Bu sabah kalkıp notlarımı tekrarladım sonra kahvaltımı yapıp durağa yürüdüm ama daha hiç kimseyle konuşmamıştım durakta bir süre bekledikten sonra dolmuş geldi o an 4 dersten bütlere kaldığım aklima geldi o arada da şöfüre parayı uzattim öğrenci mi diye sordu ben evet diyecektim ki konuşmayı unuttum anani gibim lan konuşamıyorum konuşmaya ne kadar çabalasamda ağzımdan "hebele hübele" dan başka bir şey çıkmadı şöfer ve dolmuşun içinde ki yolcular dilsiz olduğumu düşünmüş olacaklar ki üzülerek suratıma baktılar arkadi teyze daha gencecik yazık dediğini duydum bir ara ben de üniye varana kadar sesimi çıkarmadan oturacaktım dolmuş üniye geldiğinde ağız alışkanlığından "kolay gelsin kaptan" dememle herkesin suratıma konuşabiliyormuş şerefsiz gibi bakışlarla dolmuştan indim. Adettendir bu da böyle bir anımdır.