lanetli bir adamın sikimtrak hikayesi

üslü sayımdı o benim. karekökümden bir tek sen kurtarırsın beni derdim. artık işi biraz ciddiye bindirip isteme laflarını araya soktuğumda anlayamadım gözlerindeki telaşı. bir gün söyledi. "babam vermez beni sana, kaçalım" dedi. "neden" dedim. "babam alevi olmayana kız vermez" dedi. ulan ben daha o güne kadar alevi nedir yeni öğrenmişken en gaddarıyla vuruldum şansımı gibeyim. Lanetime sokayım.

inat ettim. öyle olmaz dedim. ilk önce isterim vermezse kaçırırım dedim. bilseydim olacakları dermiydim anasını satayım. gençlik ateşi ya. istemeye gidemedik. babası, "gelmesin kafasına sıkarım demiş * " gittim inadına. çikolata çiçeğimi aldım canımdan çok sevdiğim kardeşim mert'in(gerçek ismini söylemiyorum. mert dedim. sonra niye mert dediğimi anlatacağım.)annesi ve babasıyla gittim istemeye.
kapıdan kovdular. sonra tek gittim. fena dövdüler amk. kaçırmaya çalıştım ama kaçıramadım. mert'le denedik ama babası resmen kodese hapsetmişti.

sonra evlendirileceği haberini aldım. dıbına kodumunun babası hazırda mı bekletiyordu damadı anlamadım. tekrar kaçırmaya çalıştım evin önüne nöbetçi dikmişlerdi resmen. babası zorla evlendirdi onu. düğünü basayım dedim, daha kapıdan girmeden fena dövdüler.
sonrası sadece 2 kez mesajlaştım dünyaya ait olmayan meleğimle.
birincisinde " vazgeç bende, ben yanarımda senin yanmana dayananmam" dedi.
"Senden vazgeçersem ben yanarım" diye cevap yazdım.
ikinci mesajını ise evlendikten sonra aldım.
"kapıda bekleyeceğim seni" dedi.
bu mesajına anlam veremedim. taaa ki öldüğü haberini alınca. intihar etmiş. gibtirin gidin lan. intihar mı etmiş yoksa intihar ettirmeye mi zorlanmış yoksa öldürülmüş mü? hiçbir zaman öğrenemedim

çok fena dağıldım abi. cenazesine bile almadılar lan beni. bari burada yapmayın. son bir kez göreyim dedim, yalvardım. nasıl bir nefretti onların ki anlayamadım. Siz ağlamak isteyipte ağlayamamak nedir biliyonuz mu? hiç yaşadınız mı? hiç gelmiyor o yaş gözünüzden anasını satayım üzüntüden kalbiniz ağırıyor, boğazınızın tam ortasına dobi misket oturuyor. içimde biri ölmüş. kalbim artık sadece kan pompalamaya yarar. içimde biri ölmüş.
Bu şarkı benim için yazılmış.

http://www.youtube.com/watch?v=V7Nh00QYAKo

bir sigara molası veriyorum abi. boğazımı açmam gerek.

@37 hocam ben sözlük kısayollarını bilmem. yeniyim. çok takip etmişliğim vardır sizleri ama yazmışlığım pek yoktur. kusuruma bakmayın.

ara için özür beyler. dükkanın kepenklerini indirdim. bir tane de kahve yaptım.

nerde kalmıştık,

o günden sonra çok zor oldu yaşamak benim için. intihar etmek hiç aklıma gelmedi. gelseydi de eder miydim bilmiyorum? yaşadığınız acıları asla silemezsiniz arkadaşlar. unutmam mümkün değil. sadece daha fazla zaman aralıkları ile hatırlamayı öğrenirsiniz. ilk başta her gün gelir aklınızı, sonra her hafta, sonra ayda bir. öylece gider hayat.

aradan geçen zaman sonrasında normal hayata dönmeyi çok denedim. bir iş arayayım artık, bişeylerle meşgul olayım dedim. bunları demez olaydım. bilseydim kalkar mıydım o 1 haftadır üzerinde yatmaktan kokmaya başlamış yataktan.
bir çok firmayla iş görüşmesine gittim. kimya mezunuyum. üstüne aöf işletme okudum. gitmediğim fabrika kalmadı. tüpraş, petrol ofisi, hyundai, nuh çimento, ford, dyo, aklıma gelmeyen bir kaç tane daha. evet kocaeli'de oturduğum için şanslıydım. sanayi şehri olduğu için bir çok fabrika burdaydı ama bu benim lanetli olduğum gerçeğini hiç değiştirmedi.
hiçbirinde işe giremedim lan. hepsinde mülakatta kaybettim. kimi tecrübesizsin dedi. kimi mezun olduktan sonra çok ara vermişsin, unutmuşsundur dedi. gibtiri çekti. zaten cv'de okuduğum okulla alakasız işler vardı. lokanta da garson, züccaciyeci de satıcı, markette rafçı yazacak halim yoktu ya.
tek bildiğim myo ikinci senesinde çalışırken öğrendiğim bilgisayar tamirciliği vardı.
ama hiç biri işe girmeme sebebim değildi. sebebi belliydi dıbına koyayim. lanetliydim ben.

işte tüm bunlar böyle süre gelirken, yeter dedim. pes ettim. mücadeleyi bıraktım. giberim lan dedim. ne zaman ayağa kalkmaya çalışsam daha sert yumruk yiyordum. Ben böyle hayatın dıbına koyayim dedim bıraktım öylece kendimi hayatımın akışına. üniversite yıllarında internet kafede çalışmıştım. ordan bilgisayar tamiri biliyordum. az parayla da olsa çalışıp temel ihtiyaçlarımı karşılıyordum.

ama lanet bu ya beyler siz bıraksanız da o bırakmıyor. bırakmıyor dıbına kodumunun laneti. hastalandım. zamanında onca dert ve tasa arasında vücudumda çıkan lekeleri pek önemsemedim. alerjidir dedim gelip geçtim.
kansermişim. cilt kanseri.
hiç şaşırmadım lan. bir gram şaşırma olmadı yüz mimiklerimde.
hatta tebessüm ettim doktor bişeyler söyledi. dedi tümör iç organlarına yayılmasına ramak var dedi. hemen tedaviye başlamalıyız falan dedi. bir kulağımdan girdi bir kulağımdan çıktı.
duvarın köşesine baktım. sanki orda birisi, bir huurçocuğu bana bakıp, halimi görüp bundan zevk alarak kahkaha atıyordu anasını gibeyim.

@51 kardeşim alevilere asla laf etmedim. tek nefretim babasına. herkes dinini yaşamakta özgürdür. kimsenin ötekileştirilmesine, ezilmesine göz yummadım ömrümde. iyi niyetlerin içinde teşekkür ederim.
elhamdulillah müslümanım diyebilirim. ama ne kadardır orasını bilemem.

neyse devam ediyorum;

1 senedir cilt kanseriyim. ellerimdeki lekeleri soranlara alerji falan diyorum. ama sırtımdaki kocaman kızartıyı giysiyle örtebiliyorum çok şükür. kimseye söylemedim. tedaviyi aksatmadım ama. tümörün yayılmasını durdurabildikte hastalığın gerilemesini durduramadık. normalde derdimi paylaşan adam değilim. ne yaşadığımı ailem dahil kimse bilmez. eğer çok dertliysem yalnız kalırım. zaten kalabalığın içinde yalnız bir adamam. bazen kimseinin olmadığı bir yer bulur son ses telime kadar bağırarak küfür ederim. en büyük terapimdir.

en son artık öleceğime yavaş yavaş inandım. çünkü lanetli olduğuma o kadar inanıyorum ki, bu hastlaıktan kurtulacağıma hiç ihtimal vermedim. zaten kurtulamadım. veda edeyim dedim. az da olsa sevdiklerime, tanıdıklarıma. kardeşime söylemem. onun bunu bilmesi beni mahveder. babama söylesem giblemez zaten. onun tek derdi kahve ve para. kim vardı anlatacağım. 13-14 yıllık arkadaşım. arkadaşım diyemem kardeşim gibi sevdiğim mert.

arkadaşlar hikayem fazla uzun değil. sadece özet geçtim. arada yaşadıklarımı anlatıpta gereksiz sizi sıkmayayim dedim. yavaş yavaş sonlara yaklaşıyorum.

mert'le lisede tanıştık. gerçek adı mert değil. ben ona bilerek mert dedim. çünkü onun adı mert olmalıymış. dedim ya lisede tanışmıştık. üniversiteyi de beraber okuduk. annesi annem gibidir. babası babam gibi. hatta kız istemeye onun annesi ve babasıyla gitmiştik. kızı kaçırma girişimlerini de mert'le planladık.
biraz merti anlatayım. bu mert öyle bir çocuktur ki, hayatınızda tanıyabileceğiniz en delikanlı adamdır. en dürüst adamdır. şöyle oturup düşünüyorum onun haksızlık yaptığı bir olay hatırlamaya çalışıyorum. bir tane yok. birisi yanlışlıkla para üstünü fazla verse, gece rahat uyuyamaz, sabah ilk işi geri vermek olur. benden önce alkol'e başladı o. ama benim içmemi hiç istemezdi. bilirdi kötü olduğunu. ne zaman ortam olsa benim gelmemi istemezdi. gözlerinden anlardım. bu yüzden "eehh bugün canım içmek istemiyor derdi.

bunca lanetin arasında hayatın hediye ettiği tek şeydi. "bu kadar lanetin bedli olarak böyle bir dost edinmek istermisin?" diye sorsalar evet derdim herhalde.
ama gel gör ki hayatın beni aldattığı bişey olacaktı.
kendisiyle en çok tavla atardık. çok konuşurdu. ne zaman pul kaçırsam, "bizans oyunları bunlar, bizanslılar gibi kaç kaç kaç" derdi.:) yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi.

kocaeli'yi bilenler belsa plazayı bilir. kilim kafe de takılırdık hep. içerisi dekor olarak kilimle kaplanmış. içerde sigara içmekten koku hep kilimlere sinmişti. nefes alamazdın içerde ama mert'le o boğuk havayı severdik. bir de orda hep şu şarkı çalardı; http://www.youtube.com/watch?v=LUTfBw3nOGs
az sigara içmişliğimiz yok bu şarkıyla beraber. 1 tavla 2 çay 2 sigara bir de bu şarkı.

bazen sigara arası veriyorum kusura bakmayın. çok efkarlandım zaten paketin yarısı bitti. belki daha önce öldürür bu soktumunun tabut çivisi.

mert bir fabrikada çalışıyordu. gece vardiyasındaydı o hafta. saat 16:00 gibi kendisi ile buluştum. anlatacaktım herşeyi. bir nevi vasiyet bırakacaktım. kardeşim sana emanet diyecektim. mezarıma gel haftada bir diyecektim.
diyemedim işte.
derdini paylaşmayı bilmeyen bir adam olarak utandım. zaten hiç anlatamam derdimi. insanların onca sıkıntısı arasında bir de benim derdimi dinleyip sıkıntıya düşürür gibi hissederim. saat on gibi ayrıldık. ayrılmadan önce de ertesi gün için saat 20:30 seansına sinema bileti aldık. ertesi gün kesin anlatacaktım.

şimdi alıştıra alıştıra söylerdim ama artık sizde biliyorsunuz sonucu. siz de alıştınız benim lanetime evet.
19:00'da telefonum çaldı. telefonla ölüm haberini aldım. annem'in bile ölümüne anlam verebilmiştim hastalıklarından dolayı ama, en çok bu habere şaşırdım ömrümde. hiçbir şeyi olmayan adam nasıl olurda ölür???
24 aralık 2013 tarihinde vefat etti kardeşim. gece vardiyasından sabah sekizde çıkmış. yatmış uyumuş. akşam 17:00 gibi ailesi yemeğe uyandırmak için kapıyı çalmış. ses gelmeyince kapıyı kırmışlar. ağzında kan öylece yatıyormuş. ölüm sebebini dün öğrendim. otopsi raporu sonucu dün haber edildi. zaten buraya yazmayı da dün karar verdim. gitmeden önce birisi bana küfür etsin istedim. şansını gibeyim senin ben desin istedim.

otopsi raporuna göre akciğerlerinde ödem oluşmuş. iltihap mı ne yapmış. yani kendi kanında boğulmuş biricik kardeşim. ama niye olduğunu biliyorum da orası uzun hikaye. ulan aklıma geldikçe aklımı kaybedecek gibi oluyorum.
onla beraberken eski günleri yad ettikçe size tebessüm ettiren anılar artık hüzünden, acıdan başka birşey vermiyor.