kızın beni nasıl siktiğini anlatıyorum

ö- ne öğrenmek istiyorsun?

Çok özlemiştim sesini… içimden senin sevgin bende hiçbir zaman azalmadı. Hiçbir zaman sıkılmamıştım senden. iyi kötü geçirdiğimiz iki sene boyunca hiç sıkmamıştın beni. yanımda olman her zaman mutlu etti beni tekrar eskisi gibi olmak istiyorum demek istiyordum ama konu farklıydı bunları söyleyemiyordum…

b- bu kadar basit mi bitirmek?

ö- evet

b- neler yaptınız semihle?

Ö- hiç bişey

b- ne yani evine gitmedin mi?

Ö- hayır

b- neden yalan söyledin o zaman??

Ö- küfür ettin, gibtir git hayatımdan dedin

b- tamam küfür ettim ama evine gittim dedin çok sinirliydim sinirle söylediğimi sende biliyorsun. normal mi karşılasaydım?

ö- bitti tamam mı turan, ben artık semihle görüşüyorum onu seviyorum.

b- şimdi sen evine gitmedin mi onun?

ö- hayır.

Belki gitmişti, belki de gitmemişti. Bunu bilmiyordum, sadece gitmediğine inanmak istiyordum...
Gözyaşlarıma engel olamadım, çenem titremeye başlamıştı dudaklarım birbirine deyip duruyordu ne kadar kendimi tutmaya ağlamamaya çalıştıysam da başarılı olamadım.. küçücük bir çocuğun elinden dondurmasını zorla almışlar gibi hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.. karşılık verdi, sesi derinden ve titreyerek geliyordu

ö- bitti mi?

O an çok şey söylemek istiyordum ama ağlamaktan ağzımdan çıkarabildiğim tek cümle “neden yalan söyledin?” oldu, ağlamaktan o kadar zor söyleyebilmiştim ki bu cümleyi dilim kilitlenmişti sanki… karşıdan cevap bekliyordum fakat gelmedi..

Hıçkırıklara boğulmuştum artık nefes almakta zorlanıyordum tekrardan zorladım kendimi bir cümle daha söylemek istiyordum… bu en önemlisiydi.. en samimi olanıydı… “ seni hala çok seviyorum” diyebildim, o an müzeyyen aldı telefonu özgenin elinden beni sakinleştirmeye çalıştı ama beceremedi kendimi bırakmıştım artık gözlerimden yaşlar boşalırcasına akıyordu kontrol edemiyordum kendimi.. ne kadar durmaya çalışsam daha çok ağlıyordum. ağzımı açıp bişeyler söylemek istiyordum ama yapamıyordum o an deliler gibi sadece ağlıyordum…. Nasıl bu hale düşmüştüm? Nasıl bu kadar alçaltabilmiştim kendimi? telefonu kapatıyorum sakinleştikten sonra konuşalım dedi, cevap veremedim yine nefesim kesilmişti sanki.. turan dedi, kendine gel! Kapatıyorum sen biraz sakinleş sonra konuşuruz, tekrardan zorladım kendimi tamam kapat diyebilmiştim, bıraktmıştım kendimi artık telefon düşmüştü elimden olduğum yere kenetlenmiştim sadece ağlıyordum öyle bir ağlıyordum ki……

Sevgi varmıydı gerçekten? Eğer sevgi var ise nasıl bu kadar kolay bitebilirdi? Eğer sevgi yoksa benim hissettiklerim neydi? Nefret sevginin yerini nasıl bu kadar basit alabiliyordu?