lanetli bir adamın sikimtrak hikayesi

iki sigarayı birden patlattım ardı ardına. bu arada en sevdiğim şarkıdır. ne zaman dinlesem anamın ağladığı günler gelir aklıma. ölmek ne garip şey anne! saçlarına yıldız düşmüş koparma anne, ağlama.

http://www.youtube.com/watch?v=EqhbkO1TDQE

Bi sigara da ben yaktım

@20 aklıma geldikçe yazıyorum kardeşim. öyle toplu bir yer yok.

panpa amk hepsini toplayıp mesaj atsana la :D

@16 @17 eyvallah sağolun. bir 5 dk rica edecem. patlama noktasındayım duygusal olarak. gidip herşeyi bir sigaranın ucuna bağlayıp derin nefes çekip salayım geleyim.

29 ağustos 1999 tarihinde öğlen vakti öğrendim annemin kardeşimi emzirip yatağına yatırdıktan sonra babamın kollarına düştüğünü. Bir artçı sarsıntı sonrası korkup kalp krizi geçirmiş canım anam. çektiği çileler yanına cabası.
Siz hiç böyle ağlamak isteyipte ağlayamadığınız oldu mu? dünyaları yakmak istedim ama gözümden bir damla yaş gelmedi o gün. Herkes ağladı. çocuk aklımla sorguladım kendimi ben annemi sevmiyor muyum? ben niye ağlayamıyorum diye. hala da suçlarım kendimi. o günden sonra hiçbir şeye ağlamadım abi. sadece boğazımda yumru oluşur.
dediler ki yeni doğum yapmış kadın 40 güne kadar loğusa olur. "loğusa iken ölürse cenneti gider". inandım. tüm benliğimle inandım. gerçek mi yalan mı hiç sorgulamadan inandığım tek şey ömrümde o sözdür. hiçbir zamanda doğruluğunu araştırmadım.

harbi üzdün panpa, devam devam.

üzdün be panpa , azıcık duyguları olan bir insan olsam yemin ediyorum saatlerce ağlardım

anlatmaya devam dinliyoruz

Depremde evimiz yıkılmadı ama keşke yıkılsaydı da bir tek ben enkaz altında kalsaydım. Razı olurdum sonra olacak olanları bilseydim şayet.
20 temmuz 1999 doğumlu bir kardeş, deprem zamanı bile hala kahveye gitmeyi bırakmamış ve ailesini başıboş bırakmış bir baba ve yeni doğum yapmış, kalp rahatsızlığı ve tansiyon hastalığı olan bir anne. Evimiz yıkılmadı zaten kiracıydık ama keşke o ev yıkılsaydı da, yağmurlar başladı diye sokakta kalmaktan vazgeçip eve çıkan ilk aile biz olmasaydık.
Sorumsuzluktan çadır alamayan bir babanın en yanlış kararı. Olacakları bilseydim ben şayet, razıydım her sabah dut ağacının altında yatarken yorganımda dolaşan kurtçuklarla uyanmaya.

http://www.youtube.com/watch?v=uxr4zhaGwbQ on numara şarkıdır

20 temmuz 1999 tarihinde bir erkek kardeşim oldu. 7 aylık erken doğum. 930 gram. herneyse, tam herşey geçti platinle de olsa yürüyebiliyoruz derken o gün geldi çattı. 17 ağustos 1999. güzelim ülkemde merkez üssü sadece benim yaşadığım yer olan deprem. şansımı gibeyim. sülalemin yarısı zaten gölcük'lüydü. biz de denizin diğer tarafında derince ilçesinde oturuyorduk o zamanlar.
Aradan kaç sene geçti hesapla ama şimdi bile evin yanından büyük kamyon falan geçse, geçerken evi titrettiğinde hemen tavana avizeye bakarım. demrem mi oldu diye. öyle bir pgibolojidir aq.

ah babam... garip babam... çilekeş babam... senin oğlun olduğum güne lanet okuduğum babam... dıbına koyduğumun babası... bi gibtir git'i de ben çekseydim sana ama çekemedim ki. bir babaydı ki, işe gitmemek için paso patrona yalan söyler, sabah 9 akşam 11 kahveden çıkmazdı. çocukluğuma dair hatırladığım diğer şey, o eve geldiğinde bir anam ağlardı "nerdesin bu saatlere kadar" diye. bir de kadife kabanından gelen sigara kokusuyla evin duvarları ağlardı. o kadar sorumsuzdu ki kalp hastası ve tansiyonu olan bir kadından, doğum yapması riskli olan bir kadından bir çocuk daha doğurmasını isteyecek kadar sorumsuzdu.

en başta yapması gerekeni en son yaparak ameliyat eden o ecdadını gibtiminin doktoru, bacağıma platin takmayı akıl edebilmişti ama keşke araba çarptığında ayağım kırılacağına ölseydim de, babamın doktorun özel muayenehanesine gidip, zarf içinde teşekkür babında verdiği parayı,(o zamanlar zorunlu gibi bişeydi. vermezseniz doktor ilgilenmezdi sizinle)doktorun, "bu ne, dilenciye sadaka mı veriyorsun?" diyerek dalga geçtiğini görmeseydim. sırf az para verdi diye ameliyat sonrası kontrolleri ve bacak dikişleri için pansumanı yapmayan, "neden yapmıyorsun" diye sorunca da, "gibtir git diye bir cevap alan babanın çaresizliğini görmekle devam etti bu lanet.

ortaokula başlamak isterdim ama şu 3 aylık tatil denilen yaz tatilinde bir murat131 markalı aracın çarpması sonucu sol bacağımın kaval kemiği kırıldığı için gidemedim bir sene. zaten çarpan adam da "tüm masrafları ödeyeceğim" deyip, sonra da gibtir olup giden bir adam. Arabanın bile hurdası çarpar anasını gibeyim bize. bir kemik kırığı bir sene sürer mi? benim lanetim olursa sürer. üç kere alçıya alınan ayağın üç röntgeninde de kemik yerine oturmadığı için koltuk değnekleri en yakın arkadaşlarımdı benim. üç kere o ayağın kırık kemiği yerine oturtulması için çektiğim acı yeterdi. sol ayağın komple alçıdayken sıçmak dünyanın en zor şeyi ayrıca anasını satayım. tecrübeyle sabittir.

@7 evet kardeşim kulak tıkaçları var ancak o dönemler yoktu. bu saatten sonra da denize istesemde giremiyorum artık.

reserved

kendimi bildim bileli bir şeker hastası babam, bir de kalp kapakçığı değiştirilmesi gereken tansiyon hastası annem vardı. öyle zengin olamadım hiç. okul aidat parasını vermediği için karnemin verilmeyeceğini öğrenen annemin, utancından yarı yolda geri dönmüşlüğü vardır. herkesin kutsal saydığı öğretmenlik mesleğini icra eden ilkokul öğretmenimin buradan şerefini gibeyim. her zaman zengin-fakir öğrenci ayrımı yapan ama mezun olacağımız gün sizler benim evlatlarımsınız diyerek ağlayan demogoji huursudur kendisi.

Pampa deniz için kulak tıkaçları var satılıyo ondan bul

sırf kulak zarı delik diye teni bembeyaz bir herif tanıdınız mı? ne alaka aq demeyin. ömrümde bir kere yüzmeye çalıştım. bir daha da denizden nefret ettim. ne denize girebilirim ne de dalabilirim. o kulağa su kaçtı mı çekilen acılar çok kutsal. ergenlik dönemlerinde azmamdan mütevvellit kulağa pamuk tıkayıp girmeyi denedim ama yemedi. bari bronzlaşayım diye güneşin altında yatmak ise 3 gün hastanede sırtıma yanık kremi sürülmesiyle sonuçlandı. Bildiğin ateş yanığı yani. hey allahım aklıma geldi şimdi. aklımı gibeyim.

Orrospu cocukları

doğuştan sağ kulak zarım delik. o yüzden çok sıkıntılı bir bebeklik benimkisi. 4-5 yaşında kulağımın iltihap kapıp gecelerce kulak ağrıları çekmemden dolayı hatırlıyorum o yaşlarımı. yoksa bu gibtiğimin hafızası o günleri unutacaktır. doğuştan mıdır o delik yoksa peder dayanamayıp bir tane şaplatmaylı mı oluştu hiç bi zaman bilemedim.
27 yaşındayım ve işitme kaybım var. çocukken yapılacak olan ameliyat tehlikeli olduğu için 18 yaşından sonra olması gereken bir ameliyat denmiş. sonra da kimse giblememiş. bir ara gibleyeyim dedim. Kocaeli umuttepe tıp fakültesine gittim. 2 sene sonraya gün verdiler. gün de vermediler hatta, "ne zaman olurum ameliyatı?" diye sorduğumda, telefon numaramı isteyip "biz sizi ararız" dediler. sanki iş görüşmesine gittik amk.