kızlarla sorunları olan panpalarım bakın

kızlar yüzünden hepimiz az çok acı çekmişizdir. bazı panpalarımın ısrarı sebebiyle burada kendi yaşadığım ibret alınası yaşam öykümü siz panpalarımı sıkmadan anlatarak, sizlerin de kendinize bir ders çıkarmanız ve kızların hayatınızı yönlendirebilecek kadar önemli olmadıklarını kavramanız umuduyla 30. entry den sonra anlatmaya başlıyorum.ön sıralardan rezervasyon yaptırın

edit: sizlerden gelen yoğun istek üzerine 12. entryde başladım
edit 2: başlığa gelen herkese şuku...
edit 3: bir şuku vereniniz bile yok lan habire eksi verilmiş.

evet beyler yavaş yavaş yerlerimizi alalım 30. entryden sonra başlıyorum. tez konusu olabilecek nitelikte tüm panpalarımın ayrı bir ders çıkarabileceği bir yaşanmışlık.

@8 duruma göre başlarım panpa siz yerlerinizi ayırmaya devam edin
@9 eyvallah kardeşim

Bundan 5 yıl önceydi.. 2006 senesinin sonbahar ayının, ümitsizce dalından kopup yere düşen solgun yapraklarının yaydığı hışırtıyla üniversite öğrenimi gördüğüm ilden memleketime doğru yola çıktım. hayatımın o anına kadar bir kızla doğru dürüst konuşamamıştım bile.

uzun bir yolculuktan sonra geceyarısı memlekete vardım.bir duş alıp kafayı çekip yattım. ertesi sabah bizim dershaneye giden arkadaşlarla buluşmak için evden çıkıp dershaneye doğru yol aldım. dershaneye vardığımda öğrenciler dersteydi.en alt katta onbeş dakika kadar bekledikten sonra öğrenciler merdivenden inmeye başladı. o sırada gözüme, kırmızı paltolu, pantolonu nahoş fakat yüzü çok hoş mavi gözlü bir kız takıldı. neşe ile yanındaki arkadaşıyla gülüşüyordu. o gülüşü içimi ısıtmıştı ve o an işte dedim çocuklarımın anası, evimin kadını bu olmalı dedim.

@26 (bkz: #66252878)

gözgöze geldik bakışları içimi titretmişti. arkadaşlar gelmeden önce benim kuzeni gördüm. selamlaştık,bir çift basma kalıp laftan sonra bana geçen gelişimde bir kızın beni görüp benden hoşlandığını söyledi. hadi ya kimmiş o? dememe kalmadan çok güzel kız masmavi gözleri var dedi. hasgibtir çektim acaba o muydu ? benden hoşlanan kız... sonra sen geldiğine göre ona haber vereyim buluşup tanışın dedi. iyi olur diyerek vedalaşıp ayrıldım. o sırada bizim arkadaşlar indi bir iki çift laftan sonra dershaneden ayrılıp dışarı çıktık.

evet beyler bundan sonra fazla detaylara girmeyecem konunun ana hatlarını, ders çıkarılabilecek taraflarını anlatacağım zaten zihnimde fazla bişey kalmamış unutmuşum pek çok şeyi.. zamanım olursa devam edeceğim...

takipte kalın panpalarım. çok iyi dersler çıkaracağınızdan eminim siz de bunları yaşamayın diye anlatıyorum.

Bizim kuzen buluşmayı ayarlamış. memlekete geldiğimin 3. günü öğleden sonra dershanede olacakmışım.o gün geldi içimi bir heyecan sardı o ana kadar hiçbir kızla bırakın çıkmayı bir iki çift laf bile edememiştim. öğle yemeğinin ardından ossbiir çektikten sonra üstümü başımı düzeltip evden ayrıldım. derhane iki sokak ötedeydi hemen vardım. derstelerdi ufak bir bekleyişin ardından o da ne! o gün gördüğüm kız bana doğru geliyordu.ben utangaçlıkla vücudumu öte tarafa çevirdim.bir ‘merhaba’ sesiyle irkildim yüzümü çevirdiğimde şaşkındım birkaç saniye cevap veremedim evet o kızdı.

elinde kitapları, üstünde sadece bir hırka vardı soğuk değil mi böyle dedim. üstüne bir göz geçirdi aa heyecandan unutmuşum montumu kitapları tutar mısın hemen alıp geliyim dedi. montla sıç gel diyecektim o zamanlar incisözlük yoktu diyemedim. montunu giyip geldiğinde kısa bir yürüyüş yaptık dershane çevresinde. bu esnada kız bana daha önce kimseyle çıktın mı vs gibisinden klagib sorular sordu. yürüyüşümüzün sonunda derse gireceğini söyledi birbirimizin telefon numaralarını ve o zamanlar popüler olan msn adreslerini de aldık ve ayrıldık. yalnız başıma eve doğru yürüken işte bu diyordum heyecanla endişe arasında çok farklı bir duygu içerisindeydim...

her zaman olduğu gibi düşüncelere dalmıştım. geleceği düşünüyordum ikimizin geleceğini... tam dünyadan soyutlanmış başka bir boyuta geçmiştim ki acı bir fren sesine eşlik eden korna sesiyle dünyada olduğumu hatırladım. camdan kafasını çıkarıp bana homurdananlara aldırmayıp yoluma devam ettim.bu olaydan birkaç gün sonra yeniden öğrenim gördüğüm ile doğru yola çıktım. yolda kızla ilgili düşüncelerim kafamdan gitmiyordu beynimi kemiriyordu. onsuz ben bir hiçmişim gibi geliyordu bana.2-3 ay kah telefonda konuştuk kah msn de yazıştık. dersleri gibime taktığım yoktu artık. okula ise sadece aklıma geldiği zaman okula gidiyordum.

bir yıl gibi bir süre her gün aynı monotonlukla geçti.bir yıl içerisinde birkaç defa daha memlekete gidip kızla buluştuğum oldu.ilk buluşmamızdan sonra ikinci defa kızı görmeye memlekete gitiğim zaman gecenin üçünde anca varabilmiştim. sonra aklıma bişey geldi kızın dershanesinin önüne gittim. herbiri 60-70 kg olan kayalarla kızın ismini dersane kapısının tam önüne kan ter içinde kalarak kayalarla yazdım. sonra eve gittiğim gibi kafayı vurup yattım. ertesi sabah dershane başlamadan evvel evden çıkıp dershaneye gittim. dershane görevlileri benim kan ter içinde kalarak yaptığım kayaları bir bir el arabasına atıp zar zor taşıyorlardı. haberim yokmuş gibi ne olmuş burda diye sordum. ağırlığın vermiş olduğu sıkıntıyla cevap vermedi. gözüm kızı aramaya başladı sonra bizim arkadaşları gördüm onlara sordum hiç görmediklerini söylediler. doğruydu kız o gün dershaneye gelmemişti. anlaşılan boşuna uğraşmışım gecenin bir yarısı..

@48 eyvallah panpa. endişen olmasın en başta da belirttiğim gibi sizleri fazla sıkmamaya özen gösterecem. zaten bu olaydan 5 yıl kadar bir süre geçmiş pek çok şeyi unutmuşum. sizler için zihnimi zorlayarak yazıyorum sırf panpalarım kızlara endeksli olarak yaşamasınlar diye hayatımdan bir kesiti anlatıyorum. belki biraz yavaş yazıyor olabilirim zihnimi zorluyorum gerçekten ayrıyeten işyerindeyim geç yazıyorum fakat sizler için yararlı olacağından eminim.

gibtiri çekip dershanenin önünden ayrıldım.o gün meğer dershanedeki tüm hocalar bunu yapan romatik kim diye bahsetmişler bu olaydan.bu arada kızla olan beraberliğim bir seneyi bulmuştu.her geçen günle beraber kıza kendimi daha fazla kaptırıyordum. ailemin henüz haberi yoktu bu ilişkiden. geceleri gözüme uyku girmiyor sabahlara kadar onu düşünüyordum. gündüzleri kızın evlerinin biraz ilerisindeki bir mezarlıkta buluşuyorduk. o mezarlıkta babaannem de vardı. ne zaman kızla buluşmaya gitsem bir fatiha okuyup geçiyordum rahmetliye. kızla beraberken yaptığım tek hayırlı işin bu olduğuna inanıyorum.. geceleri ise dar sokaklardan geçip evlerinin karşısında oturup pencereye çıkmasını bekliyordum hergün hergece... pencereye çıkıp onu gördüğüm zaman içimdeki huzur dolup taşıyordu.

ailem benim son zamanlarda değiştiğimi hissetmiş olacakki ağabeyim benden habersiz dolabımda duran cüzdanımı karıştırmış ve kızın ikinci buluşmamızda bana verdiği fotoğrafını bulmuş. aradığıyda oydu zaten. akşam eve geldiğim zaman aile meclisi salonda kurulmuş beni bekliyorlardı.aha dedim bugün bir hayli zor geçecek.. elimi yüzümü yıkayıp salona geçtim. abimin elinde kızın fotoğrafı bunu açıkla bakalım der gibi bir bakış attı.ben daha oturmamıştım ki inanmayacaklarını bilerek sırf laf olsun diye o üniversiteden bir arkadaş dedim ve koltuğa oturdum. babam hemen 'ne biçim mide varmış sende' diyerek söze karıştı. haklıydı da kız fotoğrafta çok çirkin çıkmıştı.

ben bu sıkıcı ortamda daha fazla kalmamak için onların zaten farkettiği tüm gerçekleri kendi ağzımla açıkladım.bir yılı aşkın bir süredir beraberiz dedim. yaşlıca ama dimdik duran babam ayağa kalkıp üzerime yürüdü. gözlerinden kan fışkırıyordu.'o huurdan ayrılacaksın!' diye bağırdı. annem abim hep bir ağızdan 'huurdan ayrıl yanlış yoldasın yaşın kaç başın kaç daha'cümlelerini o gün sabaha kadar duyduğumu hatırlıyorum.ve babamın sinir krizleri nöbetleri de cabası. babamın bu denli sinir krizleri geçirmesinin nedeni ise şu olaydı; ilişkiyi öğrendikleri gün heryanımı bir korku kaplamıştı yolun sonuna mı geldim artık diye düşünüyordum. çünkü ben sevdiğim kız olmadan bu hayata tutunamayacağımı sanıyordum.ve bunun vermiş olduğu endişe ve korku sebebiyle zaten üstüme gelip 'ondan ayrıl' diye direten hane halkına karşı evi ayağa kaldırdım. 'bu evden cenazem çıkar fakat beni ondan ayıramazsınız' diye bağırıyordum. ihtiyar babam ise bu durumum karşısında daha da endişeleniyor gözlerini ateş bürüyordu.o gün en az üç defa kriz geçirdiğini anımsıyorum. annem ise içten içe üzülüyor fakat babam kadar dışa yansıtmıyordu.bu lanet olası günü atlatıp diğer günün sabahına uyandıktan sonra kahvaltımı yapıp dışarı çıktım. evden kaçacaktım daha doğrusu kaçmak sayılmazdı çünkü üniversiteye gidecektim. sadece evdekilerin haberi yoktu. terminale doğru hızlı adımlarla yürüdüm.ama yol paramın olmadığını hatırlayıp akrabam olan bir işyerine para almak üzere girdim. tekrardan terminalin yolunu tuttum biletimi aldım. yarım saat sonra otobüs kalkacaktı. beklemeye koyuldum. onbeş dakika geçmemişti ki terminalin yanında çay içmekte olduğum çayhaneye babam girdi. şok oldum. meğerse bileti kestiğim eleman bizim akrabaymış benim endişeli hareketlerimi sezip babama haber vermiş.

babam usulca yanıma oturdu iç geçirdikten sonra'oğlum yazık ediyorsun kendine' diyebildi. ağzım düğümlendi birşey diyemedim kalkıp eve doğru gittik. ertesi gün herzaman olduğu gibi mezar yerinde kızla buluştum .bu olaydan bahsetmedim ona. onun yanında başka bir evrende gibiydim. hele elini tutunca bambaşka dünyalara uçuyordum.bir kez alnından öpmüştüm mezardaki çınar ağacının altında. birbirimize söz vermiştik sonsuza kadar beraber olacağımıza dair çınar ağacını da şahitimiz kılmıştık.o zamanlar kız, telefonda sıklıkça dile getirdiği kuzenlerini anlatıyordu bana. amca oğullarının gözlerinin kendisinin üzerinde olduklarına vurgu yapıyordu.ve amca kızının yaptığı sapıklıkları, abazanlığını dıbına hıyar sokmasından tutun, yaşadığı anal ilişkileri anlatıp duruyordu. uzun bir zaman sonra anladım ki meğerse bu anlattığı amca kızı rolündeki kız kendisiydi. kendi benliğindeki pisliği başkasına mal ederek bunu dışa dökmenin rahatlığını yaşıyor bir nevi günah çıkarıyordu.

@79 haklısın panpa dediğin gibi kızları elde tutmanın yolu yaraktan geçer.ama neden biz kızları gibmesekte sadık kalabiliyoruz onlara, onlar ise gibilmeden kalamıyor.bu gerçekten büyük bir sorun.

aynı günün akşamı evdekiler kız konusunda tekrar üstüme gelmeye başladılar. yeter artık ne olacaksa olsun dedim salondan koridora doğru hızla geçtim. koşar adımlarla odama girip pencereyi açtım ayağımı pencerenin pervazına doğru kaldırdım öbür ayağımı da tam kaldırmıştım ki kendimi 4. kattan aşağıya bırakmak üzereyken abim bir hamlede sırtımdan çekiştirip yere yuvarladı beni. tüm ev halkı benden beklemedikleri bu davranışlar nedeniyle büyük bir endişe içerisindeydiler özellikle de babam.. hergün bir işkence gibiydi özellikle akşamları sabaha kadar ev halkı bana nasihat yağdırıyordu.iki gün sonra üniversiteye gittim. bu olaydan 4 ay sonra annemde benim yüzümden içine attığı üzüntüler nedeniyle kansere yol açabilecek kitleler oluştu. zaten yaşlıca olan babamın ise ömründem ömür çalmıştım yüzü daha bir çökmüş, vücudu zayıflamıştı. ailenin dengesini bozmuştum. tüm bunlara rağmen kahrolası aşk denen saçmalık daha ağır basıyordu. kızdan vazgeçemiyordum...

bu haberi aldıktan yaklaşık bir iki ay sonra kızda farkedebilinecek derecede değişiklikler başgösterdi.ben o zamanlar üniversitede olduğumdan dolayı yüzyüze görüşemiyoruz. kız;ben aramasam o aramıyor,ben arayınca ise eski canım cicimli laflardan eser yok, konuşmayı geçiştirip bir an evvel bitirmek istiyor, geceleri arayınca hep bir başkasıyla görüşüyor ve bunun evden atılan abisi olduğunu iddia ediyor.ve bunun gibi birçok nedenler içimi kemirmeye, hayatımı adadığım kızın bu denli umursamaz tavırları pgibolojimi bozuyordu...

devamı gelecek panpalar... kaçtığımı düşünmeyin takipte kalın...

edit: panpalar birtakım sorunlar nedeniyle yazmaya uzun bir ara vermiştim,siz panpalarımdan özür diliyorum ve bir kaç gün sonra hikaye tüm heyecanıyla devam edecek.