burnumuz sürterek öğrendik. eskiden safça sevebilirken uzun süredir bir çoğunu oyun gibi görmemden ötürü kimseyi gerçekten sevemiyorum. bir bilgisayar oyunu gibi. her adımda karşıma farklı seçenekler çıkıyo ve onları yönlendiriyorum. tanıştığım herkesin neyi aradğını çözüyorum ve nasıl davranmam gerektiğini buluyorum. bu, onların beni benim yönlendirmemle sevdiğini düşündürüyor bana. özünde acı bişey beyler. şefkat merhamet ve en önemlisi sevilmekten çok sevebilmek daha kıymetli. mahrumum sevmekten ve bu bazen çok canımı sıkıyor. eskisi gibi çocukça sevemiyorum. var mı bu yollardan geçen eli öpülesi büyüklerim?