lan gelin sohbet edelim amk canım acıyor

muhabbete gelin öyle birşeyler konuşalım.

arka fona bu parçayı attım. dinleyin beğenirseniz bağımlılık yapıyor.
ön yargılı davranacaksanız gelmeyin daha iyi.

http://tinyurl.com/chqgqt2

link düzeltildi.

öyle işte. biliyor musunuz sırf etrafımdakiler istedi diye onların istediği gibi biri olmaya çalıştım ama yapamadım. herkes gibi maske takamadım. ya çok iyimserdim ya da rol yapamıyordum.

ne bileyim farz-ı misal insanları memleketlerine göre yargılamadım hiç

ama o kadar beyinsizle karşılaştım ki anlatamam.

mesela biri o kadar beyinsizdi ki !

kaddafi ile ilgili bir konuyu tartışıyorduk. ben o şekilde ölmesine karşıyım diyince. niye dedi hümanist biriyim dedim insana o şekilde eziyet edilmesi hoş değil

dediği laf. sen diyarbakırlısın ne anlarsın hümanistlikten.

sustum cevap veremedim. çünkü haklıydı biz ne anlardık ki insanlıktan.

ki bu ilk değildi.

2007 nin yaz aylarına doğruydu ankara keçiörendeydik. şu stadın olduğu yerde.

gece yarışma var biz yarışmaya hazırlanıyoruz. 8-10 yaşlarında bir sabi geldi. su alır mısınız diye şey yaptı oturduk muhabbet ettik onunla biraz.

saat 8-9 gibiydi akşamdı. cocuğa niye bu saatte dışardasın dedim ailem satmamı istiyor dedi şurdaki evde oturuyoruz dedi. gece kondu tarzı bir evi gösterdi.

suyu aldık hakkından 3-5 misli daha fazla para verdim cocuğa ailesi açtır düşüncesiyle.

sonra nereli olduğumu sordu. Diyarbakırlıyım diyince o sabi kimden öğrendiği belli olmayan bir soru sordu. abi siz terörist misiniz dedi.

sustum gözlerim yaşardı. ilk defa o gün kendime küfür ettim ve doğduğum ırka. başını okşadım çocuğun ve kalkıp gittim ordan.

cevap veremedim cocuğa o da haklıydı.

daha öncesi de var. karamanda bir gezideydim. uzun saçlı bir arkadaşla oturuyorduk sözde sosyalist diye tanımlıyordu kendini

herneyse ben de mp3 çalardan açtm anemi nin taa a.q parçasını dinliyordum. o zamanlar yeni çıkmıştı. ne dinliyorsun dedi anemi dedim sırıttı sen ne anlarsın anemi den dedi kro.

haklıydı sustum ben ne anlardım ki. ben ancak bölücülük yapabilirdim.

bunlar o kadarla sınırlı kalmıyor tabi.

konya da izcilik kampındaydım 2004 te. uluslararası bir kamptı.

istanbuldan gelen izcilerde bizim yan tarafa çadır kurmaya çalışıyordu. izci liderleri bir öğretmendi. oturduk muhabbet ettik biraz. biraz kaynaştıktan sonra adam sordu.

diyarbakır da 12 yaşındaki cocuk belinde silahla mı dolaşıyor diye. yüzüne baktım acıdım. karşımdaki bir öğretmendi ve belki yüzlerce cocuğu eğitecekti ama o öğretmen bana bu soruyu sormuştu.

haklıydı aslında biz doğduğumuz zaman bölücü doğuyorduk. kimisine göre iğrenç kokan diğerine göre ise yediği kaba sıçanlardık. bize sadece silah eğitimi veriliyordu ailemizde. biz ne anlardık ki insanlıktan

yani olay bundan ibaret ağalar bunun gibi tonlarca örnek var.

aslında ben hiç istemedim diyarbakırlı olmayı ya da ırkı farklı bir anne babadan doğmayı. biliyor musunuz hayal meyal hatırlıyorum 92 de diyarbakır ın bir ilçesindeydik. gece silah seslerinden uyuyamazdım. bir ara bazukanın evimizin üstünden geçtiğini hatırlıyorum. sonraki gün apar topar şehre göçtük. bir kaç sene sonra köye gittiğimde evimiz yerinde yoktu.

haklıydılar aslında bizler mağarada yaşamalıydık ev bizim neyimize.

@15 hahahaha. kendi düşüncelerini yaz buraya başkalarından duyup gördüklerini değil.

2009 da ısparta ya gitmiştim kapalı spor salonuna gidecektim yarışma vardı orda.

ısparta otogarına indikten sonra arabaya binip şehir merkezine doğru gittim. indikten sonra adres sormak için emniyet teşlikatının önünde nöbet tutmakta olan polise adres soracaktım.

diyalog şuydu

pardon kapalı spor salonu hangi taraftaydı.

tarif etti adresi sağolsun.

teşekkürler kolay gelsin dedim.

nerelisin diye sordu

diyarbakır dedim.

kimliğini ver dedi.

çıkardım uzattım kimliğimi. gbt taraması yaptırdı. sonra üstümü aradı. durdum yüzüne baktım haklıydı aslında

diyarbakırlının ne işi var ki ısparta da. teşekkür ettikten sonra çıkıp gittim

@18 bana kendi düşüncelerinle gel dertleşelim. başkasından gördüklerinle değil diyorum.

@19 entry nick.

aslında hiç biri bilecik te yaşadıklarımdan kötü olamaz. 35 40 tane öğrenciyi çanakkale ye şehitliğe zütürecektik. tabi yol üstünde bilecik te de birşeyler yapılıyordu. söğüt ve domaniç i ziyaret işte. neyse geldik bilecik e kadar. içeri girdik girmez olaydık. birden tonlarca insan üzerinde sadece diyarbakır yazıyor diye arabayı taşlamaya başladı. arabanın içinde çocuklar ağlıyor.

bense birşey yapamadım. haklılardı onlarda bizim ne işimiz vardı ki çanakkale de orada savaşanlardan biri diyarbakırlı değildi çünkü.