lepistes

okan, on yaşında bir çocuktu. süs balıklarına meraklıydı. evlerinde bulunan akvaryumda pek çok türden süs balığı bulunuyordu. bir gün okan’ın eline süs balıklarıyla ilgili bir kitap geçti. bu kitabın bir sayfasında gayet güzel bir balık dikkatini çekti. balığın resmi altında beta diye yazıyordu. diğer süs balıklarına oranla biraz iriceydi. beta kesinlikle akvaryumdaki balıkların arasına bırakılmaz, akvaryum kenarına tespit edilmiş, yarıya kadar su dolu küçük bir kavanoz içinde bekletilirmiş. mümkünse ayrı bir akvaryuma konması daha iyi olurmuş. o akşam okan, babasına beta’dan bahsetti, kitaptaki resmi gösterdi ve bir beta’nın akvaryumlarına çok yakışacağını söyledi. bunun üzerine babası hafta sonunda bir beta alacağına dair okan’a söz verdi. beta’yı aldıktan sonra okan akvaryumla daha çok ilgilenmeye başladı. beta, tek başına kuzu gibi duruyordu. okan da onu seyrediyordu. akvaryumdaki balıklar kavanozdan uzak geçiyorlardı. bakışları ürkütücüydü beta’nın, duygusuzdu, nedensiz kin ve nefret doluydu.

beta’nın alınışı bir ay olmuştu ki, okanlar on beş günlüğüne yazlığa gittiler. yazlığa gitmeden önce okan, beta’ya ve akvaryumdaki balıklara tatil yemlerinden birer tane verdi. bu tatil yemleri onların on beş günlük besin ihtiyaçlarını karşılardı. aradan birkaç gün geçince beta huysuzlaşmaya başladı. son derece sinirli hareketler yapıyordu. giderek bu sinirli hareketler sıçrama şeklini aldı. kavanozdan akvaryuma geçmek istiyordu. akvaryumdaki balıklar beta’nın niyetini anlamışlar ve toplu olarak uzak bir köşeye sinmişlerdi. eğer beta bu tarafa geçerse korkunç son kaçınılmazdı. birini bile sağ bırakmazdı beta,can korkusuydu bunun adı.

nihayet beşinci gün beta amacına ulaştı. kavanozdan bir sıçrayışta akvaryuma geçti. beta’nın üzerlerine doğru geldiğini gören balıklar çil yavrusu gibi dağıldılar. birkaç saniye içinde dört beş balığı hakladı beta, birkaç dakika sonra otuzdan fazla balık, yarı parçalanmış halde, akvaryumun dibinde cansız yatıyordu. ertesi gün beta, zafer kazanmış bir kumandan edasıyla göğsünü germiş, gururla yüzüyordu akvaryumda. o, bütün gece gözünü kırpmamış, son kalan birkaç balığı saklandıkları yerden çıkararak parça parça etmişti. “ oh be, şimdi rahatladım “ diye düşündü beta. “ balık malık kalmadı akvaryumda. onlar yok artık, ben varım, sadece ben…” beta aniden düşünmeyi bıraktı. hızla geriye döndü. minicik bir su kabarcığının akvaryumun yüzeyine doğru yükseldiğini gördü. az önce duyduğu ses buydu demek. beta akvaryumun dibindeki küçük bir kayanın kovuğuna bir gözünü yanaştırdı. i̇şte o zaman akvaryumda yalnız olmadığını gördü. kovukta bir lepistes vardı ve ona bakıyordu.

“ çık oradan dışarı ” diye bağırdı beta. “ çık dedim sana oradan, çık dışarı kozumuzu paylaşalım..”

lepistes:

“ ben şimdi buradayım ve sen istiyorsun diye dışarı çıkacak değilim. yani senin demenle ben dışarı çıkmam. kozumuzu paylaşalım diyorsun, ne kozuymuş bu? “

“ çık dışarı kapışalım. kim güçlüyse o galip gelir. “

“ ya ben seninle kapışmak istemiyorsam, zorlayabilir misin beni buna?.. “

“ pekala da zorlarım. bir bakıma mecbursun. “

“ mecbur muyum? peki neden? “

“ çünkü ben öyle istiyorum. nerede karşıma bir balık çıksa saldırırım. ne yapayım, böyle yaratılmışım ben. “

“ böyle yaratılmışmış…daha neler…bana bak beta, sen kalbinin sesine değil, aklının sesine kulak ver. o, dürtsün dursun seni, git saldır, git parçala diye. sen hayır de, karşı çık. o, yine rahat bırakmayacaktır seni. bu kez de saldırıver, parçalayıver, bir tanecikten ne çıkar diyecektir. çok şey çıkar beta, çok şey çıkar.bir iki derken, tekrar onun her dediğini yapmaya başlarsın, onun oyuncağı olursun, o da seni kurar durur. “

“ kalbimdeki o dediğin nedir? kalbime nasıl girmiş? “

“ bak beta, kalbi olan her canlı dünyaya gelirken kalbinde iki şey bulundurur. bunlardan biri iyiliği, diğeri kötülüğü emreder. sen iyi sözler söyler, iyi davranışlar gösterirsen, iyi tarafın artı puan kazanır, gelişir, kötü tarafın ( yani o ) eksi puan alır, küçülür.hep iyi olursan, kötülük nedir bilmezsen, kalbin iyiliklerle dolar, iyi kalpli, temiz kalpli olursun. kalbin beyazlaşır, düşündüklerin berraklaşır. “

“ kalp beyazlaştı diyelim, bu durumda o yok mu oldu? “

“ hayır beta, o hiçbir zaman yok olmaz. onu kalpten söküp atmak mümkün değildir. sadece çok küçülmüştür ve bir büyük beyazlığın kenarında bir küçük kara leke olarak varlığını sürdürür. fakat devamlı olarak hareket halindedir. hep dürter seni, yalvarır. ‘ ne olur şu kadarcık sözden bir şey olmaz, söyleyiver efendi ’ der. i̇yi taraf karşı çıksa ‘ hayır efendi, söyleme. karşındakiyle alay etmiş olursun. alay etmek büyük günahtır. büyük günahların affı yoktur ‘ diyerek, o hemen araya girer. ‘ efendiciğim, söyleyiver olsun bitsin, deyiver, hadi söyleyiver. ‘eğer onun sesini duymamazlıktan gelir de, karşındakine kötü bir söz söylemezsen o sana küsmez, bir başka olayda yine seni yanlış yönlendirmek için fırsat kollar. bir de devamlı olarak yanlış yapıp da yaptıkları yanlışları kabul etmeyenler, doğru olduğunu söyleyenler var. bunlara tavsiyem şu olacak: bilgiçlik taslamayın. önce iyilik nedir, nasıl iyi olunur, iyi biri olmak için gerekenler nelerdir…bunları güzelce bir öğrenin sonra kendi davranışlarınızla kıyaslayın. “

lepistes sözlerini tamamlayınca beta sessizce oradan ayrıldı. su seviyesinin orta kısmında akvaryumun bir başından, bir başına yavaş yavaş yüzmeye başladı.

“ lepistes hep iyi tarafın artı puanından söz etti, giderek, kalbin beyazlaştığından bahsetti. lepistes iyi bir balıktı ve hep iyilikleri anlattı yani hep kendini anlattı. devamlı kötülük peşinde koşanların kalplerinin kararacağından, kapkara olacağından hiç söz etmedi yani benden söz etmedi. korktuğu için değil ama bir kötü sözü ağzına almaktan çekindi ve bana katil balık diyemedi. lepistes konuşurken susan kalbimdeki o, şimdi bana devamlı olarak ‘kovuktaki küçük balık bizden değil, dışarı çıkarsa, aman verme, gagala onu beta, gagala.. ‘ deyip duruyor. lepistes kovuktan çıksa, büyük bir ihtimalle, bu çağrıya dayanamazdım. dur bakayım. lepistes, kalbinin sesine değil, aklının sesine kulak ver dediydi. demek ki, benim kalbimde hiç beyazlık yok, hiç iyi taraf kalmamış. demek ki, benim iyi bir balık olmam artık imkansız.o zaman bu akvaryumu lepistese bırakıp çekip gitmeliyim. evet, çekip gitmeliyim.”
beta “ affet beni lepistes, affet beni ” diye bağırdıktan sonra akvaryumun dışına sıçradı. günler sonra okanlar yazlıktan döndüler. okan, akvaryumun yanına geldiğinde rengarenk, salına salına yüzen lepistesten başka canlı balık kalmadığını üzülerek gördü. beta, yerde cansız yatıyordu.