kızın benden nefret etmesi için ne yapmalıyım

her zaman ulaşmayı umup bir türlü ulaşamadığımız.
aslında hayattan umabileceğimiz tek şey uykuda ölmek.
gerçi ben suikaste kurban gitmek isterim, çok havalı olur. sniper olursa daha iyi.
neyse, konumuza dönecek olursak. aslında tanımını yapmak zor. herkesin kendine özel, ne kadar benzese de. kar taneleri gibi. hepsi bir parça doğru ancak en çok güldüğüm aşk biter, yerine derin bir sevgi ve saygı miras bırakır bilmem ne. insanlar sıkıcı hayatlarına bir parça heyecan katmak için uğraşıp duruyorlar.
ya da işte gerçek aşk tek kişiliktir, kavuşamamaktır, platoniktir, kavuşursan mutluluktur bilmem ne.
arkadaşım sen aşkı cam fanusun içine koyarsan tabii ki bir şey olmaz, onu zorlamazsan, onun için uğraşmazsan tabii ki sağ kalır. bu kadar kırılgan mı aşkın ki sen onu dışarı çıkaramıyorsun? ancak hakları var, zordur platonik takılmak ya da karşılıksız olması insanın bir şekilde yaşadığı acıyı meşrulaştırması, yüceltmesi lazım. hak veriyorum.
aşk nedir tam olarak tanımını yapmak güç ama oldukça hor kullandığımız kesin.
birbirlerine fütursuzca aşkım diyen çiftler mesela. allahım yarabbim.
ya da o diye bahsedenler, o'nun için. böyle onlar tam o derken ağızlarına bir tomar yüzlük sokuşturmak istiyorum. fakat yok işte napalım.

neyse, şu anki dünyada aşk yaşamak imkânsız gibi geliyor bana.
bundan 1 yıl önce filan eski sevgilimle otururken yanımıza bir dede gelmişti. eşini 50. yıldönümü şerefine yemeğe zütürecekmiş. gençlik fotoğraflarını gösterdi, sonra bize öğüt verdi. sen dedi kör olacaksın! gözün o kızdan başkasını görmeyecek. sonra hatuna döndü sen de dedi. gözünüz birbirinizden başkasını görmeyecek.
dede bu cümleleri kurarken içimden yok artık diyordum. dedeyi çok sevmiştim ama karizmatik bir dedeydi.
iki üç hafta sonra ayrıldık zaten. düşünün dedenin bizim için ne umutları vardı.
şimdi düşünüyorum da bana kimse gözün kör olsun dememişti. duyduklarım hep abi gibtir et, çok değer vermeyeceksin kanka, yok hacı değmez vs. tek cesaretlendirici cümleyse abi seviyorsan git konuş bence'dir. o kadar.
etrafımızda hayata dair verilen öğütlerin birçoğu da bencil olmamız gerektiği, kendimizi düşünmemiz gerektiği, insanların bizi incitmesine izin vermemesi gerektiği vs.
haklılar. dünya düzeni bunun üzerine kurulmuş. bencil olanın sistem içinde kazanacağı, gerçekten değerli ve anlamlı olan şeylerin(dürüstlük, güvenilirlik vs), sistemin yarattığı sahte değerler için(para, şöhret vs.) satıldığı bir dünyada yaşıyoruz.
gerçekten anlamlı olan şeyleri, hiçbir kıymeti olmayan şeyler uğruna feda etmekten çekinmiyoruz.
sistem eleştirisi ya da maneviyata çağrı filan değil bu. sadece bilinen bir şeyi söyleme. mr. obvious'luk işte.
ben bunları söylesemde yine kurulu dünya düzenine göre yaşıyorum. mecburum çünkü.
böyle bir dünyada insanın aşkı bulması, yaşaması mümkün mü? pek değil.
bize telkin edilen onca şey, aşkın doğasına aykırıyken elbet bir yerde insan tüm o heyecana, kalp çarpıntılarına kapıyı kapatıp kendini korumaya alıyor.

hep derler ya içinizdeki çocuk diye. bende de var bi' tane. kız çocuğu. 5-6 yaşlarında. sürekli kavga ederiz. bir türlü gebertemediler gitti anasını satayım. kalbim kaç kere kırıldı saymayı bıraktım. fakat hiçbirinde yılmadım.
bir süre sonra yalama oluyor çünkü. hissetmiyorsunuz.
her şeye rağmen inancı da yitirmedim. hâlen o kalp çarpıntıları, yağmur altında eve koşmalar, ağzın içinde bir askı unutulmuş gibi otobüste aptalca sırıtmalar bana yakın. her seferinde o heyecanı nasıl tekrar yakalayabiliyorum, bilmiyorum. işte o kız çocuğu tamamen. kalbim nasıl dayanıyor bilmiyorum. çok sağlam bir kalp gerek. inan bak.
bir yandan bu kız çocuğu benim kimyamla oynarken, bir yandan da mantığım çok sağlam gerekçelerle geliyor, benim kapılmamı önlemek için. kendimi korumam için çözüm önerileri ortaya koyuyor, planlar yapıyor. canım benim.
fakat en başta tabii ki o kız çocuğu galip geliyor. insanın o heyecana karşı koyması imkânsız.
ancak yaşanılanlar, görülenler yavaş yavaş mantığın daha çok ağırlığını koymasına sebep oluyor.
ben de mantık ve kız çocuğu arasında doğru bildiğimi yapmaya çalışıyorum.

temkinli bir iyimserlik belki. en iyiyi umut edip, en kötüsüne hazırlıklı olmak böyle bir şey.
tabii ki tüm bu çekingenlik bazı konularda önüme set çekiyor. gerçekten yapmak istediklerime engel oluyor. bu iyi mi kötü mü bilmiyorum.
belki beni bir yandan koruyor da bir yandan da ya onları yapsaydım farklı olur muydu diye düşünmüyor da değilim.

bugün yine biri aşk için tavsiye istese yine kendisini korumasından, bu dünyada kimseye güven olmayacağından dem vurarım. bu yüzden yazık oluyor maalesef aşklara.
her insan ne kadar gözlerini kapatıp birine kapılmak istiyorsa da bir o kadar da kendi derdinde.
yanlış değil, doğru. haklılar. yapabileceğimiz bir şey yok. şu zamanda aşkı yaşamak imkânsız. bulmaksa ancak lisede filan başımıza geliyor. sonraları ne kadar heyecanlansak da yoğurdu bol bol üflüyoruz, buz gibi gibi oluyor, tadı kaçıyor.

fakat bildiğim tek bir şey varsa o da aşkın ölümsüz olduğu. aşka ömür biçmek, onun mirasının filan olduğunu söylemek sadece aşkın değerini şu dünya düzenine uyum sağlaması için küçültmeye çalışmaktan başka bir şey değil. bu yüzden artık bazen gerçek aşk deme ihtiyacı hissediyorlar. çünkü aşkın kendi anldıbını küçülttük, içini de boşalttık.