kızın beni nasıl siktiğini anlatıyorum

ö- ne öğrenmek istiyorsun?

Çok özlemiştim sesini… içimden senin sevgin bende hiçbir zaman azalmadı. Hiçbir zaman sıkılmamıştım senden. iyi kötü geçirdiğimiz iki sene boyunca hiç sıkmamıştın beni. yanımda olman her zaman mutlu etti beni tekrar eskisi gibi olmak istiyorum demek istiyordum ama konu farklıydı bunları söyleyemiyordum…

b- bu kadar basit mi bitirmek?

ö- evet

b- neler yaptınız semihle?

Ö- hiç bişey

b- ne yani evine gitmedin mi?

Ö- hayır

b- neden yalan söyledin o zaman??

Ö- küfür ettin, gibtir git hayatımdan dedin

b- tamam küfür ettim ama evine gittim dedin çok sinirliydim sinirle söylediğimi sende biliyorsun. normal mi karşılasaydım?

ö- bitti tamam mı turan, ben artık semihle görüşüyorum onu seviyorum.

b- şimdi sen evine gitmedin mi onun?

ö- hayır.

Belki gitmişti, belki de gitmemişti. Bunu bilmiyordum, sadece gitmediğine inanmak istiyordum...
Gözyaşlarıma engel olamadım, çenem titremeye başlamıştı dudaklarım birbirine deyip duruyordu ne kadar kendimi tutmaya ağlamamaya çalıştıysam da başarılı olamadım.. küçücük bir çocuğun elinden dondurmasını zorla almışlar gibi hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.. karşılık verdi, sesi derinden ve titreyerek geliyordu

ö- bitti mi?

O an çok şey söylemek istiyordum ama ağlamaktan ağzımdan çıkarabildiğim tek cümle “neden yalan söyledin?” oldu, ağlamaktan o kadar zor söyleyebilmiştim ki bu cümleyi dilim kilitlenmişti sanki… karşıdan cevap bekliyordum fakat gelmedi..

Hıçkırıklara boğulmuştum artık nefes almakta zorlanıyordum tekrardan zorladım kendimi bir cümle daha söylemek istiyordum… bu en önemlisiydi.. en samimi olanıydı… “ seni hala çok seviyorum” diyebildim, o an müzeyyen aldı telefonu özgenin elinden beni sakinleştirmeye çalıştı ama beceremedi kendimi bırakmıştım artık gözlerimden yaşlar boşalırcasına akıyordu kontrol edemiyordum kendimi.. ne kadar durmaya çalışsam daha çok ağlıyordum. ağzımı açıp bişeyler söylemek istiyordum ama yapamıyordum o an deliler gibi sadece ağlıyordum…. Nasıl bu hale düşmüştüm? Nasıl bu kadar alçaltabilmiştim kendimi? telefonu kapatıyorum sakinleştikten sonra konuşalım dedi, cevap veremedim yine nefesim kesilmişti sanki.. turan dedi, kendine gel! Kapatıyorum sen biraz sakinleş sonra konuşuruz, tekrardan zorladım kendimi tamam kapat diyebilmiştim, bıraktmıştım kendimi artık telefon düşmüştü elimden olduğum yere kenetlenmiştim sadece ağlıyordum öyle bir ağlıyordum ki……

Sevgi varmıydı gerçekten? Eğer sevgi var ise nasıl bu kadar kolay bitebilirdi? Eğer sevgi yoksa benim hissettiklerim neydi? Nefret sevginin yerini nasıl bu kadar basit alabiliyordu?

ayrıldıktan bir süre sonra kıza yazmış olduğum bir mektup;

Her şey nasıl bu hale geldi? Benim yüzümden mi? Senin mi? Çevremizdeki insanların yüzünden mi? Sanırım her şeyde biraz suç var, çevremizdeki insanların benim, senin. Hayat bir şekilde tanıştırdı bizi, ve bir şekilde de ayırdı.. biz bunu hak ettik mi? Önemli olan soru bu olmalı. diye düşünüyorum bazen acaba böyle mi olmalı doğru olanı bu mu.. bir yandan içimizdeki o sevgi, aşk… Çok fazlaydı belki de aşırıydı bizim aşkımız dengeyi sağlayamadık, çöküşe geçti her şey..

Senin gözünden bakmaya çalışıyorum bazen hayata, aile baskısı, abin, hele o baban… gerçekten kötü. tahmin bile edemiyorum şu an ki pgibolojini.. bunları hak edecek ne yaptın sen? Gerçekten ne yaptın? Ben bunları hak etmediğini düşünüyorum. inan her zaman iyi düşündüm senin için.. iyi bir insan olarak fakat hayatın sana iyi bir çevre vermediğini düşündüm hep. keşke iyi bir ailede doğmuş olsaydın ve keşke daha anlayışlı bir baban olmuş olsaydı.. keşke… ama her zaman bir umut vardır, unutma kötü günler, iyi günleri de beraberinde getirir.

Yediğin lafların, dayakların bile bir anlamı olmalı, o lafları, dayakları boşuna yemedin sen özge. ve ben hepsinin farkındayım. Hiçbir zaman hayal kırıklığına uğratmadım seni. Bunlar boş şeyler değil.. yaşadıklarına bir anlam yüklemelisin. evet ben yaşadıklarına ve yaşadıklarıma anlam yüklüyorum hepsi değerli benim için. Hepsi bir çırpıda bir kenara atılamaz diye düşünüyorum.. beraber çok şey yaşadık biz özge, çok şey öğrendik, çok şey öğrettin bana..

Kendimden ve pgibolojimden bahsedeyim biraz;
Evdeyim genelde arkadaşlar ararsa onlarla takılıyorum, her pazartesi denize gidiyoruz, ordan sohbete geçiyorum hoca anlatıyor bir kulağımdan girip ötekinden çıkıyor anlattıkları, pek dinlemiyorum zaten bildiğim şeyleri anlatıp duruyor. eskiden dışarı çıkmak için bir sebebim olurdu artık o da yok bildiğin ev kızı oldum lan anneme falan yardım ediyorum, markete çıkıyorum, onun haricinden bilgisayarın başındayım hep.

Bir insanın olabileceği en dipteyim, kaybedecek hiçbir şeyim ve uğrunda ölebileceğim hiç bir şey kalmadı… sorunlar yüzünden hayata bağlanamıyorum. Çevremde bir sürü dal var fakat her tutmaya çalıştığım dal kırılıyor… ilerleyemiyorum etrafımdaki tüm kapılar kapalı. Attığım her adım beni daha da dibe çekiyor. Daha çok sürükleniyorum., ben bu hayattan tek bir şey istedim, Hayat onu da aldı elimden.

Eski yaşadıklarımızı özlüyorum, seni de çok özledim. Bir yandan eskisi gibi olmayı istiyorum fakat artık yapamıyorum bir şeyler hep ekgib kalıyor o sevgiyi aşk’ı göremiyorum sende, bir ara unuttuğumu sanmıştım seni telefon görüşmesi mesaj derken yine bir şeyler başladı, hep başlıyor zaten, ben engel oluyorum, uzaklaştırıyorum seni kendimden, büyütmek istemiyorum artık o sevgiyi içimde, o her büyümeye çalıştığında engel olmaya çalışıyorum fakat çoğu zaman kontrol edemiyorum.
Neyse içimden geldi yazmak istedim işte iyi mi ettim kötü mü ettim bilmiyorum.