lise hayatımda pısırığın tekiydim

o kadar çekingendim ki,sınıfta hep arka sıralarda otururdum hoca tahtaya kaldıracak diye korkardım. hoca anlamadığınız birşey var mı? diye sorduğunda anlamadığım halde ben anlamadım diyemez dim.bir kız arkadaşım olmasını çok isterdim ama konuşmak isteyen kızlardan hep kaçtım o kadar pısırıktım ki deli gibi aşık olduğum kıza seni seviyorum diyemedim hep içimde yaşadım. çok fazla arkadaşım olmadı, yeni bir ortama girmeye çekinirdim mecbur değilsem hep kaçardım. annem babam bana hiç güvenmedi, okula gittin mi diye sorduklarında gittim derdim, inanmayıp okula gelip sorarlar dı. çok ezildim çok. sessiz olduğum için hep tepeme çıktılar ezdiler.ya şimdi? şimdi çok farklı açıldım resmen yüzbin kişiye hitap edecek özgüven sahibiyim. nasıl mı oldu? korkularımın ve çekingenliğimin üzerine giderek.
edit:iş hayatına atıldım sosyalleştim evden uzaklaşınca açıldım amk sonra düşündüm herkes benim gibi bir insan neden çekineyim ki birde kız arkadaşım oldu liseden sonra artık tam açıldım