kızlarla konuşamadığımı sizlere

bu işi nasıl ne kadar güzel yaptığımı anlatabilirim. şimdi sözlükte yapmaya çalıştığım mizahi yanımı bırakıp çok samimi olarak yazıyorum.

benim açımdan çok zor bir iş bu. bayağı utanıyorum . yani utanç mı denilir buna bilmiyorum. farklı bir durum. belki özgüvensizlik. belki değil hatta direkt özgüvensizlik. çok çekiniyorum. bir kızla üç dört cümleyi geçen konuşmalar bile yapamam. acayip rahatsız oluyorum. karşımdakine de veriyorum o rahatsızlığı. genelde olan kısa cevaplarla ortamdan uzaklaşma isteği ve sonrasında yaşanılan üzüntü , iç hesaplaşma , pişmanlık .

çok rahatsızım bu durumdan da. mesela geçenlerde mahallede dolaşırken eski okuldan bir kız arkadaşımla karşılaştım. birden karşıma çıktı. aa naber dedi. hatta hamle yaptı sarılıcaktı sanırım. odun gibi 5 metre geride durdum. zorla gülümsüyorum resmen. tutuyorlar sanki rahat davranmamam için. sonra bir iki klagib konuşma ve kız gözden kaybolduğu gibi depar. cidden koşup sakin bir yere gidiyorum. kötü ya.

küçükken falan bir şeyi yapmaya çalışıp inada bindirdiğimde yine de yapamazsam ağlardım. şimdi büyüdük onu da yapamıyorum ki. öleyim amk ya.