Hastane yakınlarımızda bi yerdeydi 10 dakika gibi bişey ya sürdü ya sürmedi varmamız. Saat 1’e geliyordu galiba. Babası dışarda soluklanalım diyerekten banklara oturma teklfiinde bulundu hem daha randevu saatine varmış. Aslında bazı şeyleri konuşmak için yaptığını anlamıştım bunu. Beklediğim gibi de olmuştu oturmaya başladıktan sonra “Nasıl söze girilir bilmiyorum. Kızıma değer verdiğini de biliyorum. Onun bu halinde bırakmamakla kalmayıp buralara kadar gelmiş olman falan. Ama bazı şeyleri de bilmen gerektiğini düşündüm. Durum evde görüldüğü kadar iyi değil. Hani sürekli gülüp eğlenmeye çalışıyoruz ama sırf moralini biraz olsun ayakta tutabilmekti. Vücudu ışın tedavisine beklediğimizden daha fazla hasarla cevap veriyordu. Hani bazı şeyleri söylemek zordur ya. Birazdan alacağımız sonuçları öğrenmek de zor gidip almak için bile ayrı bi çaba sarf edeceğim. Doktorun ilk başlamadan önceki yaptığı testlerde vücüdunun hassaslığına değinmesi ve geçen günkü testlerde herşeye hazırlıklı olmamız gerektiğini vurgulaması falan bilmiyorum Emre. Anladın sen demek istediklerimi işte” dedikteen sonra susmaya başladı. Bir süre sustuk öyle. Tam konuşacağım sırada anladı mı artık veya denk mi geldi bilmiyorum hadi gidelim demesi bir oldu. içeriye girdik işte biraz hastane de bekledikten sonra sıra bizim saate gelmişti sanırım ordaki bi elemana birşeyler dedikten sonra doktorun odasına doğru gitmemiz bir oldu. Doktor kısmını daha fazla uzatmayayım. Doktor bize o gün pek umut verici konuşmadı hatta şimdiden bazı durumlara hazırlanmamız gerektiğini söylemişti. Vücudu cidden aşırı hasssas olduğu için bi üşütmesi bile şuan ölüme sürüklenmesine sebebiyet verebilirmiş. Düşünsenize sevdiğiniz biri sadece saçma bi üşütmeden dolayı ölebiliyor. Düşünceler bu sefer sıkı bi girdaba itmişlerdi. Sabah ki enerjimi yerle bir etmekle kalmayıp umutları mı da çalmışlardı. O gün hakkında daha fazla konuşamıyorum. Onunla sahtede olsa güzel saatler geçirmiştik. Sahte dediğime bakmayın işte içimiz kan ağlarken onun yanında gülmeye güldürmeye çalışmalarla geçen saatler. Hayallerinden bahsetti bana o gün çıkınca beraber neler yapmak istediğimizi neleri yapmayı özlediğini beni benim derslerimi o halde bile sürekli derslerime kafa yorabiliyordu. Hayret ediyordum. Bana dışarıya çıkmak istediğinden yakınıp duruyordu. Evin içinde bile maske ile dolaşırken dışarı çıkmak da neyin nesiydi. Ama hak veriyordum o böyle kapanıp bi yerde kalamayacak biriydi. Nasıl özlediğini sözlerini sarf ederken ki o tondan anlayabiliyordum. Ama elimden gelen birşey yoktu özellikle sabah doktorun dediklerinden sonra. Sadece sohbet etmek geliyordu elimden. Ama o bile yetiyordu bazı boşlukları doldurmaya azaltıyordu girdaptaki düşüncelerimi o kara bi türlü gitmeyen düşüncelerimi. O günün akşamında geri dönmem gerekiyordu. Öyle anlaşmıştık. Vedalaşma fasıllarından sonra yine otogarda buldum biranda kendimi.Bi dahakine onun geleceğinden bi haber şekilde. Eve varmamla temiz bi uyku çekmiştim onu görmek ruhen her ne kadar iyi gelse de fiziken aşırı yorgun olmamın verdiği şeyle olan bişeydi bu.

Buraları biraz atlamayı düşündüm zaten çok geçmeden başıma böyle bi olay geleceğini kestirmek zor değildi buraya kadar yazdıklarımda. Onu gördükten 13 gün sonrasıydı. Aralığın 3ü. Cerenden pek haber alamıyordum son günlerde oysa ışın tedavisi de alınmayacaktı doktor güya kan değerlerinin düşük çıktığını ve bir süre ertelemesi gerektiğini falan söylemiş ona en son öyle demişti. Detay sormak yoktu hatırladığınız üzere. O gün bu kurala uyamadım ve sormuştum cevabı ağır olmuştu biraz. “Ben zaten yeterince bunlarla ilgili şey düşünüyorum sen düşüncelerimin bianlık kaybolmasına yol açan adamsın nasıl olurda bana bu düşünceleri tekrar yaşatacak şeyler sormaya çalışırsın.” cevabımı almıştım pek bişe diyeemedim işte özür dileme fasıllarından sonra da pek konuşamadık. Pişmanlık duymuştum o an verdiği cevap içime oturmuştu. Her ne kadar bunu koonuşmalara yansıtmıyor olsam da bilirsiniz işte içten içe o pişmanlığım artıyordu. Aramak istedim onu o an aralarımıza giren zamana inat. Aradığımda ulaşılamıyor cevabını almıştım beklemediğim bi şekilde. Zaten aradan çok geçmemişti ki babası aramıştı. Kurduğu cümle hala dün gibi aklımda. “Emre kaybettik aslanım can parçamızı kaybettik. Yarın sabaha kızımı getiriyorum oraya Emre onu uğurlamaya getiriyorum doğduğu yere. Yanımda ol aslanım bu bu zamana kadar ki herşeyden... ” konuşamamıştı kapatmıştı sonrasındaysa. Yakın olduğunuz birini kaybettiğinde inanmıyorsunuz ilk başta. Kötü bi şaka olduğunu düşünüyorsunuz böyle bi konuda şaka yapılmayacağını bilmenize rağmen. Hani bıçak saplandığında da ilk hissetmiyorsun sonra bas bas bağırıyor demiştim ya.Bu da öyle birşeydi sanırım. Ilk başta mal gibi bakındığımı hatırlıyorum sonrasındaysa da gözlerimi açtığımda annemin başında dikildiğini gördüm. Bayılmışım sanırım kansız olan bünyeme ağır gelmiş. Nasıl gelmesin ki aradan 4 yıl geçmesine rağmen hala içimde birşeyler yanarken. Annemler de öğrenmiş durumu sayıklamışım sanırım bayıldığım o sıra “nasıl bırakıp gidersin” gibisinden şeyleri. Kalbinize saplanmış gibiydi bu sefer bıçak. Evin içinde derin bi sessizlik hakimdi. Nasıl konuşacaklardı ki şimdi düşünüyorum da. Ölenle olana yapacak bişey yok lafını kullanırız ya bazen. O durumu yaşamak cidden farklı bi durummuş yaşamadan anldıbını anlamıyorsunuz. Elinizden onu geri getirmek için birşey gelmediğini o çaresizliği hissetmeden anlamıyorsunuz işte. Sabahına kadar onların evinde hüzünlü bi telaş vardı. Nasıl defnedileceğine dair haberi alıp erkenden gelen akrabalarıyla yakın komşularıyla konuşmalar dönüyordu. Bense merdivenlerinde oturmuş sadece sigara yakıp içiyordum birini söndürüp diğerini yakıyordum. Neco gelmişti yanıma o gece diğer arkadaşlarda gelmişti ama onları zorla eve göndermeyi başardım neconun yanımda olduğunu bahane ederekten..