lanetli bir adamın sikimtrak hikayesi

Aslında hayatımın kısa bir özetini yazmak hiç aklımda değildi ancak burada üyeliklerin açık olduğunu görüp de üye olmayı başardıktan sonra karar verdim. Birisi bilsin istedim yaşadıklarımı. hiç olmadı birisi okusun “vay dıbına koyim, senin ben şansını gibeyim” desin diye düşündüm. Hiç tutmasa da zerre gibimde değil zaten. ara vermeden sigaramın yettiği nefesimin gittiği kadar yazayım.

sadece benim entrylerim için bu link oluyormuş dedi arkadaşlar
http://ccc.incisozluk.cc/...ak-hikayesi/@tartartarana

şuanda okuduğunuz yazı fazla ömrü kalmamış bir adam tarafından yazıldı. herşeyin en kısa özeti; şans diye bişey yoktur diyenin aq. kimse kendi şansını oluşturmaz. kim demişse yalan söylemiş. benim hiç şansım olmadı ya da oluşturabileceğim bir şansım.

87 doğumlu şehir bebesiyim. ailemin normalde üçüncü, gerçekte ise ilk evladıyım. daha lanetim ben doğmadan başlamış amk düşünebiliyor musun? doğan ilk abim 3 aylıkken havale geçirerek ölmüş. bir de ablam varmış. o da 27 günlükken mi ne ölmüş. Benim doğmam için ik tane evlat kurban edilmiş sanki tanrıya. keşke onlar ölmeseymişte doğmasaymışım şu zütünü gibtiminin dünyasında.

doğuştan sağ kulak zarım delik. o yüzden çok sıkıntılı bir bebeklik benimkisi. 4-5 yaşında kulağımın iltihap kapıp gecelerce kulak ağrıları çekmemden dolayı hatırlıyorum o yaşlarımı. yoksa bu gibtiğimin hafızası o günleri unutacaktır. doğuştan mıdır o delik yoksa peder dayanamayıp bir tane şaplatmaylı mı oluştu hiç bi zaman bilemedim.
27 yaşındayım ve işitme kaybım var. çocukken yapılacak olan ameliyat tehlikeli olduğu için 18 yaşından sonra olması gereken bir ameliyat denmiş. sonra da kimse giblememiş. bir ara gibleyeyim dedim. Kocaeli umuttepe tıp fakültesine gittim. 2 sene sonraya gün verdiler. gün de vermediler hatta, "ne zaman olurum ameliyatı?" diye sorduğumda, telefon numaramı isteyip "biz sizi ararız" dediler. sanki iş görüşmesine gittik amk.

sırf kulak zarı delik diye teni bembeyaz bir herif tanıdınız mı? ne alaka aq demeyin. ömrümde bir kere yüzmeye çalıştım. bir daha da denizden nefret ettim. ne denize girebilirim ne de dalabilirim. o kulağa su kaçtı mı çekilen acılar çok kutsal. ergenlik dönemlerinde azmamdan mütevvellit kulağa pamuk tıkayıp girmeyi denedim ama yemedi. bari bronzlaşayım diye güneşin altında yatmak ise 3 gün hastanede sırtıma yanık kremi sürülmesiyle sonuçlandı. Bildiğin ateş yanığı yani. hey allahım aklıma geldi şimdi. aklımı gibeyim.

kendimi bildim bileli bir şeker hastası babam, bir de kalp kapakçığı değiştirilmesi gereken tansiyon hastası annem vardı. öyle zengin olamadım hiç. okul aidat parasını vermediği için karnemin verilmeyeceğini öğrenen annemin, utancından yarı yolda geri dönmüşlüğü vardır. herkesin kutsal saydığı öğretmenlik mesleğini icra eden ilkokul öğretmenimin buradan şerefini gibeyim. her zaman zengin-fakir öğrenci ayrımı yapan ama mezun olacağımız gün sizler benim evlatlarımsınız diyerek ağlayan demogoji huursudur kendisi.

@7 evet kardeşim kulak tıkaçları var ancak o dönemler yoktu. bu saatten sonra da denize istesemde giremiyorum artık.

ortaokula başlamak isterdim ama şu 3 aylık tatil denilen yaz tatilinde bir murat131 markalı aracın çarpması sonucu sol bacağımın kaval kemiği kırıldığı için gidemedim bir sene. zaten çarpan adam da "tüm masrafları ödeyeceğim" deyip, sonra da gibtir olup giden bir adam. Arabanın bile hurdası çarpar anasını gibeyim bize. bir kemik kırığı bir sene sürer mi? benim lanetim olursa sürer. üç kere alçıya alınan ayağın üç röntgeninde de kemik yerine oturmadığı için koltuk değnekleri en yakın arkadaşlarımdı benim. üç kere o ayağın kırık kemiği yerine oturtulması için çektiğim acı yeterdi. sol ayağın komple alçıdayken sıçmak dünyanın en zor şeyi ayrıca anasını satayım. tecrübeyle sabittir.

en başta yapması gerekeni en son yaparak ameliyat eden o ecdadını gibtiminin doktoru, bacağıma platin takmayı akıl edebilmişti ama keşke araba çarptığında ayağım kırılacağına ölseydim de, babamın doktorun özel muayenehanesine gidip, zarf içinde teşekkür babında verdiği parayı,(o zamanlar zorunlu gibi bişeydi. vermezseniz doktor ilgilenmezdi sizinle)doktorun, "bu ne, dilenciye sadaka mı veriyorsun?" diyerek dalga geçtiğini görmeseydim. sırf az para verdi diye ameliyat sonrası kontrolleri ve bacak dikişleri için pansumanı yapmayan, "neden yapmıyorsun" diye sorunca da, "gibtir git diye bir cevap alan babanın çaresizliğini görmekle devam etti bu lanet.

ah babam... garip babam... çilekeş babam... senin oğlun olduğum güne lanet okuduğum babam... dıbına koyduğumun babası... bi gibtir git'i de ben çekseydim sana ama çekemedim ki. bir babaydı ki, işe gitmemek için paso patrona yalan söyler, sabah 9 akşam 11 kahveden çıkmazdı. çocukluğuma dair hatırladığım diğer şey, o eve geldiğinde bir anam ağlardı "nerdesin bu saatlere kadar" diye. bir de kadife kabanından gelen sigara kokusuyla evin duvarları ağlardı. o kadar sorumsuzdu ki kalp hastası ve tansiyonu olan bir kadından, doğum yapması riskli olan bir kadından bir çocuk daha doğurmasını isteyecek kadar sorumsuzdu.

20 temmuz 1999 tarihinde bir erkek kardeşim oldu. 7 aylık erken doğum. 930 gram. herneyse, tam herşey geçti platinle de olsa yürüyebiliyoruz derken o gün geldi çattı. 17 ağustos 1999. güzelim ülkemde merkez üssü sadece benim yaşadığım yer olan deprem. şansımı gibeyim. sülalemin yarısı zaten gölcük'lüydü. biz de denizin diğer tarafında derince ilçesinde oturuyorduk o zamanlar.
Aradan kaç sene geçti hesapla ama şimdi bile evin yanından büyük kamyon falan geçse, geçerken evi titrettiğinde hemen tavana avizeye bakarım. demrem mi oldu diye. öyle bir pgibolojidir aq.

Depremde evimiz yıkılmadı ama keşke yıkılsaydı da bir tek ben enkaz altında kalsaydım. Razı olurdum sonra olacak olanları bilseydim şayet.
20 temmuz 1999 doğumlu bir kardeş, deprem zamanı bile hala kahveye gitmeyi bırakmamış ve ailesini başıboş bırakmış bir baba ve yeni doğum yapmış, kalp rahatsızlığı ve tansiyon hastalığı olan bir anne. Evimiz yıkılmadı zaten kiracıydık ama keşke o ev yıkılsaydı da, yağmurlar başladı diye sokakta kalmaktan vazgeçip eve çıkan ilk aile biz olmasaydık.
Sorumsuzluktan çadır alamayan bir babanın en yanlış kararı. Olacakları bilseydim ben şayet, razıydım her sabah dut ağacının altında yatarken yorganımda dolaşan kurtçuklarla uyanmaya.

http://www.youtube.com/watch?v=uxr4zhaGwbQ on numara şarkıdır

29 ağustos 1999 tarihinde öğlen vakti öğrendim annemin kardeşimi emzirip yatağına yatırdıktan sonra babamın kollarına düştüğünü. Bir artçı sarsıntı sonrası korkup kalp krizi geçirmiş canım anam. çektiği çileler yanına cabası.
Siz hiç böyle ağlamak isteyipte ağlayamadığınız oldu mu? dünyaları yakmak istedim ama gözümden bir damla yaş gelmedi o gün. Herkes ağladı. çocuk aklımla sorguladım kendimi ben annemi sevmiyor muyum? ben niye ağlayamıyorum diye. hala da suçlarım kendimi. o günden sonra hiçbir şeye ağlamadım abi. sadece boğazımda yumru oluşur.
dediler ki yeni doğum yapmış kadın 40 güne kadar loğusa olur. "loğusa iken ölürse cenneti gider". inandım. tüm benliğimle inandım. gerçek mi yalan mı hiç sorgulamadan inandığım tek şey ömrümde o sözdür. hiçbir zamanda doğruluğunu araştırmadım.

@16 @17 eyvallah sağolun. bir 5 dk rica edecem. patlama noktasındayım duygusal olarak. gidip herşeyi bir sigaranın ucuna bağlayıp derin nefes çekip salayım geleyim.

@20 aklıma geldikçe yazıyorum kardeşim. öyle toplu bir yer yok.

iki sigarayı birden patlattım ardı ardına. bu arada en sevdiğim şarkıdır. ne zaman dinlesem anamın ağladığı günler gelir aklıma. ölmek ne garip şey anne! saçlarına yıldız düşmüş koparma anne, ağlama.

http://www.youtube.com/watch?v=EqhbkO1TDQE

Geriye bir sorumsuz ve kahvehane sevdalısı baba, lanetli bir çocuk ve 38 günlük bir bebek kaldık. o günden sonra hiç çocuk olmadım ben. mahalle maçı oynamak yerine bebek bezi değiştirdim, basketbol oynamak yerine mama yapmayı bebek gazı çıkarmayı öğrendim. öamaşır yıkadıktan sonra ütü yaparken hayal ettim ben yakan top oynayıp yavuağzı diye bağırarak topu havaya atmayı.

lise yıllarımda gündüzleri okuyarak akşamları da çalışarak sürdürdüm hayatı. hiç öğle tatilinde kaçıp manitayla sahile gidemedim ya da son derse girmeyip internet kafeye kaçamadım. Bir sürü yerde çalıştım. pastane, fırın, züccaciyeci, market, lokanta. arkadaşım en zoru da lokanta da çalışmak lan. garsonluk mesleğini icat eden kimse, hakkında hiç iyi konuşmadım. bütün gün ayakta beklemek. ölüm gibiydi. sabah aydınlanmadan gidersin 10 saat 12 saat ayakta ortalığın huursu gibi bir sağa bir sola.

öss'ye (şimdi ygs mi ne olmuş) hazırlanacak vaktim yoktu. öyle bir lükse sahip değildim. meslek lisesi çıkışlı olduğum için direk sınavsız myo okudum. zaten 2. yılını hocalarımdan özel izin alarak sadece vize ve finallere katılarak geçirdim. çünkü çalışmam gerekti. olacakları bilseydim kayıt günü gider miydim o kampüse dıbına koyayim.
şu 27 yıllık ömrümde bir kız sevdim. üniversite arkadaşımdı. o kadar güzeldiki arkadaşlar. nasıl diyeyim, burda yapıyorsunuz ya siz, "adriana lima'mı yoksa kate upton mu?" diye. benim sevdiğimin karşısına kim koyarsanız koyun vız gelir tırs gider. bazı geceler gerçekliğinden şüphe ederdim. benim gibi lanetli bir adama böyle bir güzel nasıl nasip olur ya?

2 yıl myo 2 yılda öyle 4 yıl sürdü ilişkimiz. öyle kavge ederek ayrılmadık. keşke kavga ederek ayrılsaydıkta görmeseydim sonra olacakları. beni bu dünyada ondan tek bir şey ayırabilirdi.
ilk başlar bilmiyordum. 2 yılımızda bana alevi olduğu söyledi. alevi olmak ne demek ti ki lan? benim tek dinim oydu. zaten kendisi de pek önem vermezdi. ama o kancık babası yok mu? onun geleneklerine, toplum tabularına, örf bildiklerine, ananelerine, adet bildiklerine, topuna sol bacağım girsin dıbına koyayim.