Ocak ayının sonlaarına geliyorduk sanırım. Mezarının başında yine Ceren’imle sohbete tutuşmuştuk. O benim içimde yaşıyordu triplerini gülmelerini bağırmalarını. Ben de ona ne kadar hasret duyduğumu anlatıyordum sürekli. Bazen sanki bi yere gitmiş de onu bekliyormuş gibiydim. Toprağını suladıktan sonra veda etmiştim ona. Mezarlıktan eve geçerken yolda Necoyu görmüştüm nerden geldiğimi anlaması zor olmamıştı son zamanlar da ev mezarlık arasında gitgel yapıyordum sadece.”Emre kardeşim” diyerekten yanıma geldi. Hadi gel kafeye gidelim lafını ilk kez kıramadım çünkü odama gidince gene yokluğunu ilk defa yaşamak istememiştim. Tavla atarım biraz belki kafam dağılır diye düşünmüştüm. Neco yokluğumda olan şeylerden bahsediyordu. Bense dinliyormuş gibi yapıyordum çoğunda. O gün tavlada aşırı bi şansım vardı anlam veremediğim sanırım aşkta kaybeden kumarda kazanır lafını yaşatmak sorgulatmak istemişti hayat. Bolca lafladıktan sonra Neco 3 Şubatta okulların açılacağını devam etmem gereken bi okulum olduğunu hadi sınavı seneye yapabileceğimi ama en azından şu okulu bitirmem gerektiğiyle ilgili bi ton açıklama yapmıştı. Haklıydı aslında birini kaybeettiğinizde acınız ne kadar büyük olursa olsun devam etmeniz gereken bi yaşdıbınız olduğu gerçeğini vurdu yüzüme o gün. O gün biraz kendimi toparlamaya başlamamın ilk günüydü sanırım o yüzden değindim sadece. Onun ardını kovalayan günlerde ise pek bi değişiklik olmamıştı okul açılana kadar. Artık yakın arkadaşlarımın hadi görüşelim laflarını kırmıyordum en azından. Onlarla vakit geçiriyordum. Geçen 2 ayımı özettleyeecek olursam bir buçuk ayı kendimi yalnızlığa verdiğim tamamen onunla ilgii anılar içerisinde yüzdüğüm son iki haftaysa necoyla buluştuktan sonra arkadaşlarla sürekli birşeyler yapmakla geçmişti. Hayata devam etme isteğinizi bazen ailenizi siz gittikten sonra yaşadıklarınızı düşünüp onların da yaşamaması bazense yakın olduğunuz arkadaşların size sizin yüzleşemediğiniz şeyleri yüzünüze vurmasıyla kazanıyorsunuz. Vücudunuz bıraktığınız gibi kalmıyor o geçen süreçte zayıflıyorsunuz istemsizce. Yemeden içmeden kesiliyorsunuz bi süre sonrada dengesiz bi beslenmeyle devam eden süreçten dolayı. Annemler son zamanlardaki değişimlerimden biraz daha toparlıyor gibi durmamdan dolayı sevinçliler. O gün saçma bi antlaşma yapmıştım kendimle Ceren’den ayrılacaktım. Tamam çok seviyordum çok hoşlanıyordum. Ama artık sadece arkadaş gibi olmalıydık. Mezarında vermiştim bu haberi ona. Bilmiyorum o da doğrusu bu der gibiydi sanki.Ya da kendimi öyle kandırıyordum. Nasıl bi pgibolojideydim bilmiyorum vefat eden birinden ayrılmak.. Hani normal yaşantıma dönmem gerektiği için kendimi öyle mi kandırmaya çalıştım yoksa cidden sorunlarım mı vardı bilmiyorum. Ama ayrıldıktan sonra onunla ilgili herşeyi topladım bi kutunun içine koydum. Özenle hazırladım ama kutusunu. Herşeyi oraya koyma kararı aldım onla ilgili. Bilgisayardan fotoğraflarını da aynı şekilde bi klasör içinde topladım. Hatta sıkıştırıp bi siteye yükleyip siteyi de telefona kaydettiğimi de hatırlıyor gibiyim ama şuan ulaşamıyorum ona ne bilgisayardan haber var ne de telefondan. Neyse o gün veda ettim işte ona. Son kez oturup ağlayacağımı düşündüm içimi döktüm anı defterine onunla ilgili 24. sayfayıda yazıp son olarak defteri de koyup kutusunu kaldırdım odamda dolabın birine.Son kez ağlamamıştım tabi ki de o kadar robotlaşmış şartlanmış birisi olamaz insanız sonuçta en duygusuzum diyenimiz bile neler düşünür neler çizer kafasında tahmin edemeyiz.