni gelen kız. Aradan geçen 11 gün sonra ilk kez tanımadığım bi kıza bakabilmiştim. Gözleri Ceren’i andırsa da yanından bile geçemez diye saçma bi düşünce girmişti aklıma. Sonrasındaysa Necati’ye dönüp bi basket atalım mı be öğle arası dedim. Sınıftan elemanları ayarladık. Sağlam maç dönecekti yan sınıftakilere de teneffüste söylemiştik öğle arasını baskete gömecektik. Kendimi hep spora vermeye uğraşıyordum. Yoksa sürekli bi düşünce topluluğu içinde buluyordum kendimi. insan her ne kadar spora veya başka bişeye kaçmaya çalışsa da bırakmıyordu bazı şeyler peşini. Kendine zarar vereceğini bildiğin birşeyi nasıl bırakamaz insan diye düşünür dururuz ama bazı şeylerin elimizde olmadığını idrak ederiz sonrasında. Öğle arası gelmişti baskette her ne kadar biraz hamlasak da rahat bi şekilde ezebilmiştik karşıdakileri. Maçı derse 10 dakika kala bitirmiştik. Kantinden herkes içeceklerini aldı kendimizi attık çimlere. Hepimizin hışı çıkmıştı. Ahmet ordan atladı “Kardeş kalkın nargileye gidelim ne tatlı gider be şimdi olsa” diye bi laf attı ortaya. Ben de dahil olmak üzere sanki böyle birşey bekliyormuşuz gibi atladık hepimiz hadi lan diye. Ceren’im mesaj atmıştı o ara. Hani bazen tam huzuru bulmuşken bir anda sizi ters düz edecek bi olay olur ya. Bu hep böyledir Murhpy kanunlarında ki gibi “Bir şeyin ters gidebileceği olasılıkları engelleseniz bile anında yeni bir olasılık ortaya çıkacaktır”. Aslında düşündüğüm gibi olmamıştı. Özledim yazmıştı sadece. Ama işte kafamdaki olumsuzlukları bi türlü yok edemiyordum ben. Hani daha öncede demiştim ya saçma kuruntularım var diye.

Bizimkilerle nargile fikrini kafamdan çıkarmama sebep olan şey hani şu onu ilk öptüğüm yer vardı ya oraya gitme fikri oldu. Saatin öğlen olmasına rağmen tekel bayiden de 2 tane bira alıp yola koyuldum. Araya giren mesafelerin daha şimdiden bu kadar can yakacağını tahmin edemezdim. Orada eskileri düşündüm yine zaten elden başka bişe gelmiyordu ki. Biri gittiğinde ondan geriye kalan tek şey anılar değil midir? Ardından yakılan sigaralar içilen içkiler söylenilen sözler çizilen resimler dinlenilen şarkılar da bu anıların eseri değil mi?Orda yine anıları tazelerken ibat’ın aramasıyla devam ettiğim hayata dönebildim.”Yarım saate mekandayım bekletme giberim tahtanı” “Tamam la görüşürüz” orda diyip kapatıverdim ben de. Uzatmaya ne gerek vardı. Kalkıp kafeye doğru yol alırken Cansuyu gördüm. Ayaküstü sohbet ettikten sonra tekrardan kafenin yolunu tuttum. ibat’la klagib tokalaşma faslımızdan sonra birer çay ve tavla istedik kafedeki çalışan kardeşimizden. Kafelerde çalışanlara iyi davranın kardeşlerim üniversite okurken çalışan bi kardeşiniz olarak öyle insanlarla uğraştım ki. Sonuçta onların da bi çoğu ellerinde olmayan kaderlerinin verdiği parasızlığı gidermek için orda didiniyorlar. Neyse fazla uzattım sözü yine. Çaylarımızı içip tavlada mars olmanın verdiği hüzünle söze girdim. Anlattım olayı işte maçta böyle böyle oldu bizim Necoya da cumartesi bi buluşup konuşalım diye rest çektiklerini. Ha bu arada ibat’tan bahsetmedim hiç size. ilkokuldan lise bire kadar beraber okuyup aynı mahalleyi paylaştık. Liseden sonraysa aramız açıldı biraz. Daha sonralardaysa tekrardan canlanmaya başladı işte. ibat’ın da muhabbeti sağlamdı. Bazen gereksiz yere olan ufak tefek binliklerine rağmen darda olduğumda ilk destek olacak adamlardandı. ibat olayı dinledikten sonra cumartesi buluşmadan önce aramamı söyledi sadece sonrasındaysa Ceren meselesini sordu. Ah ulan anlık kafam bi yere gitse bile önüme seriyordu yine bazı şeyler onu. Ona da kısaca olayı anlattım. Omzumu sıkaraktan “Kardeşim ne olursa olsun sonuç ayakta durmaya çalış düşeceğin zamanda ben de kaldırmak için yanındayım seni” diyerekten son noktayı koydu. Aslında dediği şuydu ölüme bile kendini hazırla ama şimdiden bu hale gelme biraz toparla kendini daha yolun başındasın be kardeşimdi.
Hesabı yenilen ben olunca ödedim kalktık mekandan tokalaşma faslımızla ayrıldık.

Yolda giderken aklıma uzun zamandır görüşmediğim bi diğer kardeşim geldi. Aradım onu da yine kızla mesajlaşıyor olacak ki ilk çalma da açtı.”Nerdesin lan kardaş yanına geleyim de 2 laf çevirelim” “Dayı gel evdeyim valla bizimkiler dayımlara geçti çay sigara yapıyordum ben de. Bekliyorum çay iyice soğumadan gel he” deyip kapattık işte. Aslında biraz daha konuşma faslı var da uzatmayayım dedim.O günü Furkanlarda bitirdim. Dershanenin ilk etütünü de ekmiş olduk. Neyse ki evdekilere mesaj gitmemiş olsa gerek ki eve geç saatte gelmeme rağmen bişe dememişlerdi diye yattığım yerde düşünürken annem girdi içeriye. “Oğlum biliyorum Ceren’e üzülüyorsun ediyorsun ama bu sene senin de bi sınavın var” gibisinden laflar edip çıktı odadan. Hani birşey vardır üstüne düştüğümüz şeyleri bi türlü yapamayız. Yapmaya niyetleniriz ama yapamayız bi türlü. Ders çalışmayı sürekli planlıyordum ama bi türlü yapamıyordum. Ardını kovalayan günlerde pek önemli birşey olmadı işte. Okula gittik geldik dershaneye uğradım. Dershaneden bi kaç arkadaş edindim kendime. Cerenle mesajlaşıyorduk o yazabildikçe. Düşüncelerime biraz daha mantık yönüyle ağırlık vermeye başlamıştım. Sürekli duygusallığa vurup tamamen bırakamazdım sonuçta. Bırakmamam lazımdı. Cumartesiyse hayatımda yine darbe alacağım gündü. Bu sefer duygusal değil lan fiziksel ilk darbemi yemiştim. Karşımızdakileri adam yerine koyup emanetsiz gittik ama onlar aynı şekilde davranmayıp şerefsizliklerini belli etmişlerdi. Buluşma saatine doğru ibat’ı arayıp şu saatte şurdayız gibisinden laf ettim kapattım işte. Necoda bi kaç adam toplamış bizim çocuklarla beraber biz 6 kişi falandık. Çağırılan yere yaklaştığımzda da ibat’ın getirdikleriyle beraber 14 kişi falan olmuştuk. Karşısı işi abartmış biraz bizden fazla duruyorlardı. Neyse bizim öncülüğü neco yapıyordu “Selamün aleyküm” diyerek başladı karşıdaki ağır abi gibi duran elemanla.Tam hatırlamıyorum ama bi kaç muhabbetten sonra bizim Neco gene dayanamayıp kafayı vurmuştu zaten gibtiğimin kafası yüzünden başımıza gelmeyen kalmamıştı. Ama biz de girmeye başladık. O ara karşıdaki birisine yumruğu koyduktan sonra belimin sağ tarafında bi yanma hissettim. Daha sonrasındaysa polis arabasının siren sesini duymam bir oldu. Sanırım toplanan kalabalığı görünce mahalle esnafından birisi aramıştı. Polisi gördükten sonra karşıdaki elemanlar bir anda topukladı bizimkilerin de bi kısmı topuklamıştı o anki panikle bense koşmak için çabalamamla kendimi yerde bulmam bir oldu. Garip bi histi bıçaklanmak ilk başta acısını pek hissetmiyorsun ama sonrasındaysa ben burdayım diye bas bas bağırıyordu. Gelen polis ambulansı aramış olsa gerek ki ambulansı 5 dakika içinde gördüm. Gittikçe vücudum halsizleşiyordu. Sanırım bunun sebebi de kansızlığımın olmasıydı. Bir anda kararmıştı herşey.. Gözümü açtığımda hastanedeydim. Pek ağır bir darbe yemesem de sanırım ters tarafımıza gelmiş ve bende ki kansızlıkla bayılmışım. Doktor bir kaç saat durduktan sonra gidebileceğimi ama sonrası günlerde kan kontrolleri için gelmem gerektiğini söyleyip gene kansızlığımla ilgili bi kaç ilaç vermişti.

Sabahın ilk ışıklarıya istanbula girmiştik. Otogara varma faslı çok uzun sürmüştü zaten ne zaman gitsem 2 saatten önce esenelere varamıyordum. Ailesiyle konuştuğuma göre yenikapıda inip taksiye verdikleri adrese gittiğimde beni karşılayacaklardı. Öyle de olmuştu. Yüzlerini zoraki bi yorgunlukla karışık gülümse kaplamıştı beni gördüklerinde. Ben de en içten gülümsememi yapmama rağmen onlardan farkımın olmadığını düşünmüştüm o kadar yol gelmenin de etkisi vardı tabi bunda. Selamlaşma fasıllarından sonra evlerine doğru giderken ailesinin klagib soruların maruz kalmıştım. Güzelce cevaplar verirken babasının burası da bizim yeni kiraladığımız yer diyerekten cebinden bi anahtar çıkarmasıyla kapıyı açması bir oldu. Direk canımdan parça olan Ceren’in yanında bulmuştum kendimi. Yatıyordu yatağından doğrulmaya kalktı. Ben sarılacakken biranda geri çekildi. Bağışıklık sisteminin zayıf olmasından dolayı öyle her istediğine sarılamıyormuş. Bense burukluğa düşsem de “Ellerinden tutabiliyor muyuz bari prenses hanım” diyerekten gülmeye çalıştım. “O kadarına izin veriyorum efendim ama daha fazlasına kesinlikle izin yok” dedi yarı ciddi yarı gülerekten. Ona yokluğunda olanları, derslere sıkı sıkı sarıldığımı sözlerini düşündükçe daha çok sarıldığımı, ailemi , okuduğum kitaplardan kesitler vererek konuşma faslını uzattım uzatabildiğim kadarıyla. Yataktan doğrulmasıyla “Seni çok özlemişim Emre” diyerek ellerimi sıpsıkı tuttu. O kadar sıkı tutmuştu ki ellerim acımıştı ama yemişim lan acısını sevdiğiniz insan elinizi yaksa bile çekemiyordunuz. Klagib özledim muhabbetlerinden sonra annesi haydi kahvaltıya diyerekten içeriye çağırdı. Ortamda kesinlikle hüzünden eser yoktu. Sanırım bu da hastanın yanında suratı asık olmamalı şeyinden geliyordu. Güzel bi kahvaltı yaptıktan sonra fotoğrafımızı çekmesini istedim annesinden. Sarılamıyordum ama yanyana durmamızın bi sıkıntısı da yoktu. Zaten onu beklediğimden iyi bulmuştum. Keyfim yerine gelmişti resmen. Nasıl gelmesin aq içinizden bi parçanın o denli gülüşleriyle karşılaştıktan sonra.2 saat sonra falandı sanırım. Canım yarim uyumak istediğini yorulduğunu söylemişti. Yaptığımız sadece kahvaltı ve oturarak sohbet etmekti. Derin düşüncelere itti bu beni tabi canım benim diyerekten yatmasını izledim bi süre. Az daha kovacak oldu beni ya gitsene uyuyamıyorum senin yüzünden falan sitem etti. Tam kalkıp içeriye geçecekken ellerimden tutup “Gitme kal yanımda bakma öyle dediğime yanımda olman bile bana nasıl iyi geliyor bi bilsen.” dedikten sonra oturdum kalktığım sandalyeye. Geri ona güzel anılarımızdan bahssettiim. Bi süre sonra yine bişeler anlatmaya kalkarken gözlerinin kapandığını farkedince sustum. Derin düşünceler yine belirdi suskunluğun olduğu her yerde olduğu gibi. Canım yanmıştı be sadece kahvaltı yapıp muhabbet etmesi bile böyle yoruyorsa durum düşündüğüm kadar da iyi olmasa gerekiyordu. Bi süre sonra uyuduğundan emin olduktan sonra içeriye geçtim. Işte ailemi sormaları derslerimi falan sormalarından sonra konuşacak pek bişey de kalmamışken. Ben durumu sordum. 2. tedavi geçen hafta alınmış dün de bazı testler yaptıklarını bugün onları almaya gideceklerini söyledi babası. Ben de gitmek istedim kıramaadım. Evde biraz daha vakit geçirirken babasının hadi gidelim sesiyle kalktım ben de ayağa.