Veda etmek yerine göre basit birşeydir illa geri gelecek diye düşünürüz. Ama öyle vedalar var ki bi daha gelmeyeceği ihtimali hep kafanızdadır. Hatta gelmeyeceğini bile bile görüşürüz tekrardan deriz.Ama Türkiye’mde yanlış aranılan numaraya bile görüşürüz diyen bireyleriz. Neyse saçmalamayayım daha da uzatarak. Ailelerimiz bilirdi bizim birlikteliğimizi. Ama bizimkilere hiç bahsetmemiştim son durumdan. Onlar sadece taşınıyorlar diye biliyorlardı. Arabalarıyla gideceklermiş öyle söyledi Cerenim mesajında. Erken saatlerde çıkacaklarmış yola. Nükleer alarmına ilk defa sövmüyordum o olmasa belki de son kez göme fırsatını kaçıracaktım.Çıktım üstüme birşeyler alarak evden. içimde buruk bi duygu vardı son günlerde sürekli olduğu gibi. Evlerine vardığımda fazla vaktiğimin olmadığı belliydi babasını arabaya valizleri yerleştirip yukarı çıkarken gördüğümden. Aradım aşağıda olduğumu söyleyip kapattım. Daha önce çok beklemiştim o kapılarını gören yerde.Ama bu sefer beni görmek için sevincten merdivenleri ikişer üçer inen bi Ceren yoktu karşımda. Sanki olduğumuz anı uzatmak istercesine yavaş yavaş iniyordu ağır çekim misali. Beni farkettiğinde yüzünde bi tebessüm belirdi ama bu sefer korku ve endişe hakimdi o gülüşlerinde. Neyse yanıma geldi bi süre bakıştık kaldık öyle. Ağlayacak gibi oldu yine gözlerini elimle siler gibi yaptıktan sonra “Bizi bağlayan sevgi sıkıntılarımız ne kadar büyük olsa da kopmayacak biliyorsun bunu lütfen seni böyle hatırlamak istemiyorum yanına gelene kadar ki süreçte.” “Tamam tamam” diyerekten sahte bi gülümseme atıp “Seni çok seviyorum bunu hiç bir zaman unutma geldiğinde de zaten biraz daha toparlamış olacağım biliyorum beni düşünüp kendini bırakma iyice bak bu sene kazanacaksın sınavı sonra ben de iyileştikten sonra senin kazandığın yeri kazanmak için çabalayacağım daha. Eğer iyi bi yer kazanamazsan ayrılırım hem bak senden. Şaka bi yana yanıma geldiğin her seeferinde soracağım bak derslerini eğer ihmal ettiğini düşünürsem o halde beni üzmek isteemezsin demi” bu kıza ben her buluşmamızda bağlanıyordum öncesinde. Veda ederken bile insan düşünceleriyle fikirleriyle o halde olmasına rağmen bağlıyordu beni. Orda bi süre daha konuştuktan sonra annesinin seslenmesiyle gitmesi gerekti. Sarıldık birbirimize tekrardan çok uzun sürdü o an. Hani hep öyle olmaz mı zaten iyi şeylerimizin ne çabuk bittiğini anlayamayız ama bizi derinden etkileen şeyler hep çok uzunmuş gibi gelir. Yanından ayrıldıktan sonra Ceren’in söylediklerinin etkisiyle bu sene gireceğim bi sınav olduğunu tekrardan hatırladım.O zamanlar ilk ygs lys mağdurları bizdik. 4 ay gibi bi süre vardı ilk sınavımıza. Hedefim öyle ahım şahım bi doktorluk veya yüksek mertebede bi mühendislik okulu değildi. Ama iyi bi okul tutturmam lazımdı. Ailemizin pek bi miras yönünden bana faydası dokunamazdı. Kendi yağında kavrulup giden cinstendik. Hani kötü bişey yaşadığımızda yanımızdaki yakın olduğumuz kişilerin konuşmasından sonra bi umutlanma gaza gelme dönemi vardır ya. Ceren ben de üzüntülerimin yanında onun için birşeyler yapacam fikriyle bazı şeyleri ateşlemişti. Derslerim fena değildi. Hatta takdir bile geliyordu karne o zamanlarda.Ama sınav bazında kendime güvenim pek yoktu sonuçta yazılılara son zamanlarda abanırsan veya kopyayla falan yapabiliyordun ama bu maroton çok farklıydı. Ben böyle şeyler arasında giderken yine eve varmışım haberim yok. Bizimkiler saatin 7 ve cumartesi olmasından ötürü hala yatıyorlardı. Geçtim odama bilgisayar başına. Biraz fotoğraflarımıza baktıktan sonra yatağa attım kendimi. Bi plan yapmak gerekiyordu birşeylerle uğraşmam gerekiyordu yoksa onu görmeye gidecek zamana kadar o sabrı kendimde bulamazdım. Daha önce bahsetmedim size basketbolu çok severdim lise 4 e kadar da okul takımındaydım. Kalıbın verdiği şeyle 4 numara oynardım. Basketbolu planlarım arasına koymayı düşündüm ama sadece haftada 1-2 gün ikişer saatten fazlasını ayıramazdım yorucu olurdu.Ben böyle planlar yaparken annem geldi biranda odaya “Oğlum hadi kalk ekmek al kahvaltı yapalım. Senin neyin var çok düşünceli duruyorsun hatta 2-3 günden beri bi haller var sende de genç adamsın üstüne gelmeyeyim dedim ama hala kurtulamadın gitti” “Kaç ekmek alayım ya da bugün pide alalım mı ya” diyerekten duymazdan gelmiş gibi yaptım annemde amaan sonra gelir anlatır altından kalkamazsa bakışı atıp çıktı odadan. Bakkala vardığımda bizim Seyfullah dayıya selam verip ekmekleri alırken kulak misafiri oldum bi konuşmaya. Bizim Necati’nin annesi fenalaşmış kaldırmışlar hastaneye. Hemen konuya atlayıp nerede olduklarını ne olduğunu falan sorup eve koşmaya başladım. Annemler bilir Necati’yi. Durumu anlattığımda babam hadi kalk beraber gidiyoruz dedi. Arabayla giderken ben Ayşe teyzeyi düşünüyordum az mı ekmeğini yedim nasıl düşünmeyeyim. Hastaneye vardığımızda kritik bi durumu kalmadığını dinlenme odasında olduklarını söylediler. Ufak kalp krizi geçirmiş ama neyseki korkulan olmamış. Necati’yle muhabbet edip moralini biraz yükselttikten bi kaç saat sonra doktorun bugün burda kalsın yarın taburcu ederiz demesiyle iyice rahatladık. Ben de şaşırdım ama biyandan da sevindim. Kalp krizi diye düşününce büyük birşey varmış gibi düşünüyor da ufağımıymış artık ne diyorlar ona tam bilmiyorum da kriz değil deyoklama gibi birşey olmuş heralde. Biz duruma sevinirken aklıma bunun aç olduğu ihtimali geldi. Kalk lan dışarıya çıkalım zaten babalarımız yanında bi turlayıp gelelim hem açsındır birşeyler ısmarlayayım dedim. Buna orda güzel gözüken bi börekçiden börekleri ısmarladım çay sigara faslını yaparken “Sen nasılsın la bugün çıkıyorlardı demi?” dedi “He kardeşim uğurladım tedavisini olup gelecek inşallah” dedim ama zoraki dediğim cok belli olmuştu o da uzatmadı fazla. Yemekleri yedik geçtik hastaneye işte o gün ordaydık akşama kadar. Sonra beni eve gönderdi zorla geçtim yine odama ben. Fazla dayanamadım bünye fiziken de ruhen de yorgun olunca erkenden sızmışım. Sonraki günlerde pek bi gelişme olmadı. Öyle böyle derken aradan 10 gün geçmişti sevdiceğim gideli. Dile kolaydı ama hani bişeyin ilk yokluğu daha zordur ya onu yaşıyordum ben biraz da toparlamaya başlamıştım kendimi kandırmayı başarmıştım diyeyim ya da.