Sonradan öğrendiğime göre hani diyordu ya doktor en ufak üşütme onu ölüme zütürebilir diye. Ben gittikten 2 gün sonrasının akşamında yakalanmış gribe. Ertesi gün zaten durumu ağırlaştığından özel bi odaya almışlar onu. Bana birşey söylemedi tabi nasıl söylesin ki direk geleceğimi biliyordu belki de. Ya da onu öyle görmemi öyle hatırlamamı istemedi. Bi ton ihtimal var hangisinin olduğunu da kestiremiyorsunuz. Odada 2 gün daha geçirdikten sonra crp değerlerinde aşırı bi yükselme meydana gelmiş yani yakalandığı grip çok fena şekilde yayılmış nirvanasına çıkıyormuş bir nevi. Zaten yoğun bakıma alınmış o akşam. Yoğun bakımda ilk başta önlem amaçlı konulmuş yakalandığı şey akciğerlerini de ele geçirmeye başlamış yavaş yavaş almış onu bu hayattan 9 gün içinde. Böyle hastanede vefat olaylarında oranın belediyesi mi tam hatırlamıyorum birileri size ambulans ayarlar. Ambulans sokağın başından döndüğünü hatırlıyorum. Evdekilerin geliyorlar aha sesleri kimisinin ağlamaları kimisinin soğukkanlılıkları.. Yakınınızdan birini kaybettiğinizde ki şok beklediğinizden biraz uzun sürebiliyor. Bazen anlık olarak durumu unutuyorsunuz çevrenizdeki toplanan kalabalığın neden toplandığını hatırlayana kadar, okunan duaların ne için okunduğunu hatırladığınz zamana kadar. O gün son görevimizi yapmıştık. Onu toprağa ellerimle vermiştim. ilk defa mezarın içine girip yerleştirme işini yapmıştım. O an onunla beraber gitmeyi çok fazla istiyordum. O cansız ama sanki çocuksu ifadesini kaybetmeyen yüzü hala aklıma gelir ara ara. Sadece onun bedenini koymuş olmuyorsunuz toprağa. Toprağı doldurmak için attığınız her kürek darbesinde sizin de ruhunuzdan bi parça gidiyordu oraya. Ertesi günlerde cenaze eviyle ilgili şeylerde uğraştım sanki cenaze bizim evimizdi. Misafirliklerimize gelmişlerdi. işte o cenaze günlerinde anlıyorsunuz aslınad gerçekten gittiğini. Gelenin gidenin başınız sağolsun demesi hatırlatıyor tekrardan size. Sevdiğiniz biri gittiği zaman siz de sanki yakınlarda başka biri daha gidecekmiş gibi bi hissiyat yaratır.O günler hayatımın en berbat günleriydi. Güne uyanıyorsunuz ve aklınıza gelen sahne onu cenaze yıkama aracında gördüğünüz o yüzündeki ifade. Elinizi ayağınızı çekiyorsunuz bi süre herşeyden. Tutunmak için bi dal arıyorsunuz ama dalların bu kadar narin olacağını kestiremiyorsunuz tuttuğunuz her dalda tekrardan düşüyorsunuz yere. Hatırlatıyor size herşey. Dinlediğiniz şarkı, okuduğunuz bi kitaptaki bi olay, telefonda birini aramak için rehberde aşağı inerken isminin belirmesi, arkadaşlarınızın nasılsın diye aramaları bile tekrardan hatırlatıyor bi çok şeyi. Hayatımda ilk yediğim darbe buydu belki de. Güçlü olmamı söyleyen herkese karşı sadece gibtirin gidin be demekten başka bişey yapamıyordum.Tek kalmaya çalışıyordum sürekli. Diğerlerinin yanında ağlamayı sevmeyen birisiniz ya hani. insan içindeyken sadece defin sırasında kendime hakim olamayıp ağlayabilmiştim. Onun dışında insanlar görmemişti ağladığımı ha bi neco dışında. Bazı şeylerin değiştiğini düşündüğünüz sırada beklemediğiniz ikinci bi darbe alırız ya bi hayatta. Saçma kuruntulara sahip birisi olaraktan öyle birşeyi bekliyordum bi yandanda. Ama yakın bi süreçte beni bekleyen sadece hüzün günleri bekliyordu sadece. Bu aralık ayını kapatıyorum artık zaten asıl değişimler 2. dönemin başlamasıyla geliyordu meydana..